Μυρτούλα, γειά σου! Σου έχω γράψει και στο παρελθόν, αλλά αυτό που θα σου περιγράψω τώρα, αντικατοπτρίζει όλη μου τη ζωή. Μια ζωή που αλλιώς φανταζόμουν, κι αλλιώς βλέπω να κυλάει. Γιατί στα 27 μου, δεν έχω βρει ακόμα το θάρρος να εναντιωθώ σε όλους και όλα και να κάνω όσα πραγματικά θέλω. Γυρνώντας πίσω στους δικούς μου, ύστερα από μια δύσκολη καλοκαιρινή σεζόν, λόγω καθημερινής δουλειάς, να παλεύω πάλι να κρατήσω τις ισορροπίες στις σχέσεις της οικογένειάς μου. Ανάμεσα στις εντάσεις μια μάνας (και πατέρα μαζί), η οποία λείποντας συνεχώς λόγω δουλειάς και σχολείου, έχει χάσει την μπάλα του σπιτιού και μιας αδελφής που γκρινιάζει όλη μέρα. Με έναν αδελφό στον κόσμο του, που αρνείται ακόμα να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να αναλάβει κι αυτός τις ευθύνες του. Και μια μικρότερη αδελφή (η μόνη με την οποία ακόμα συνεννοούμαι), προσφάτως ερωτοχτυπημένη, να χάνεται ώρες-ώρες με φίλους και αγόρι, αφήνοντας με πίσω να παλεύω με όλους και όλα. Έχοντας και ’γω μια σχέση εδώ και 3 χρόνια, με έναν άνθρωπο με τον οποίο και να θέλουμε να το δούμε κάποτε σοβαρά, αυτό το κάποτε βλέπω πολύ να αργεί. Μη μπορώντας ούτε να συγκατοικήσω μαζί του, όσο τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν, κι όσο μένω να τρέχω για το σπίτι μου. Για τους δικούς μου που πάντα θα με χρειάζονται, αλλά ως πότε θα μένω πίσω με αυτή τη δικαιολογία. Να κάνω ό,τι κάνω όχι γιατί μ’ αρέσει, αλλά γιατί πρέπει. Πρέπει να βάλω στην άκρη τα πραγματικά μου όνειρα (όπως το να σπουδάσω θέατρο που τόσο αγαπάω) και να κυνηγήσω να μπω στο δημόσιο (τη μόνη σίγουρη λύση για τους δικούς μου) προκειμένου να αποκατασταθώ επαγγελματικά. Να βλέπω με κάποιο τρόπο όλες μου τις φίλες να προχωρούν τη ζωή τους και γω για ακόμα μια φορά, να μην μπορώ να ξεφύγω από ένα φαύλο κύκλο που πλέον με πνίγει. Κι αν πότε πάω να παραπονεθώ, πάντα τα προβλήματα των άλλων να θεωρούνται μεγαλύτερα από τα δικά μου. Γιατί, βρε Μυρτώ;
Μήπως ξερωγώ, γιατί η ίδια θεωρείτε τα προβλήματα των άλλων μεγαλύτερα από τα δικά σας; Μάλλον. Αλλιώς δεν θα καθόσαστε να παλεύετε με τις ζωές τους αντί να ασχολείστε με τα δικά σας θέματα, ούτε θα σας ενδιέφερε τι πιστεύουν για τον επαγγελματικό προσανατολισμό σας. Το «πρέπει» σε ό,τι αφορά τη ζωή μας είναι ένα χαλινάρι που οι ίδιοι το ανεχόμαστε, ειδικά όταν μας το φοράνε οι γύρω-γύρω και ειδικότερα όταν πλησιάζουμε τα 30. Σόρι που τα λέω έτσι χύμα, αλλά αυτό που λέτε ότι αργεί, αργεί γιατί εσείς δεν το έχετε πάρει στα σοβαρά. Δεν φταίει κανείς άλλος. Οι οικογένειες παίζουν το ρόλο που παίζουν – και θα το κάνουν για πάντα. Εκτός αν αποφασίσετε εσείς να τραβήξετε την πρίζα για να πάψει να λειτουργεί το παιχνίδι με το ίδιο μοτίβο ξανά μανά. Αυτά.
Υ.Γ. Μόλις θα σας πνίξει στ’ αλήθεια ο φαύλος κύκλος σας, θα τον σπάσετε.
Το καλοκαίρι βγήκα ραντεβού ύστερα από δική μου πρωτοβουλία με ένα παιδί που μετακόμισε πριν 2-3 χρόνια στη γειτονιά της γιαγιάς μου στο χωριό. Ένιωθα κάθε φορά που συναντιόμασταν ότι κάτι αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα, βλέμματα γεμάτα νόημα κ.λπ. και του ζήτησα να βγούμε για έναν καφέ. Βγήκαμε, με πήγε σε ένα μέρος με θέα και με φίλησε. Την επομένη έφυγα χωρίς να ξέρω σε τι φάση θα βρισκόμασταν μετά τον περιβόητο καφέ. Δεν έχει ξανά στείλει μήνυμα. Εγώ παρόλα αυτά τον σκέφτομαι και ανησυχώ διότι οκ, κατανοητό να ενθουσιάζεσαι όταν ένα ραντεβού καταλήγει σε φιλί αλλά εμένα αυτός ο ενθουσιασμός έχει κρατήσει περίπου 3 μήνες. Και ερχόμαστε στο κομβικό σημείο, τα Χριστούγεννα θα πάω στη γιαγιά μου και δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ. Δεν τον έχω δει από τότε και κανείς δεν ξέρει ότι βγήκαμε και το θέμα είναι ότι αράζουμε όλοι μαζί και δεν ξέρω τι να κάνω. Επίσης θέλω να ξαναβγώ μαζί του αλλά δεν θα κάνω κίνηση, έριξα τα μούτρα μου το καλοκαίρι και του ζήτησα να βγούμε. Καλά θα κάνω λοιπόν να χαίρομαι για το πρώτο ραντεβού γιατί δεν πιστεύω ότι πρόκειται να κανονίσουμε άλλο. Γιατί πολύ απλά μου έκανε τη χάρη και βγήκαμε και γιατί αν του άρεσα έστω και λίγο θα επιδίωκε την επαφή, καθώς δεν μένουμε και στην ίδια πόλη και συναντιόμαστε μια φορά το χρόνο.
Ακόμα και να ισχύουν όλα αυτά που λέτε, ακόμα και να μη γουστάρει αρκετά, προσωπικώς χαίρομαι πάρα πολύ για σας και για τον τρόπο που ντιλάρετε με τις επιθυμίες σας και κυρίως για το ότι δεν φοβάστε τίποτα. Ρισκάρετε. Το φάγωμα των μούτρων είναι μέσα στο παιχνίδι. Κρατήστε αυτό από την όλη φάση και τα υπόλοιπα είναι γύρω-γύρω. Φιλιά.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
