«Μου ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι», της είπε γεμάτος νεύρα, θυμό και πιθανόν απόγνωση. Τον άκουγε, αυτή τη φορά; Ποιος ξέρει… Εκείνη τον κοίταξε απορημένα και αμέσως σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τον λευκό του τοίχο για να κάνει αυτό που τα γυμνασμένα κορίτσια αποκαλούν «κατακόρυφο». «Είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβω τι νιώθεις», του απάντησε, κοιτάζοντάς τον με το κεφάλι της ανάποδα και τα μαλλιά να κυλιούνται στο πάτωμα.
Περιμένοντας το εγκεφαλικό –το δικό του ή το δικό της λίγη σημασία είχε για την ίδια- το Λιζάκι χαμογέλασε και του είπε στην ανάποδη αυτή στάση «Βαριέμαι πάρα πολύ! Βαριέμαι συγκλονιστικά πάρα πολύ!»
Αυτός πλησίασε, γονάτισε και φίλησε απαλά τα χείλη της. Κόκκινα, ζεστά τα μάγουλα απ’ την αντίστροφη ροή του αίματος, χείλη πρησμένα σαν από αλάτι, στόμα ακριβώς για δάγκωμα.
«Έχεις κοκκινίσει αρκετά για απόψε», της είπε και με μια κλωτσιά στον κώλο την έκανε να χάσει την ισορροπία της. Αυτή, τρέχοντας έπεσε στην αγκαλιά του με το χέρι να χαϊδεύει θηλυκά –αργά, απαλά, ζωηρά, πιεστικά, ολοκληρωτικά- εκεί που άλλαζαν οι φλατ διαθέσεις του… σε κάτι!
23°
