Μεθυσμένη για τα καλά μπήκε στο σπίτι περπατώντας σε οχτάρια. Η μια γόβα στο πόδι, η άλλη στο χέρι. Το μακιγιάζ ακανόνιστο, μάτια μουτζουρωμένα κι εκείνο το κραγιόν στα χείλη… πόσα, αλήθεια πόσα φιλιά να είχε δώσει εκείνη νύχτα; Πήρε στα χέρια της το ασύρματο και μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες κάλεσε τον σωστό αριθμό. Τον αριθμό του δηλαδή.
«Λίζα», είπε αυτή.
«Γιατί δεν κοιμάσαι;», είπε αυτός.
«Κοιμάμαι», απάντησε αυτή χαζογελώντας.
«Ok», αποκρίθηκε και της έκλεισε το τηλ στα μούτρα.
Δέκα λεπτά μετά ήταν εκεί, κάτω απ’ το σπίτι της. Αυτή φυσικά το ήξερε. Βγήκε στο μπαλκόνι και του πέταξε το κλειδί στο κεφάλι, φωνάζοντας αρκετά δυνατά για να το ακούσει όλη η γειτονιά «Είσαι καλός! Θα σε παντρευτώ μια μέρα»
Αυτός, πότε καλός πότε καλύτερος, ανέβηκε πάνω να την φροντίσει. Το κόστος να του πάθαινε τίποτα ήταν τόσο μεγαλύτερο απ’ τις φορές απαράδεκτες αντιδράσεις της απέναντί του.
Στο άνοιγμα της πόρτας τον χαιρέτησε στρατιωτικά και κατέρρευσε στην αγκαλιά του.
Εκείνος την κουβάλησε ως το μπάνιο. Την έπλυνε, την έλουσε να φύγουν οι καπνοί, την στέγνωσε, την πήρε γυμνή όπως ήταν και την ξάπλωσε κάτω απ’ το πάπλωμα. Μισάνοιξε τα μάτια της και του ψιθύρισε «Εντάξει… φύγε τώρα»
«Ναι, μωρό μου», της είπε αυτός και με το χέρι του να καθοδηγεί το δικό της στην αμαρτία όπως είναι… έδωσε στη γειτονιά να καταλάβει τις αληθινές του προθέσεις για το άτομό της.
