Αγαπητέ Γιάννη, σου γράφω το πρωί της ∆ευτέρας µετά την ιστορική και καθόλου αναµενόµενη απόφαση της συγκυβέρνησης ΠAΣOK και NEAΣ ∆HMOKPATIAΣ, µέχρι όµως να το αποφασίσουν έφτιαξα µέσα στο Σ\K µια αποτυχηµένη πρασόπιτα και κάτι πολύ πετυχηµένους λαχανοντολµάδες, τα φάγαµε και τα δύο µε το φίλο µου τον Nίκο παρακολουθώντας όλη αυτή τη πολιτική κουρελαρία να πηγαινοέρχεται από κανάλι σε κανάλι, δεν µπορώ να σου πω µε βεβαιότητα εάν οι µαλακίες που ακούσαµε στην TV µας δηµιούργησαν την τροµερή βαρυστοµαχιά ή ήταν η γαµηµένη συνταγή για πρασόπιτα που βρήκαµε στις γκουρµέ-και-καλά εκδόσεις στις κυριακάτικες φυλλάδες και µας ανάγκασε να κατεβάσουµε από τρεις σόδες για να χωνέψουµε!
Φίλε, µου φαίνεται πολύ δύσκολο να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της στήλης σου. Χάρηκα όταν µου το ζήτησες και το σκεφτόµουν συνέχεια πηγαίνοντας από το σπίτι στον οδοντίατρο, για να µη σκέφτοµαι ότι έπρεπε να του σκάσω ζεστά 1.500 ευρώ για ένα δόντι και µάλιστα χωρίς απόδειξη. Eντωµεταξύ κουνιέται κι άλλο ένα, και µε τρόµο σκέφτοµαι τι θα µου ζητήσει. Όλη τη διαδροµή την πήγα µε τα πόδια, εκτός ότι βοηθάει και στην καρδιά η άσκηση είναι ότι πια δεν θέλω να δίνω φράγκο στους ταρίφες και, συγγνώµη που θα το πω, αλλά κατά βάθος χαίροµαι που τους βλέπω δεκάδες αραγµένους µπροστά από τις στάσεις και να µην µπαίνει κανένας µέσα. Πάνε πια οι παλιές δόξες που µας στριµώχνανε 7 µέσα σε ένα ταξί και µας πηγαίνανε σπίτι µας µέσω Τρικάλων, πάνε όµως και οι δικές µας µαλακίες που παίρναµε ταξί για 500 µέτρα. Τώρα κατεβαίνω στο κέντρο µε το λεωφορείο, δεν είναι κι άσχηµα, άσχηµο όµως είναι το κέντρο, µοιάζει σα να το έχουνε χέσει και να έχουνε ξεχάσει να το σκουπίσουν. Παντού πρέζακες να βαράνε όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, όταν δεν είναι µαζεµένοι πολλοί µαζί, έτσι όπως πάνε αργά νοµίζεις ότι έχεις βάλεις ταινία του Pοµέρο µε ζόµπι στο slowmotion. ∆ίπλα τους οι µαύροι να πουλάνε από κιλότες, τσάντες, µέχρι πρέζα και φούντα, έτσι στην ψύχρα, και εµείς να προσπαθούµε να περάσουµε στον ελάχιστο χώρο που υπάρχει ανάµεσα από αυτή τη θλιβερή εµποροπανήγυρη, χωρίς να δυσανασχετούµε πολύ. Κάτι η συνήθεια, κάτι µη µας πούνε ρατσιστές, κάνουµε τους άνετους και γαµοσταυρίζουµε για λίγο εκείνο το δήµαρχο που µας φάνηκε ότι θα είναι καλύτερος από τον άλλον, γιατί δεν είναι δεξιός αλλά προοδευτικός (πολλά γέλια), σύµµαχος του πολίτη, αλλά µάλλον του πολίτη κάποιας άλλης πρωτεύουσας και όχι αυτής!
Φίλε, ούτε για µουσική µπορώ να σου γράψω, µιας και το τελευταίο cd το αγόρασα πριν χρόνια από το Metropollis και ήταν το remaster του «Blue» της Joni Mitchell! Μπαίνω καµιά φορά στο άθλιο youtube και βλέπω κανένα βίντεο, συνήθως ακούω ό,τι έχω περάσει στον υπολογιστή και πιο πολύ «Tα κατά Mατθαίον Πάθη» του Bach, δίχως αυτή η προτίµηση να υποδηλώνει κάτι, ή µήπως;
Σταµάτησα να αγοράζω cd, σταµάτησα να αγοράζω βιβλία, ξαπλώνω και ξαναδιαβάζω τα παλιά. Ξαναδιάβασα φέτος για τρίτη φορά «Το στρίψιµο της βίδας» του Henry James, δίχως αυτή η προτίµηση να υποδηλώνει κάτι, ή µήπως;
Άλλωστε πού κέφι να µπεις σε µαγαζιά να ψωνίσεις όταν τα βλέπεις µέσα την απόλυτη ερηµιά, µέχρι και το µεγάλο κατάστηµα καλλυντικών που είναι απέναντι από το σπίτι µου και που παλιότερα, ναι, έτσι θα το λέµε πια «παλιότερα», γινότανε της πουτάνας κυριολεκτικά και µεταφορικά, τώρα βλέπεις της πωλήτριες να δοκιµάζουν τα καλλυντικά µεταξύ τους! Αρκεί να σου πω ότι πριν µια εβδοµάδα πήρα βελόνα και κλωστή, ναι, βελόνα και κλωστή, και έραψα κάτι κουµπιά που έλειπαν από ένα παλιό Replay που βρήκα ψάχνοντας στα πλαίσια της επιχείρησης «Να µου κοπεί το χέρι, αν ξαναγοράσω τζιν που στοιχίζει πάνω από 30 ευρώ».
Καµιά φορά ανοίγω τη σκατοτηλεόραση που ξέµεινε, µετά από ένα ατύχηµα που µε ανάγκασε να την ξαναβάλω στο σπίτι, και χαίροµαι που έχω επιτέλους κάποιους να φτύνω, να µου φεύγουν τα νεύρα, και να µην πίνω συνέχεια βαλεριάνα για να ηρεµήσω. Οι ειδήσεις στο Mega είναι ο καλύτερος στόχος!
∆εν έχω ευχάριστα ούτε από το µέτωπο «σ’ αγαπώ, µ’ αγαπάς», λιτότητα και εκεί. Και το chat, παρόλο τον πλουραλισµό και την υπερπροσφορά, πάσχει από σεξουαλική δυσλεξία και ηλιθιότητα. Να ξαναγυρίσουµε στις παλιές αγάπες δεν γίνεται, γιατί δεν είναι ρούχα που µπορείς να τα διορθώσεις και να τα ξαναφορέσεις, οπότε...
lΑναρωτιέµαι και µε τα free press και µε τα τόσα που βρίσκουν να συµβαίνουν σε αυτή τη «σούπερ» πόλη, θέατρα, σινεµά, εστιατόρια γκουρµέ, συναυλίες, εκθέσεις µπιενάλε. ∆ηλαδή η Αθήνα είναι µια πόλη που σφύζει από ζωντάνια και ΕΓΩ πάσχω από κατάθλιψη και δεν το έχω καταλάβει; Σε αυτή τη χώρα, χαρούµενοι ακόµα είναι µόνο οι πρωινατζούδες και τα µεσηµεριανάδικα της τηλεόρασης, κι αυτοί όχι για πολύ ακόµα.
Θα ’θελα να περάσω να σε δω και να στα πω από κοντά, µα το αποφεύγω, γιατί θα αρχίσουµε να θυµόµαστε τα παλιά και θα γελάµε µε τις αναµνήσεις µας, κι αυτό σηµαίνει πως µεγαλώσαµε για τα καλά, και παρόλη τη µουρµούρα µου, όταν δεν κοιτάζω στον καθρέφτη έχω την αίσθηση ότι έχω το πρόσωπο ενός 30χρονου µε την κούραση ενός 50+χρονου. Παράνοια! Φιλιά.
21°
