Χρειαζόταν έναν αντισυμβατικό τρόπο για να του πει «Καλημέρα σας!» και δεν τον είχε. Η νέα άφιξη στη γειτονιά –μυστηριώδης και απόκοσμη όσο και η ίδια- την κοίταζε πίσω από κουρτίνες -συχνά της χαμογελούσε ή προσπαθούσε να της μιλήσει- αλλά η Λίζα αδιαφορούσε. Έπρεπε να πάρει το παιχνίδι στα χέρια της και η λύση ήταν στις ρόδες! Η κατηφόρα καλή για τα πατίνια της και η ώρα της αναχώρησής του από το σπίτι για το γραφείο… ώρα ακριβείας.
Νύχτες πριν τη «μεγάλη» μέρα, αυτή περίμενε να σβήσουν τα φώτα της γειτονιάς, ανέβαινε στα πατίνια της και χρονομετρούσε την απόσταση από την ανηφόρα ως το πεζοδρόμιό του. Και όλο αυτό τόσο ζηλευτά οργανωμένο που ακόμα και τα σκυλιά της γειτονιάς με την ησυχία τους συμμετείχαν στο μυστικό της σχέδιο. Έκανε και πρόβες στα ρούχα που θα φορούσε, παρατηρώντας κάθε φορά τη φιγούρα της να διασχίζει τη μεγάλη κατηφόρα στις αντανακλάσεις των εισόδων. Ένα λευκό πουκάμισο και εσώρουχα. Αυτό έγραφε καλύτερα, αυτό και θα ντυνόταν. Προκλητικό για δημόσια θέα αλλά προτιμότερο απ’ τα συνηθισμένα.
Εκείνο το πρωί, δευτερόλεπτα 7 πριν το ρολόι δείξει 8.15, πήρε φόρα και κατέπεσε στην αγκαλιά του αλλά όχι καλά. Το μπαμ δυνατό και ο πόνος άνισος με αυτόν από κάτω και τη Λίζα στο λευκό της πουκάμισο –ανοιχτό και στα 11 κουμπιά- από πάνω του σαν σε σεξ, να του λέει «Έχω license to kill».
“I was wrong about you. I thought Christmas only comes once a year.”, της είπε αυτός και την ανέβασε στο διαμέρισμά του…
21°
