Μέσα σε φιλιά απ’ αυτά χωρίς ανάσες και διεισδύσεις που άλλαζαν στάσεις και διάρκειες μα πιο πολύ άλλαζαν τους ίδιους, εκείνος έκανε παύση για να της λέει λέξεις απ’ εκείνες που κάθε γυναίκα –όχι η Λίζα- χρειάζεται να ακούει. Εκείνη τις χαιρόταν μα τις άφηνε αναπάντητες. Ένα χαμόγελο κι αυτό αμήχανο. Η ησυχία στο σεξ τους ήταν βασική της επιδίωξη.
Τα καρφωμένα μάτια της στα μπλεγμένα τους χέρια, τον έκαναν να απορήσει «Μα, τι κοιτάζει;». Όμως δεν μίλησε. Το δικό της χέρι από κάτω, το δικό του από πάνω, δάχτυλα πλεγμένα και η ένταση εκείνης ειδικά της ηδονής, σωστή δοκιμασία για τους τένοντές της.
Αυτό κοίταζε αυτή, αυτό ήθελε να βλέπει, αυτήν την επιβεβαίωση χρειαζόταν από εκείνον και όχι τις λέξεις του. Τη δύναμή του στο κορμί της ήθελε και μάλιστα όχι στα δεδηλωμένα ως ερωτογενή… μα στα άλλα, τα ανυποψίαστα.
18°
