Παρακολουθώντας το viral βίντεο της Generali, καταρχάς συγκινήθηκα, κατά δεύτερον ταυτίστηκα! Το ομολογώ: είμαι μία «συλλέκτρια» στιγμών. Με το που συνδέομαι στο facebook, το timeline μου, αφού μου πει «καλημέρα», μου υπενθυμίζει πού ήμουν σαν σήμερα δύο ή τρία χρόνια πριν. Ωραία εφαρμογή. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοείδα το You On This Day στο timeline του facebook μου, θυμάμαι πάντως ότι ενθουσιάστηκα. Εγώ, μία φανατική συλλέκτρια αναμνήσεων, είχα βρει το ιδανικό ημερολόγιο, τον τέλειο «αποθηκευτικό χώρο» μνημών, που δεν πιάνει και χώρο!
Όμως, παρότι τα social media και η τεχνολογία μου έχουν προσφέρει ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να μην ξεχάσω ούτε πρόσωπα, ούτε συναισθήματα, εγώ συνεχίζω να μην ξεκολλάω από κάποιους παραδοσιακούς τρόπους «φύλαξης αναμνήσεων» του παλαιού κόσμου. Κρατάω ακόμα ό,τι «χειροπιαστό» μπορεί να κινητοποιήσει τη μνήμη και να με συγκινήσει, όπως τη φορά που βίωσα την εμπειρία.
Επιστρέφω από τα ταξίδια φορτωμένη σουβενίρ και τα φυλάω ευλαβικά. Στιγμές που δεν πρέπει να χαθούν, γιατί μέσα τους υπάρχουν βιώματα και συναισθήματα χαραγμένα για πάντα. Εισιτήρια αεροπλάνων ή μετρό, κάρτες, είσοδοι μουσείων, περιοδικά, στυλό και σημειωματάρια από τα ξενοδοχεία. Λογαριασμούς από καφέ ή εστιατόρια, σακούλες από ψώνια σε καταστήματα που πάντα ονειρευόμουν να επισκεφτώ, αφίσες που ξεκόλλησα από τοίχους, διαφημιστικά σπιρτόκουτα, μικροπράγματα γενικώς. Που όμως αποτελούν τα πειστήρια, τις αποδείξεις ότι βρέθηκα μια δεδομένη στιγμή, κάπου στον πλανήτη. Κι όχι μόνη. Παρέα με κάποια συγκεκριμένα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Σε ένα άλλο τεράστιο κουτί κρατώ χάρτινα πειστήρια από άλλες πιο προσωπικές στιγμές της ζωής μου. Σημειωματάκια που βρήκα στο γραφείο μου, post it στα μαγνητάκια του ψυγείου, γράμματα, φωτογραφικά άλμπουμ, μικρά χαρτάκια που κρύβουν μέσα τους αγάπη και νοιάξιμο. Από φίλους, περασμένους έρωτες, σημερινές αγάπες, πρόσωπα που δεν μένουν πια εδώ, συναδέλφους που χαθήκαμε, μαμά, μπαμπά, γιαγιά, από την οικογένειά μου, που συνεχίζει να μου υπενθυμίζει τη σημασία του «ζακέτα να πάρεις». Ναι, μη γελάς! Ακόμα η μαμά μου ανησυχεί μήπως κρυώσω. Και μου αφήνει σημειώματα στα τάπερ με τα φρεσκομαγειρεμένα φαγητά της και την υπενθύμιση «να το φας ζεστό».
Όλος αυτός ο μικρόκοσμος, κρυμμένος μέσα στο τεράστιο κουτί, για μένα έχει ανεκτίμητη αξία. Δεν μου πάει καρδιά να τον πετάξω. Κάποιες νύχτες ανοίγω το «μαγικό μου κουτί» και γυρίζω πίσω στη στιγμή και το χρόνο. Κάποιοι γελούν, άλλοι με κατηγορούν για «θησαυρισμό», ότι αδυνατώ δηλαδή να αποχωριστώ οτιδήποτε περνάει από τα χέρια μου. Λες; σκεφτόμουν. Μέχρι που παρακολούθησα το παραπάνω βίντεο της Generali, που μάλλον μας συγκίνησε όλους. Τα χαρτάκια μου και τα χαρτάκια του μικρού παιδιού. Τα «χαρτάκια μας» δηλαδή, οι αποδείξεις των στιγμών που ζήσαμε. Οι αποδείξεις της ζωής μας, με τις πραγματικές χαρές της. Γιατί η ζωή αποκτά μεγαλύτερη αξία όταν φυλάς τις πολύτιμες στιγμές της, όχι τα αντικείμενα.
Νιώσε παιδί, γίνε παιδί, ανακάλυψε την ομορφιά της ζωής μέσα από την αγνότητα της παιδικής ψυχής. Φύλαξε τις πιο πολύτιμες στιγμές σου! Γιατί ζωή δεν είναι ο χρόνος που περνάει, αλλά ό,τι θυμάσαι. Και ξέρεις ότι έχεις ζήσει μια γεμάτη και μεγάλη ζωή, όταν έχεις πολλά να θυμάσαι.
16°
