«Θέλω να βρεις ένα δέντρο αντοχής. Κλαδί αντοχής. Σκοινί αντοχής. Μια ρόδα, λάστιχο - έστω και τρύπιο - αλλά αντοχής. Και να μου στήσεις μια κούνια. Αντοχής», του ψιθύρισε φυσώντας καπνό μέσα στα μάτια του για να τον ενοχλήσει και άρα να την προσέξει. «Θα αιωρούμαι με χέρια ανοιχτά σαν να πετάω. Δεν πέφτω ρε βλάκα! Θα κάνω ό,τι θέλω από αυτή τη θέση αντοχής. Θα βλέπω ό,τι θέλω. Και όσα δεν είναι αντοχής και αυτά θα τα βλέπω. Ό,-τι θέ-λω…» Εκείνος έπαιζε με το ραντάκι της μπλούζας της. Το ανέβαζε και το κατέβαζε με το στυλό του και κουνούσε καταφατικά το κεφάλι του αφημένος στα αθώα τραβήγματα της στα μαλλιά του.
«Πάω τώρα», του είπε και ξαφνικά σηκώθηκε όρθια. Πάντα έτσι έφευγε. Ξαφνικά. Του γύρισε πλάτη και ξυπόλητη όπως ήταν βάδιζε προς την έξοδο. «...το παντελόνι σου;», της φώναξε. «Κράτα το θα γυρίσω», του απάντησε και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Αυτός έμεινε με το τζιν και αυτή με το εσώρουχο. Αυτός μέσα, αυτή έξω αλλά δεν είχε σημασία. Σημασία είχε το «…θα γυρίσω» της.
Στην επιστροφή, το «Πού ήσουν;» του και το «Όπου θέλω» της, έδωσαν το ρυθμό και τη συνέχεια. Ένα απαλό χαστούκι που όμως την ξάφνιασε και παθιασμένα φιλιά με τα γένια του να δίνουν χρώμα λίγο πιο ροζ απ’ το φυσικό στο γελαστό πρόσωπό της, στο λαιμό, στον αφαλό της. «Ό π ο υ θ έ λ ω» του έλεγε ξανά και πάλι συλλαβιστά για να τον θυμώσει. Ήταν το 45 της και έπαιζε καλά μαζί του.
15°
