Το γέλιο της κόπηκε απότομα όταν η νεκροφόρα πέρασε ξυστά από μπροστά της. Και αν εκείνη η φούστα της η μίνι δεν ήταν τόσο πια στενή, πιθανόν ο αέρας θα την σήκωνε για τ’ αποκαλυπτήρια. Η Λίζα έστρωσε ξανά τα μαλλιά της και αναφώνησε «Ουάου!»… Εκείνος ο άγνωστος πεζός που στεκόταν δίπλα της στο φανάρι, χαμογέλασε και περίμενε μέχρι να σιγουρευτεί ότι το πράσινο ανθρωπάκι είναι όντως πράσινο… «Τι φοβερό! Μια μόνο νεκροφόρα μπορεί να σε κάνει να ξανασκεφτείς μια κίνηση που σε άλλη περίπτωση θα έκανες πολύ κανονικά…», σκέφτηκε και κοιτάζοντάς τον απαξιωτικά του είπε σε ένταση φωνής δωματίου: «Εκπτώσεις!» και τον προσπέρασε…
Η Λίζα αποφάσισε ότι εκείνη τη μέρα θα σκεφτόταν τον θάνατο. Έβαζε τον εαυτό της να πρωταγωνιστεί σε ανακοινωθέντα αστυνομικά, ιατρικά… πάντως ανακοινωθέντα.
«Βρέθηκε μαχαιρωμένη πισώπλατα από τον εραστή της…», «Απεβίωσε μετά από σκληρή μάχη. Α, και άνιση...», «Σκόνταψε… απλώς σκόνταψε…»
Τα έκανε πρόβα και δεν μπορούσε να αποφασίσει ποιος θάνατος της πάει πιο πολύ. Απογοητευμένη που δεν θα πέθαινε από έρωτα και πιο απογοητευμένη που το ήξερε από τόσο πια νωρίς, έστειλε μήνυμα γραπτό στο τελευταίο οχυρό της: «Το Λιζάκι θέλει να πεθάνει». Περίμενε λεπτά 30 για την απάντησή του που δεν ερχόταν και ύστερα πήγε να τον βρει.
«Και γιατί θέλει να πεθάνει;», τη ρώτησε αυτός ανοίγοντάς της τη φούστα.
«Για το ανακοινωθέν…», του απάντησε αυτή.
Το δαντελένιο της εσώρουχο κατέβηκε αργά μα όλα τα άλλα έγιναν θανατηφόρα γρήγορα, σχεδόν… ακαριαία.
23°
