Μυρτώ, γεια σου! Πριν λίγες μέρες έκλεισα τα 26. Και ενώ μέχρι τώρα δεν είχα ανησυχίες του τύπου «τι κάνω ή πού πάω στη ζωή μου», ξαφνικά σκέφτομαι τα όνειρα που έκανα κάποτε, τα θέλω που είχα και ότι πολλά απ’ αυτά δεν έχουν πραγματοποιηθεί ως τώρα. Όπως το να ασχοληθώ με την υποκριτική και το θέατρο που τόσο αγαπάω. Και πλέον μου φαίνεται πολύ αργά να τα πραγματοποιήσω, αφού δεν βρήκα το θάρρος να το κάνω νωρίτερα. Από την άλλη είμαι σε μια σχέση εδώ και δύο χρόνια. Με έναν άνθρωπο που δεν με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, αλλά που προσπάθησε πολύ (κι ας μην είχε όλα όσα έψαχνα) και τα κατάφερε. Όμως, ενώ σε γενικές γραμμές είμαστε αρκετά καλά φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να κάνουμε σχέδια για το κοινό μας μέλλον και την προοπτική μιας οικογένειας, είναι στιγμές που αναρωτιέμαι για το πώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι αυτός είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Ξέρω ότι με αγαπάει πολύ – κι ας έχει ένα δικό του τρόπο να μου το δείχνει. Ξέρω πως μαζί του μπορώ να νιώσω σιγουριά και ασφάλεια. Πως κι εγώ πλέον τον έχω αγαπήσει αληθινά και δυνατά. Και ενώ πρόσφατα στην υποψία που είχα πως μπορεί να ήμουν έγκυος έπιασα τον εαυτό μου να χαίρεται, στην ιδέα του να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας στους επόμενους μήνες αγχώνομαι. Ενώ θέλω πολύ στο μέλλον να αποκτήσω μια ευτυχισμένη οικογένεια, τώρα στη σκέψη της δέσμευσης κάτι με πιάνει. Για όσα δεν έχω προλάβει να ζήσω (σε αντίθεση με εκείνον), για το αν θα μπορέσω να τα ζήσω από δω και πέρα, για το αν όντως είναι ο έρωτας της ζωής μου κ.λπ. Τι έχω πάθει;
Την κρίση του «κοντεύω τα 30». Στα 27 θα γίνει χειρότερο, στα 30 θα το χωνέψετε και στα 34 θα σας ξαναπιάσει. 35 και 36, νομίζω, θα πέσουν οι αέρηδες, 37 θα έχουμε μπουμπουνητά και χαλαζόπτωση και πάει λέγοντας.
Υ.Γ. 1 Αν δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτά που δεν έχετε προλάβει να ζήσετε, είμαι βέβαιη πως θα τα ζήσετε. Έχω σχεδόν πειστεί απολύτως ότι σε αυτή τη ζωή ακολουθούμε, κυνηγάμε, διαλέγουμε αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη απ’ οτιδήποτε άλλο. Μικρό ή μεγάλο, θέατρο ή οικογένεια, ταξίδια ή καναπές, διαρκές πάθος ή σχέση – μοτίβο, βουνό ή θάλασσα, αδιάφορο.
Υ.Γ. 2 Το οξυγόνο του καθενός μας είναι προσωπική υπόθεση. Τα υπόλοιπα είναι γκρίνιες που μου θυμίζουν τη μαμά μιας φίλης μου (αλλά και τη δική μου) να μιρμιριάζει γιατί ήθελε να γίνει δικηγόρος αλλά δεν έγινε γιατί παντρεύτηκε αλλά, αν δεν παντρευόταν, θα γινόταν. Μιρ μιρ μιρ μιρ μιρ.
Μυρτώ, είναι η πρώτη φορά που σου γράφω. Αγανάκτησα πολύ με ένα γράμμα στο 576 που περιέγραφε την τρέλα μιας κοπέλας σχετικά με τον άνθρωπό της που την υπεραγαπά και την υπερπροστατεύει. Πάει καλά το άτομο; Σε αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε, με όλες τις ανωμαλίες και όλους τους ανεγκέφαλους γύρω μας που κοιτάνε πώς να καλοπερνάνε εκμεταλλευόμενοι κυρίως καλές ψυχές πρώτα και μετά καρδιές, έχει και παράπονα που είναι με τέτοιο άνθρωπο; Ντροπή της! Ξέρεις, ο Θεός δίνει δώρα αλλά δίνει και χαστούκια. Και αυτό το έμαθα από μεγάλο ζόρι που πέρασα με πίκρα, στεναχώρια, απογοήτευση και αδικία. Όπως καταλαβαίνεις, έχω μεγάλο πόνο μέσα μου. Πες της, λοιπόν, να προσέχει μη χάσει ό,τι ωραίο έχει γιατί είναι απαραίτητο συστατικό για να δημιουργήσει αύριο άλλα ωραία. Νομίζω με καταλαβαίνεις. Ξέρεις, έχω δύο υπέροχα παιδιά, ένα πανέμορφο δίμετρο κορίτσι, φοιτήτρια 21 ετών, και ένα αγοράκι πανέξυπνο και κατάξανθο 8 ετών που μόλις τέλειωσε την Γ΄ Δημοτικού με άριστα σε όλα. Και τα δυο παιδιά μου μού έχουν σταθεί σε όλα γιατί κι εγώ δεν είμαι μεγάλη για όλες αυτές τις δυσκολίες που πέρασα στη ζωή μου – απλώς ξεκίνησα μικρή και ήθελα ένα στήριγμα. Ζήλεψα, λοιπόν, πολύ την κυρία που δεν εκτιμά αυτό το δώρο που έχει δίπλα της.
Ω, ελάτε τώρα! Έτσι είναι ζωή, σκληρή και άνιση. Αυτό που εσείς θεωρείτε δώρο, μπορεί της άλλης να της διαλύει το νευρικό σύστημα. Αυτό που εσείς νιώθετε ως ζεστή φωλιά, μπορεί για εκείνη να σημαίνει την ανάμνηση μιας οικογενειακής μέγγενης που την ωθεί να πετάξει από το παράθυρο και να μην ξαναγυρίσει ποτέ. Όλα έχουν να κάνουν με το ποιοι είμαστε, τι είμαστε, πώς μεγαλώσαμε, τι μας λείπει, σε τι φάση βρισκόμαστε και γενικά με διάφορες στερεοτυπικές ερμηνείες ψυχαναλυτικού τύπου. Βαρετές του θανατά, το ξέρω.
15°
