Τριάντα χρόνια αλητεία

«Φτιάξε μου μια σαΐτα ΤΩΡΑ» πρόσταξε η Λίζα. «Θα προσπαθήσω. Έχω να φτιάξω σαΐτα 30 χρόνια» προειδοποίησε αυτός και τραβήχτηκε με μια κόλλα χαρτί. Η ίδια ήξερε πως δεν της ήταν κάτι να τον γυρίσει χρόνια πίσω. Στις αλητείες, στο παιχνίδι, στα γέλια, στη ζωή όπως είναι δηλαδή. Σε δευτερόλεπτα -ούτε καν λεπτό- η σαΐτα προσγειωνόταν στο περιβάλλον της. «Είναι το πιο συναρπαστικό αγόρι του κόσμου» σκεφτόταν καθώς του χαμογελούσε.

Την ίδια νύχτα αυτοί αποφάσισαν το «Μαζί». Το ασφάλισαν στις τσακίσεις μιας καλά καμωμένης σαΐτας και το άφησαν να πετάξει. Στάσεις στον κόσμο που δεν ήταν απλές περιπλανήσεις πάνω σε χάρτη, αλλά η ζωή τους όπως είναι. Δάχτυλα πλεγμένα, στόματα λαίμαργα, πάθη, ηδονές, εξομολογήσεις. Η ζωή τους όπως είναι δηλαδή. Μαζί.

«Πάμε;»