Στην παρατήρησή του ότι ο χώρος είχε πολλή ζέστη, η Λίζα αντέδρασε μ’ ένα νεύμα που έδειχνε τον θερμοστάτη με το γνωστό σήκωμα των ώμων. Εκείνος θερμοκρασία δεν άλλαξε, κάνοντάς το όλο αυτό να μοιάζει με… «το είπα για να το πω». Κι αν εκείνη έπρεπε να βρει κάτι περίπου ίδιο για να το φέρει σε ισορροπία, τον κοίταξε και βγάζοντάς του το ένα μανικετόκουμπο, του ψιθύρισε… «δεν γαργαλιέμαι».
Η φάση ήταν «συνεννοηθήκαμε πάλι» αλλά οι πάσες είχαν έτσι κι αλλιώς δοθεί εξ αρχής. Αυτός ζεσταινόταν, αυτή τον έγδυνε. Αυτή δεν γαργαλιόταν κι αυτός το δοκίμαζε… Όταν μετά βρέθηκαν με αυτήν από κάτω και αυτόν από πάνω και τα πόδια της καλά τυλιγμένα γύρω απ’ τη μέση του, η Λίζα θυμήθηκε να του πει «μπορούμε να αλλάξουμε το ζεστό σε κρύο» για να πάρει την καλοπληρωμένη του απάντηση «το αλλάξαμε»… Ύστερα εκείνη τη στιγμή το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το βάρος της και εκείνη είχε ήδη αποφασίσει όσα έπρεπε για να το μηδενίσει.
«Δεν έχεις καθόλου βάρος», της είπε απαλά.
«Το ξέρω», του απάντησε και χαμογέλασε μέσα στα μάτια του.
Με τρόπο αρχάριου ταχυδακτυλουργού οι δυο τους πετύχαιναν μια συνεννόηση διάνυσμα με πολύ συγκεκριμένη αρχή και ακόμα πιο συγκεκριμένο τέλος. Όμως γελούσαν ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Ήταν το περισσότερο που ποτέ θα κατάφερναν… και ευτυχώς.
24°
