Που λες, Μυρτώ μου, φέτος που δεν είχα τι να κάνω αφού ήταν όλοι με τα ταίρια τους διακοπές και με έτρωγε η μπακουριά, με παίρνει μια μέρα μια συμφοιτήτρια που τελευταία κάναμε αρκετή παρέα λόγω μιας θεατρικής ομάδας και μου λέει αν θέλω να πάω Σ/Κ Καλαμάτα. Λέω οκ, κανονίζουμε το άλλο πρωί κατά τις 11 να με πάρει μαζί ο αδερφός της, ετοιμάζω βαλιτσούλα και κοιμάμαι. Έλα όμως που την άλλη μέρα πάει 11, πάει 12, πάει 12μισι, τίποτα. Παίρνω τη φίλη μου, κατειλημμένο, ξαναπαίρνω, εκτός σύνδεσης και πάνω που ετοιμάζομαι να βλαστημήσω όλη την οικογένεια, χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω με μούτρα, μου λέει ο αδερφός της «σόρι, περίμενα ένα φίλο μου να θα ’ρθει κι αυτός», λέω μέσα μου «δε μας χέζεις κι εσύ κι ο φίλος σου» και μέχρι να το πω βγαίνει ο φίλος από το αυτοκίνητο και μου κόβονται τα πόδια, τα χέρια, όλα. Είναι ΑΥΤΟΣ. THE ONE AND ONLY. Υπέροχος, ευγενικός, αστείος, με ένα χαμόγελο άσ’ τα. Σε όλη τη διαδρομή οι άλλοι δύο κάνανε πλάκες, γέλια, ιστορίες κι εγώ πίσω να έχω καταπιεί τη γλώσσα μου. Για να μη στα πολυλογώ πέρασα τρεις μέρες στα κάρβουνα ενώ εκείνος, σημασία. Έχει, λέει, 3 χρόνια σχέση και θα παντρευτούν. Αλλά, Μυρτώ μου, τον θέλωωω, λιώνωωω. Γύρισα στην Αθήνα και τον σκέφτομαι μέρα νύχτα. Τι να κάνω, Θεέ μου, υποφέρω, χάνομαι.
Μείνετε σ’ αυτό. Όλοι οι άλλοι σκεφτόμαστε μέρα νύχτα τον ΕΝΦΙΑ και τις δόσεις της εφορίας. Η τύχη σας είναι απερίγραπτη. Σκάστε και απολαύστε την αφασία σας.
Επέστρεψες από τις διακοπές επιτέλους; Άντε γιατί μου έλειψε η στήλη και το χιούμορ σου! Μας τα έχουν ζαλίσει με τα dibei, που λέει και ο μέγας Αλέφας!! :D :D :D Φιλικά, Διονύσης
Με τις παλιές ήταν αλλιώς, κράταγες την οθόνη, ξήλωνες το μέσα, έφτιαχνες γλάστρα. Τώρα σκατά.
Αγαπητή κ. Κοντοβά. Εξαιτίας του ότι είμαι τακτική αναγνώστρια της στήλης σας αποφάσισα να σας γράψω διά να ζητήσω την πολύτιμον συμβουλήν σας. Είσθε το μόνον πρόσωπον εις το οποίον αποφασίζω επιτέλους να εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Είμαι είκοσι οκτώ ετών, κόρη εκλεκτών γονέων που εφρόντισαν, όσον ολίγοι, διά την ανατροφήν μου. Ευτυχώς αι συμβουλαί των, και προ πάντων τα καλά των παραδείγματα, έφεραν ικανοποιητικά αποτελέσματα. Απέκτησα χαρακτήρα σοβαρόν και ευθύν. Αν και δε σας βλέπω, εν τούτοις κοκκινίζω από την εντροπήν μου. Θεέ μου, πώς να αρχίσω; Τι να γράψω; Πώς να εξακολουθήσω; Είμαι ένα θύμα του πάθους του αυνανισμού. Δεν ξεύρω και εγώ τι παθαίνω. Ευρίσκομαι εις μίαν τρομεράν διέγερση. Τίποτε –σας βεβαιώ– δεν μπορεί να με συγκρατήσει. Μου είναι αδύνατον να επιβληθώ στον εαυτό μου. Δεν ησυχάζω παρά αφού παραδοθώ εις το κατηραμένον αυτό πάθος! Και έπειτα, όταν συνέλθω, αισθάνομαι τόσην αηδία διά του εαυτού μου, τόση περιφρόνηση, ώστε προτιμώ να μη ζω. Αν υπάρχει στον κόσμο και κανένα άλλο κορίτσι που υποφέρει από το βρωμερό αυτό πάθος θα είναι κανένα κορίτσι του λαού, χωρίς μόρφωση, χωρίς αρχές, χωρίς χαρακτήρα, με παραμελημένην ανατροφήν, με ψυχή δηλητηριασμένη από αηδή μυθιστορήματα (όπως το Πενήντα αποχρώσεις του γκρι της E.L. James). Διά το κορίτσι αυτό υπάρχουν ελαφρυντικά· ενώ για μένα; (Σημειώσατε ότι το πάθος αυτό με βασανίζει επί χρόνια ολόκληρα.)
Και τώρα δεν μου μένει παρά να σας ζητήσω μία μεγάλη χάρη.
Έως τώρα πολλοί νέοι καλών οικογενειών και με αρκετά προσόντα μ’ εζήτησαν σε γάμον. Δεν εδέχθην, πότε για τον ένα και πότε για τον άλλον λόγον. Τελευταίως όμως έγινε μια νέα πρόταση γάμου. Επρόκειτο για ένα νέο που ανταπεκρίνετο εις τα ιδανικά μου. Πώς λοιπόν να αρνηθώ; Πώς να χάσω ένα τόσον εκλεκτόν σύντροφον; Να δεχθώ; Δεν τολμούσα· εδίσταζα. Άραγε, εσκεπτόμην, είμαι «εν τάξει», όπως όλα τα κορίτσια, έπειτα από την επί χρόνια χρήση του βρωμερού αυτού πάθους; Εσκέφθην αρκετά και τέλος το απεφάσισα. Απάντησα στους γονείς μου πως δέχομαι. Μα όσο ο καιρός περνά και η ημέρα του γάμου πλησιάζει, η ανησυχία μου μεγαλώνει. Είναι δυνατόν η βρωμερά ασχολία μου να μην είχε «συνέπειες»; Μα τότε τι θα απογίνω, Θεέ μου; Ω, δεν μπορώ να σας περιγράψω σε ποία ψυχολογική κατάσταση βρίσκομαι!
Σας ζητώ, λοιπόν, μια μεγάλη χάρη. Να με λυπηθείτε και να μου γράψετε δυο τρεις συμβουλευτικές, ενθαρρυντικές λέξεις. Μη με εγκαταλείψετε στη φοβερά αμηχανία και απόγνωσή μου. Είμαι μια δυστυχισμένη, μια αξιολύπητη κόρη της οποίας την ζωή εδηλητηρίασε ένα κατηραμένο πάθος! Μη με περιφρονήσετε! Η απάντησή σας, την οποία εναγωνίως θα περιμένω και διά την οποίαν θα σας ευγνωμονώ, θα είναι μία ευεργεσία στην πονεμένη μου ψυχή! -Π. Ένιγουεϊ
Σας συμπονώ και σας συναισθάνομαι. Η εκ βάθους καρδίας συμβουλή μου είναι να επισκεφθείτε έναν ωτορινολαρυγγολόγον το συντομότερον δυνατόν. Μια εξαδέλφη μου που έπασχε από αυτήν ταύτην την κατηραμένην νόσον, σήμερον, δυστυχώς, είναι και διαζευγμένη και κουφή.
20°
