Μυρτώ, χρειάζομαι τη βοήθειά σου! Είμαι 1.76, 65 κιλά και μου αρέσει ένας που είναι πιο κοντός και πολύ πιο αδύνατος από εμένα. Τον περνάω μισό κεφάλι τουλάχιστον, αλλά μου αρέσει πολύ. Δηλαδή όταν είμαστε καθιστοί λιώνω, όταν πάλι σηκώνεται σφίγγεται η ψυχή μου... Επίσης, έχω το θέμα ότι δεν θα φαινόμαστε ωραίοι σαν εικόνα και γι’ αυτό δεν το προχωράω. Μέχρι τώρα μου άρεσαν αγόρια από 1.80 και πάνω και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως κοιτάω και το χαρακτήρα, δλδ και οι 1.80 και ο 1.70 (;) είναι γαμάτοι και πολύ καλοί, απλά δεν ξέρω πώς θα είμαστε σαν εικόνα με τον 1.70, η αλήθεια είναι ότι δεν θα ’χω πολλή αυτοπεποίθηση να κυκλοφορώ δίπλα του. Τι να κάνω;
Πάρτε του πάτους σιλικόνης από το telemarketing. Μαθαίνω πως τους φοράει κι ο Σαρκοζί.
Υ.Γ. 1 Επίσης, ζητήστε του να χτενίζει το μαλλί προς τα πάνω, λίγο φουσκωτό. Δίνει μπόι.
Υ.Γ. 2 Υπάρχει και η λύση να μη σηκώνεστε ποτέ όρθιοι. Περάστε όλη σας τη ζωή στο κρεβάτι. Pas mal.
Υ.Γ. 3 Αν καμιά μέρα σάς στείλει στο διάολο, μη στεναχωρηθείτε. Εκτός από κοντός και αδύνατος, θα είναι και πολύ κακός χαρακτήρας.
Υ.Γ. 4 Αν ήσασταν φίλη μου και μου λέγατε αυτό το πράγμα, θα σας απαντούσα να τον αφήσετε στην ησυχία του τον άνθρωπο. Δεν φταίει σε τίποτα να του ’ρθει κάνα ουρανοκατέβατο κόμπλεξ καπέλο, μόνο και μόνο γιατί η γκόμενά του έχει κάτι ανοιχτά θέματα με την αυτοπεποίθησή της.
Υ.Γ. 5 Από πότε η ευτυχία, η χαρά και η απόλαυση πάνε με το μέτρο;
Υ.Γ. 6 Φαντάζεστε να λέει κι αυτός στους φίλους του «δεν ξέρω αν θέλω να την κυκλοφορήσω. Τη γουστάρω, αλλά είναι ψηλή»;
Με θεωρώ αρκετά έξυπνη και έμπειρη με τους άντρες (είχα υπεραρκετούς συντρόφους στη ζωή μου), αλλά η τελευταία κανονική σχέση που είχα ήταν όταν ήμουν 22 χρονών, με κάποιον που αγαπούσα αλλά δεν πέθαινα κιόλας, οπότε η συμπεριφορά μου ήταν χαλαρή και ο τύπος πέθαινε για μένα. Δεν ζήλευα, δεν τον κυνηγούσα, εξαφανιζόμουν, έκανα γενικά ζωάρα και ο άνθρωπος αυτός έτρεχε, επί 3 χρόνια, και μάλιστα πίστευε ότι ήμουν η γυναίκα της ζωής του, άλλο αν εγώ τον είχα κερατώσει ουκ ολίγες φορές. Μετά από 6 χρόνια, γνώρισα έναν άλλο άντρα, με τον οποίο είμαστε μαζί εδώ και ένα χρόνο, και δεν αντέχω αν δεν μου στείλει μνμ, δεν έχω καμία ζωή πέρα από αυτόν, μου είναι πάρα πολύ απαραίτητος, αν και ο καημένος κι αυτός με θέλει, μ’ αγαπάει και όλα τα συναφή. Δεν εκφράζω τα συναισθήματά μου αλλά έχω φτάσει στα όρια παράνοιας, π.χ. βγαίνει έξω με συναδέλφους για μπίρα, δεν μου έχει στείλει μνμ για 3 ώρες και εγώ ήδη έχω βάλει τα κλάματα και τον χωρίζω στο μυαλό μου, παλεύω με τον εαυτό μου να μη του στείλω και του δείξω ότι με τρώει πού είναι, ενώ ήδη έχω στείλει μνμ στον πρώην, φλερτάρω με κάνα δυο online και βασανίζομαι μέχρι –επιτέλους– να μου στείλει ότι είναι σπίτι και να ηρεμήσω για να κοιμηθώ. Έχω πρόβλημα, το αναγνωρίζω, πώς να το καταπολεμήσω; Και γιατί μου συμβαίνει; Πάντα ήμουν η χαλαρή ανεξάρτητη γκόμενα, γαμώτο, και νομίζω ότι καταντώ γυναικούλα.
Υ.Γ. Είμαστε μαζί ένα χρόνο, αλλά ταυτόχρονα με εμένα τους πρώτους τρεις-τέσσερις μήνες συζούσε με μια άλλη κοπέλα και ήταν έτοιμος να την παντρευτεί, πριν τα διαλύσει όλα για να είμαστε μαζί. Μήπως φταίει αυτό;
Γιατρέ μου, μάλλον είμαι ανασφαλής, νιώθω καλά μόνο όταν έχω το πάνω χέρι και ως εκ τούτου δεν μπορώ να κάνω ισότιμη σχέση. Επίσης παίζει να είμαι και λίγο εξαρτητική και όλα αυτά τα έκρυβα καλά τόσο καιρό, μέχρι που ήγγικεν η ώρα να φάω τα μούτρα μου στον τοίχο ενός όντως ανεξάρτητου ανθρώπου.
Γλυκιά Μυρτώ, έχω ένα πρόβλημα. Δεν ξέρω αν αυτό που έχω είναι πρόβλημα! Είμαι 19 και δεν έχω κάνει έρωτα ακόμα. Ξέρω πως το θέλω, θέλω να βρω έναν άνθρωπο να νιώσω επιτέλους πώς είναι αυτό το συναίσθημα και να ζήσω την «εμπειρία». Αισθάνομαι πως γράφω στο κούτελο ένα τεράστιο «παρθενοπιπίτσα που περιμένει το μεγάλο έρωτα» ενώ δεν είμαι έτσι –ευτυχώς–, είμαι πεζή και ρεαλίστρια, δεν περιμένω κανέναν τέλειο! Δεν ξέρω πώς πρέπει να φερθώ για να μη γίνω 30άρα παρθένα και μετά με κάνουν ταινία!
Η οποία ταινία έχει ήδη γίνει πολλάκις, οπότε δεν ξέρουμε και πώς θα πήγαινε ένα ακόμη remake.
Υ.Γ. 1 Πεζή και ρεαλίστρια. Ας γελάσω.
Υ.Γ. 2 Τον τέλειο άντρα τον κάνουν τέλειο (ή, τέλος πάντων, κατάλληλο) τα δικά μας μάτια. Άρα τον τέλειο περιμένετε κι εσείς. Και καλά κάνετε.
Υ.Γ. 3 Κόφτε το, ρε παιδιά, με τα στερεότυπα και με τα παρθενόμετρα και με όποια άλλη μαλακία υψώνει τείχη μέσα μας.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα»
17°
