«Είχα να συναντηθώ με τον Σαίξπηρ από πολύ μικρή, και δύο χρόνια τώρα παιδεύομαι μαζί του. Ανέκαθεν ένιωθα πως στις αναγνώσεις του Σέξπιρ υπάρχει πάντοτε κάτι που μας διαφεύγει. Αυτά το σημείο διαφυγής ήθελα να ανακαλύψω, όπως και ποιο είναι το σημείο συγκέντρωσης.
Ο Ριχάρδος Β’ έχει κατά την γνώμη μου τις λιγότερες θεατρικές καμπύλες, λιγότερες αφηγήσεις γεγονότων, λιγότερες περιγραφές προσώπων. Το έργο είναι ένας καθαρός δανεισμός του κήπου των Ελαιών. Εκεί όπου ο Θεάνθρωπος, σ’ ένα περιβάλλον απόλυτης μοναξιάς κοιτάζει αυτό που έρχεται, το Πάθος. Στον Ριχάρδο Β’ δεν έχουμε παρελθόν με κατεύθυνση μέλλοντος αλλά το παρόν ενός βασιλιά λίγο πριν την πτώση του. Εδώ δεν υπάρχουν τα καρυκεύματα που κάνουν ένα κείμενο πιο εύπεπτο. Δεν υπάρχει πλήθος προσώπων ούτε εναλλαγές πολλών σκηνών. Ο Σαίξπηρ δεν στέκεται σε αφηγήσεις γεγονότων αλλά συνθηκών, πίσω απ’ το πρόσωπο περιγράφει την κατάσταση, το ψυχικό τοπίο. Με ενδιαφέρει αυτή η ψυχική τοπιογραφία του ανθρώπου την στιγμή που απεκδίεται τον τίτλο και την ιδιότητα του, έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού που έρχεται, ασχέτως της οξυμένης έκφρασης του θυμικού που αγωνίζεται να μη δεχθεί το τέλος. Είναι ένας άνθρωπος βαθιάς και ουσιαστικής εξομολόγησης. Ο Ριχάρδος κινείται από το κέλυφος προς τα μέσα, από τον τίτλο στον εαυτό, από την θολότητα της όρασης στην διαύγεια της τύφλωσης, λίγο πριν το τέλος.
Στο έργο ο Σέξπιρ ασχολείται όμως και με τα εσωτερικά τοπία και των υπόλοιπων ηρώων. Τα διανύσματα δεν πηγαίνουν μόνο στον Ριχάρδο, αλλά και προς τους άλλους. Στην παράσταση ακούμε ουσιαστικά τα όσα διακυβεύονται εσωτερικά, όσα κινδυνεύουν να καταρριφτούν, σαν ν' ακούμε όσα σκέφτονται.
Το κάτω, η σφαίρα και ο κόσμος είναι συνυφασμένα. Όλοι φτιαγμένοι από χώμα. Κι ο βασιλιάς είναι φτιαγμένος από αυτή την ύλη. Αυτή του η ενδοκειμενική παραδοχή με οδήγησε στο σκηνογραφικό σύμπαν της παράστασης. Υπάρχουν έντονες ονειρικές αναφορές, η αποτύπωση ενός ψυχικού τοπίου αν αυτό είναι εφικτό».
16°
