Συνοδηγός του στο αυτοκίνητο χόρευε και τραγουδούσε σαν μόνη της στο μπάνιο. Πότε δυνατά, πότε μουρμουριστά, με τα λόγια να χάνονται μα να αντικαθίστανται από γέλια. Δυνατά, ζωηρά γέλια… Στο τέλος δε του τραγουδιού, τον κοίταζε εξαντλημένη και λαχανιασμένα τον ρωτούσε στα πολύ σοβαρά «Τώρα ποιο θέλεις να σου πω;»
Αυτός ποτέ δεν απαντούσε. Βυθιζόταν στα μάτια της και περίμενε το επόμενο και το επόμενο ως το τέλος της διαδρομής. Η φασαρία της τον μπέρδευε λιγότερο απ’ τις σιωπές της. Την προτιμούσε για την ακρίβεια...
Φτάνοντας στο σπίτι το τηλέφωνό του χτύπησε και ήταν η δουλειά. «Κάτσε λίγο ήσυχα», της είπε για να της ανάψει για τα καλά τα λαμπάκια. Στα πέντε λεπτά η Λίζα τραγουδούσε δυνατά “Popeye the sailor man” με εκείνον να προσπαθεί σαστισμένος να δικαιολογηθεί, να μην γελάσει μα πριν και πάνω απ’ όλα να ρουφήξει για τα καλά τη στιγμή και το θέαμα. Τσίρκο; Τσίρκο!
Η κλήση τελείωσε και η Λίζα αυτομάτως έβγαλε το σκασμό. «Σκάσε μωράκι μου. Σκάσε.», της είπε αυτός, τραβώντας της λίγο πιο δυνατά από απαλά το μαλλί, με προθέσεις πολύ συγκεκριμένες… «Σςςςςς… θα μας ακούσουν!» είπε αυτή προκαλώντας τον να ζήσουν την αντίφαση.
18°
