Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουν και άλλοι μαζί μου, νομίζω όμως ότι μια διαδρομή σε αθηναϊκό ταξί μπορεί να έχει αύρα πολιτικού καφενείου ή ακόμα και να μοιάζει με συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας.
Ο χώρος και ο χρόνος περιορισμένος, τα πρόσωπα άγνωστα μεταξύ τους, χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα το ένα από το άλλο, και ίσως να μην ξανασυναντηθούν ποτέ.
Μήπως επειδή πιάνοντας κουβέντα με τον οδηγό, σου λέει τα εσώψυχά του; Ή την έγκυρη γνώμη του επί παντός επιστητού διανθισμένη με καυστικότατα σχόλια; Χωρίς λογοκρισία, υπό το μανδύα της ανωνυμίας;
Όταν δεν υπάρχουν συνεπιβάτες που δεν παραμένουν αμίλητοι, η κουβέντα μπορεί να ανάψει και να εξελιχθεί.
Σε μια πόλη όπου δεν λέμε ούτε καλημέρα, παραμένει ολοζώντανη και ατόφια αυτή η μορφή επικοινωνίας και ανταλλαγής ανυπόκριτων απόψεων και, γιατί όχι, εξομολογήσεων…
Το πόσο πολύ τρελαίνομαι με τη στήλη σας, δεν περιγράφεται. Εκτός του ότι μαθαίνω πράγματα (άλλο που μπορεί να μην τα θυμάμαι όλα μετά), γελάω και απίστευτα πολύ. Το άρθρο «Να σέβεσαι την Τούμπα, ρε!!!» μ’ έριξε στα πατώματα... Να είστε καλά
Υπάρχει πραγματικά τίποτα ωραιότερο από την Αθήνα; Πού; Σε ποιον πλανήτη;
Όχι δεν συμφωνώ με την αποκέντρωση, δεν είμαι καν παιδί της εξοχής. Δύο μέρες εκδρομή στα βουνά και πάλι πίσω. Στα πλακόστρωτα του κέντρου, με τους πλανόδιους πωλητές, τον κόσμο που κινείται συνεχώς, χωρίς να λογαριάζει από ώρα, τα νεοκλασικά της Αρεοπαγίτου και την ησυχία του Εθνικού κήπου. Αυτό δεν είναι παράδεισος; Μπορεί να ακούγονται γραφικά τα παραπάνω (δε λέω, υπάρχει και το μποτιλιάρισμα) μα το νόημα είναι να βρίσκεις τις δικές σου γωνιές, γιατί αυτή η πόλη έχει γούστο τελικά! Δεν είναι μόνο τσιμέντο, είναι και άνθρωποι. Ευτυχώς, αρκετοί.
- Τσαλκιτζή Ελένη
Κεριά και λιβάνια
Κύριοι, όπως με πληροφόρησαν από την πρεσβεία της Δανίας, στην ορκομωσία της εκεί κυβέρνησης δεν προβλέπεται η παρουσία ιερέων. Τίθεται συνεπώς το ερώτημα: θα γίνουμε Δανία ή θα παραμείνουμε κεριά και λιβάνια;
14°
