Γεια σου Μυρτώ μου. Διαβάζω καιρό τη στήλη σου αλλά σήμερα έφαγα κόλλημα! Δεν βγήκα με το αγόρι μου απόψε. Μετά από δωδεκάωρο δουλειάς επέλεξα να αράξω στον καναπέ και να διαβάσω παλιές δημοσιεύσεις της στήλης σου, τρώγοντας λουκούμια. Η αλήθεια είναι ότι το απόλαυσα!
Υ.Γ. Χθες είδα στον ύπνο μου ότι συνάντησα τις παλιές μου συμφοιτήτριες και έκλαιγα, λέει, πολύ. Έκλαιγα για τα χρόνια της ξεγνοιασιάς που πέρασαν... Ευτυχώς είμαι ερωτευμένη!
Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο συνοδευτικό από μια ερωτευμένη καρδιά και μια κούτα λουκούμια για την υποδοχή ενός φθινοπώρου που μας λείπουν οι φίλοι μας, οι μικρές βραδινές βλακείες, οι βόλτες με τα αυτοκίνητα, οι κίτρινες τεκίλες στα μπαρ που χορεύαμε και όλα αυτά που, αν δεν τα ζούσες, καλύτερα να μην είχες γεννηθεί. Καλά πρωτοβρόχια.
Μυρτώ μου, έχω το εξής φθινοπωρινό πρόβλημα. Χώρισα πριν ενάμιση χρόνο μετά από πολλά χρόνια σχέσης και από τότε το έχω ρίξει έξω. Βγαίνω, πίνω, κάνω σεξ, άλλοτε καλό άλλοτε κακό αλλά πάντα περιστασιακό. Δεν έχω παράπονο, άλλωστε για να κάνω αυτά χώρισα. Όμως τώρα νιώθω κενή. Χωρίς να έχει αλλάξει κάτι, προσπαθώ να βρω κάτι παραπάνω και αντιμετωπίζω το εξής: όποιον και να γνωρίσω και να πλησιάσω τελευταία θα θέλει κάποια άλλη που δεν του κάθεται, με κάποια τα έχει αλλά είναι σε περίεργη φάση κ.λπ. Εγώ μόνο για τα παράνομα, το ευχάριστο μουσικό διάλειμμα. Τι κάνω λάθος;
Οι σοφοί άνθρωποι με τα πτυχία και τις περγαμηνές λένε ότι ανάλογα με τη φάση που βρισκόμαστε και τις ανάγκες που έχουμε, πλησιάζουμε/ προσελκύουμε/ διακρίνουμε τον αντίστοιχο ανθρώπινο τύπο. Κάποια στιγμή ξεκαθαρίζει το τοπίο, ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι (αυτό το έλεγε η γιαγιάκα μου) και αρχίζουμε να τραβάμε το δρομάκι που μόλις ανοίχτηκε και που οδηγεί κατά πάσα πιθανότητα στο καλό χωράφι.
Αγαπητή Μυρτώ, σου γράφω γιατί πρέπει κάπου να το πω όλο αυτό που συμβαίνει, να μου πει κάποιος κάτι, ότι είμαι ηλίθια, ότι όλα θα περάσουν, ότι όλα είναι στο μυαλό γιατί νομίζω θα σκάσω και θα γεμίσει μικρά συντρίμμια ο τόπος όλος. Εγώ είμαι η Τ. Εγώ ήμουν στρέιτ (νόμιζα) αλλά τελικά δεν είμαι και όλα καλά, δεν έπεσα και τέζα όταν το συνειδητοποίησα − αν και άργησα κάπως (είχα κλείσει τα 25 but who's counting). Εκείνη είναι η Α. Εκείνη ήταν στρέιτ (νόμιζα) αλλά τελικά μετά από 6 χρόνια ειλικρινούς και ουσιαστικής φιλίας, ένα ωραίο Μαρτιάτικο απόγευμα, ήρθε βόλτα στη Θεσ/νίκη και μου είπε ότι δεν είναι καλά γιατί έκανε κάτι. «Με ποιον« ρωτάω εγώ, «με κάποια» λέει αυτή. Ε, μη στα πολυλογώ, καταλαβαίνεις τι καταλήξαμε να κάνουμε. Θα μου πεις, ήρθε η κοπέλα να σου πει τα εσώψυχά της κι αμέσως να βγάλετε τα μάτια σας. Εντάξει, δεν έγινε αμέσως. Περιμέναμε κανα δίωρο. Σείστηκε το σύμπαν, πουλάκια κελάηδησαν, λουλούδια άνθισαν, γύρισε η πολυκατοικία μια στροφή γύρω απ' τον εαυτό της σαν ζεμπεκιά και ξαναέκατσε στη θέση της. Μετά μιλούσαμε τύπου φιλικά. Εγώ Θεσσαλονίκη. Εκείνη Αλεξανδρούπολη. Λέω εγώ «μη φάμε κάνα κόλλημα και δεν ξεκολλάμε». Λέει αυτή «καλά λες, είμαστε και σε διαφορετικές πόλεις». Λέω εγώ «και τι θα κάνουμε;». Λέει αυτή «άμα δούμε ότι κολλάμε, το σταματάμε». Στο μεταξύ πήγε-ήρθε καμιά 5 φορές ακόμη στη Θεσ/νίκη κι έγινε η πολυκατοικία σβούρα κι εγώ γκουρού να αιωρούμαι. Ε, και κολλήσαμε. Ε, και το σταματήσαμε − περίπου. Κι έχω τρελαθεί, Μυρτώ μου, απ' αυτό που σκέφτεσαι μόνο έναν άνθρωπο μέρα-νύχτα, τη βλέπεις στον ύπνο σου, αναρωτιέσαι πού είναι, τι κάνει. Κάπως πρέπει να λέγεται αυτό ιατρικά, ίσως εμμονή. Ή ψύχωση. Ή προεόρτια μαλάκυνσης. Τέλος πάντων. Και πάνω που λέω «δεν μπορείς άλλο κορίτσι μου, στείλε ένα μήνυμα, διατεθειμένη να κάνεις κάθε θυσία, βάλε να παίζει Μαρινελάρα στο background να πάρεις δύναμη», μου απαντά «ναι, να μιλάμε πάλι, αλλά έχω γκόμενα εδώ και λίγο καιρό». Ναι, ειλικρινής. Ναι, θα τα σπάσω όλα. Κι έχω σκάσει, Μυρτώ μου, και πες μου τι να κάνω. Να την αφήσω, να πω έχε γεια, να τη διεκδικήσω, να της στέλνω μεθυσμένα μηνύματα, να της στέλνω νηφάλια μηνύματα, να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει; Τι να κάνω; Τι; Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου και μιλήσαμε στο τηλέφωνο σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ε, ΘΑ ΤΑ ΣΠΑΣΩ ΟΛΑ.Τ.
Τι θα έκανα εγώ; Θα έλεγα «σόρρυ αλλά έχεις γράψει μέσα μου και δεν θέλω άλλα υποκριτικά, φιλικά συναπαντήματα, ούτε τηλεφωνήματα, ούτε τίποτα. Μπι χάπι και θα τα ξαναπούμε μια ηλιόλουστη μέρα». Και μετά θα εξαφανιζόμουν και θα περίμενα να φάει τα μούτρα της με το καινούργιο γκομενικό. Κλασική, δοκιμασμένη, χειριστική κατινιά.
22°
