Κανονικά οι εμβληματικές φωτογραφίες από το τσάμικο της συζύγου του Δημάρχου Αμαρουσίου την ημέρα του Πάσχα θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στα βιβλία του ΟΑΕΔ. Να αποτελέσουν μέρος της διδακτέας ύλης της Ιστορίας του ελληνικού έθνους για να μάθουν οι επόμενες γενιές πώς το DNA μας επιβιώνει κόντρα στην κρίση και σε κάθε επίθεση.
Διότι, η κυρία Πατούλη, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια «εντατική» persona που μοιάζει να ζει απομονωμένη στο δικό της στιλιστικό σύμπαν. Και είναι φυσικά κάτι πολύ περισσότερο από ένα εικαστικό happening, που δεν το αγγίζουν αισθητικά ρεύματα και μόδες του συρμού. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σύμβολο. Ό,τι ήταν η Μπουμπουλίνα για την ελληνική επανάσταση του 1821 είναι η Μαρίνα Πατούλη για την Ελλάδα της δεκαετίας του ’90. Και δικαιούται τον σεβασμό όλων μας.
Δεν είναι μόνο η απαράμιλλη ικανότητά της να ισορροπεί πάνω στη χωμάτινη πίστα-χωράφι με τα τακούνια στιλέτο, αφού είναι φανερό ότι πήρε το ρίσκο γιατί δεν ήθελε να χαλάσει το χρωματικό σετάρισμα του παπουτσιού με το φόρεμα. Δεν είναι ούτε η ικανότητά της να συνδυάζει με ανεπανάληπτο τρόπο τον «Μενεγακισμό» και την αισθητική της χρυσής εποχής της ιδιωτικής τηλεόρασης με τα ρούχα που θυμίζουν λουσάτη χοροεσπερίδα ύστερα από βαφτίσια σε επαρχία. Ούτε καν η ικανότητά της να μην αφήνει να φανεί ούτε μια σταγόνα ιδρώτα, αν και χορεύει ντάλα μεσημέρι. Ούτε καν το καλσόν με τα γρομπαλάκια-πέρλες που θυμίζουν κουκούλια όπου εκκολάπτονται πεταλούδες. Είναι ότι όλα αυτά συνυπάρχουν με απόλυτη φυσικότητα σε μια έκσταση κεφιού και προσωπικού θριάμβου πάνω σε κάθε αισθητική.
Γι’ αυτό και ίσως το μόνο μελανό σημείο είναι πως αυτό το υπερθέαμα συνέβη μπροστά σε 120 αρνιά. Που δεν θυσιάστηκαν με την αξιοπρέπεια που δικαιούνταν. Καθώς εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο με αυτή την εικόνα ως τελευταία ανάμνηση από αυτό τον πλανήτη.
23°
