Σπασμένη στα δύο σαν κουλουριασμένο έμβρυο άφησε το σώμα της να κυλήσει σαν βαρίδι απ' την πλώρη του σκάφους στο νερό. Κι έτσι όπως βυθιζόταν στο άγνωστο, έσβηνε απ' τα αυτιά της η τρομαγμένη φωνή «Θα σπάσεις το κεφάλι σου». Στα ήσυχα του βυθού είχε απαλλαγεί από όλα κι έτσι σιγά σιγά άρχισε να ξεδιπλώνεται. Όρθια με πόδια τεντωμένα, χέρια στην ανάταση και μαλλιά στη μηδενική βαρύτητα. Ησυχία. Αυτό που περισσότερο ζητούσε. Όλα γύρω γαλάζια και πράσινα. Και ο έξω κόσμος όπως τον έβλεπε στην προς τα πάνω κλίση του αυχένα, ασταθής να τρεμοπαίζει σαν σε αμφισβήτηση. Μα πάνω απ' όλα ησυχία. Ο σκασμός που ούτε στον ίδιο της τον εαυτό δεν μπορούσε καλά καλά να επιβάλει, για δευτερόλεπτα ήταν εκεί και ήταν αλήθεια.
Το οξυγόνο δεν έφτανε, το σώμα μούδιαζε και ζητούσε μιαν ώθηση προς την επιφάνεια. Κι όμως η Λίζα βούλιαξε τις μύτες των ποδιών της στην άμμο και έμεινε εκεί στην απόφασή της. Σε λίγο η πάνω θέα θα έσβηνε κι άλλο και η ησυχία θα 'ταν πια μια μόνιμη κατάσταση. Για τα γαλάζια και τα πράσινα κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να εγγυηθεί. Αυτό ήταν το μόνο ρίσκο.
Το χέρι του βίαια την τράβηξε στη ζωή. Μελανιασμένη και με χείλη άχρωμα που ταίριαζαν καλά στα θλιμμένα της γέλια. Η τελευταία ανάσα έγινε η πρώτη, εκείνη που θα ξαναέδινε το ρυθμό στην καρδιά της. «Σ' αρέσει να παίζεις στα άκρα», της είπε θυμωμένα. «Κάτι που δύσκολα θα μάθεις», του απάντησε, εννοώντας τον ως άτολμο. Έλυσαν τις διαφορές τους στο πιο οργισμένο σεξ που ήξεραν. Την τιμωρούσε που τον τρόμαξε. Τον τρόμαζε που την τιμώρησε βγάζοντάς την απ' εκείνη τη μοναδική ησυχία...
19°
