Monika: Συνέντευξη με την τραγουδίστρια με αφορμή τον νέο της άλμπουμ «Proud» και τη συναυλία στο Fuzz Club
Η Monika είναι και πάλι εδώ. Σηκώθηκε, πλύθηκε, ντύθηκε, γέννησε (μόλις τον Ιανουάριο) έναν πανέμορφο, γλυκύτατο μπόμπο, και αποφασιστικά βγήκε από τον «Κήπο» (είναι ανθηρός), τον ελληνόφωνο δίσκο της που παρουσίασε το 2019. Έκλεισε προσεκτικά την καγκελόπορτα, κρέμασε και μία πινακίδα «Όχι πια ελληνικά» (μέχρι νεωτέρας θα προσθέταμε εμείς) και, 8 χρόνια μετά την τελευταία αγγλόφωνη κυκλοφορία της, επιστρέφει «με τη βαλίτσα της γεμάτη τραγούδια» όπως γράφουν και στα δελτία τύπου.
Το καλό με τη Monika είναι ότι δεν χρειάζεται τα δελτία τύπου να περιγράψουν δελεαστικά τις μουσικές της γιατί έχει δημιουργήσει, από την πρώτη της εμφάνιση ακόμα, έναν απόλυτα αναγνωρίσιμο δικό της ήχο, είτε είναι το πανέμορφο «Over the hill» είτε η κατακυνηγημένη «Στάλα» είτε τα κομμάτια του «Proud», του νέου της άλμπουμ που για μέν είναι ένας «Πασχαλινός» δίσκος: έχει μία εκκλησιαστική αντήχηση, πολλές επικλήσεις στο θείο, πολυφωνίες, κατάνυξη που ταιριάζει με την άνοιξη, αλλά έχει και ρυθμό (όπως το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου), έχει κομψά ραπαρίσματα, γαλήνη και χαρά.
Όλα αυτά, μαζί και με τα άλλα γνωστά της κομμάτια, τις funk εκδοχές της, τις ροκ ιδέες, τις κινηματογραφικές στιγμές της και την «σαν έντεχνο» στροφή της θα τα παρουσιάσει σε ένα liveστο Fuzz Clubτην Παρασκευή 28 Απριλίου.
Στο οποίο θα ευχόμασταν να ξαναθυμηθεί την προέλευσή της από τους εορταστικούς ήχους μίας Φιλαρμονικής ορχήστρας και να ανάψει τη γιορτή ανοιξιάτικα. Στη συζήτηση που είχαμε μαζί της μιλήσαμε για το Θησείο, τις Σπέτσες, την Αμερική, το ποδόσφαιρο και τις Φιλαρμονικές.
Η Μόνικα, ο Σταύρος, η μικρή τους Μελίνα και το νέο μέλος της οικογένειας, ο μικρούλης Παύλος, έχουν εγκατασταθεί στο Θησείο γιατί η μικρή αγαπάει το σχολείο της εκεί, είναι όμορφο (καμία σχέση με Κολωνάκι) και οργανώνουν τους επόμενους μήνες της ζωής τους, μέχρι να ξαναφύγουν για Αμερική όπου ο Σταύρος έχει τις δικές του επιχειρήσεις και η Μόνικα τη μόνιμη ομάδα της με την οποία διοργανώνει τις ηχογραφήσεις και τις εμφανίσεις της.
Περιγράφει το χωρίς εκπλήξεις 24ωρο για μία γυναίκα με δύο μωρά αλλά και καριέρα που, πάντως, προλαβαίνει να παίζει τένις, να συμμετέχει ενεργά στη ζωή της πόλης και να έχει και έναν μεταδοτικό ενθουσιασμό, που με τόσο υγιή τρόπο αγνοεί το ξέσκισμα που της κάνουν στα social media όσοι θα μπορούσαν απλώς να μην την ακούν αν δεν τους αρέσει.
Μόνικα: Γελάω γιατί, το προηγούμενο Σάββατο μας κάλεσαν σε ένα πάρτι που ήθελα πολύ να πάμε, να ξεσκάσουμε. Πήγαμε και είμαι τώρα εγώ στον καναπέ με τα δυο παιδιά στην αγκαλιά να κοιμούνται και να λέω «πού να σηκωθώ τώρα, ποιο πάρτι;». Αλλά έχω απίστευτη χαρά, δεν μου έλειψε καθόλου το πάρτι, κατάλαβες; Την περίοδο της καραντίνας, με το πρώτο μου παιδί, τη Μελίνα, ήταν πιο εύκολο γιατί ήμασταν μέσα. Είχαμε πολύ χρόνο, είχα το στούντιό μου στο σπίτι όποτε ήθελα. Τώρα με τον μικρό, τον Παύλο, είναι πιο δύσκολο − υπάρχουν περισσότερα κοινωνικά ερεθίσματα. Μόλις τον γέννησα και είπα «θέλω να κυκλοφορήσω δίσκο» όλοι μου έλεγαν «είσαι τρελή;». Το είχα πάρα πολλή ανάγκη όμως, και μου δίνει χαρά την οποία μεταδίδω και στα ίδια τα παιδιά. Επίσης, έχω πάρα πολύ υλικό και πρέπει να αρχίσω να κυκλοφορώ δίσκους, να μη μου πάρει πάλι εφτά χρόνια.
Η δεύτερη φορά μητρότητα μήπως υπάρχει στο άλμπουμ; Ο τίτλος «Proud» θα μπορούσε να σημαίνει και proud mom; Η δεύτερη εγκυμοσύνη ήταν διαφορετική και σίγουρα φιλτραρίστηκε μέσα στο άλμπουμ αν και το είχα ήδη τελειώσει, απλώς μετά ήταν αυτό που κατακάθεται. Επειδή, λόγω εγκυμοσύνης, δεν περπατούσα πολύ, πέρασα πολλές ώρες ήρεμη να ακούω τα κομμάτια που διαφορετικά θα άλλαζα συνέχεια πράγματα.
Θεωρώ το άλμπουμ πολύ ανοιξιάτικο, πολύ «Πασχαλινό», είναι όλο σαν προσευχή… Μου το είπε κι άλλος αυτό! Το «Proud», λέει, όπως ξεκινάει είναι σαν επιτάφιος.
Στη φωνή σου στο άλμπουμ υπάρχει ένας ηρωισμός και στη μουσική μία κατάνυξη. Είδες που σου βγαίνει αυτό; Αυτό το άλμπουμ το έγραψα μόνη μου. Ξέρεις πόσες χιλιάδες ώρες έχω περάσει; Μου βγήκαν, έτσι, πολλά εσωτερικά πράγματα. Σαν να είναι «όλες οι Μόνικες μαζί», όπως μου είπαν. Σαν από παιδάκι μέχρι αυτό που είμαι σήμερα. Αυτή είμαι εγώ τώρα. Γι’ αυτό και ήθελα να κυκλοφορήσω τον δίσκο γρήγορα. Έτσι μπορώ να στηρίξω μία δουλειά 100%. Τον «Κήπο» δεν ήθελα να τον στηρίξω τόσο πολύ. Στο «Proud» κάθε τραγούδι είναι σαν ένα ταξίδι.
Πού πιστεύεις ότι θα ακουγόταν αυτό το άλμπουμ; Το έχεις φανταστεί σε περιβάλλοντα; Χαχα, πριν λίγο μίλησα με τα γραφεία στη Νέα Υόρκη και με ρωτούσαν: «Well, σε ποιους απευθυνόμαστε;». Λοιπόν, εγώ πιστεύω ότι θα ήταν ένα σάουντρακ σε ένα road trip. Το «I’m nothing without you» όπως και το ίδιο το «Proud» ή το «Amerika» πιστεύω ότι είναι πολύ κινηματογραφικά. Κι εγώ ακούγοντας τα τραγούδια θυμάμαι τις εικόνες που είχα όταν τα σκεφτόμουν, εν κινήσει.
Μια και το ανέφερες: γιατί έβαλες k στο «Amerika» αντί για c; Σαν υπόνοια με το Monika, χαχα.
Έχεις βάλει και ένα ραπ, το «Listen close». Μη με ρωτήσεις ποιος ραπάρει, δεν ξέρω. Έχω βάλει το όνομά του στα credits. Ήμουν στις Σπέτσες, στο στούντιο, έψαχνα τους Αμερικάνους, δεν μπορούσαν να μου βρουν ράπερ, ρωτάω τον ηχολήπτη «Ξέρεις κανέναν;». «Ναι» λέει «έχω έναν καλό». Μέσα σε 3 ώρες το είχε πει και μου το είχε στείλει. Φοβερός − θέλω να τον φέρω και στο live στο Fuzz.
Στα live έχεις την τάση να τα αλλάζεις τα κομμάτια; Ναι, μερικές φορές το κάνω. Στο Fuzz θα ξεκινήσω με ένα τραγούδι παλιό που ακόμα και τότε είχα το δίλημμα αν θα το κάνω με μπάντα ή ακουστικό. Τώρα το χτίζω. Θέλω όλο το Fuzz να έχει αρχή, μέση και τέλος. Σαν ένα ταξίδι. Οπότε κάτι θα αλλάξω. Θα έχει πιο δυναμικό, πιο ηλεκτρικό ήχο.
Το «In LA» έχει έναν κάπως intellectual ρυθμό. Είναι σαν να ήθελες να κάνεις ένα χορευτικό τραγούδι και κάτι να σε κρατούσε. Θα έκανες remix σε αυτό το κομμάτι ή άλλα παρόμοια δικά σου; Ναι, θέλω να κάνω. Τα έχεις πιάσει όλα, ε; Αυτό είναι ένα τραγούδι που είχα κάνει παλιά και όσο το άκουγα μου θύμιζε μια κούνια, μια ανεμελιά και καθώς το έπαιζα στο πιάνο βγήκε αυτή η μελωδία. Μετά άρχισα κούτσου-κούτσου να βάζω beats, να αλλάζω beats, να μετακινώ beats, να το κεντάω και έχει αυτό το «στοπ» που είπες γιατί, ξέρεις, το LA έχει αυτόν τον ήλιο που λες όλα είναι ωραία, αλλά μετά βλέπεις και τον ωκεανό, αυτό το κύμα που έρχεται και ένας φόβος που λες κάτσε δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο νομίζω; Αυτό, λοιπόν, και το «Proud» είναι τα δύο κομμάτια που θέλω να στείλω για remix. Έχουν αέρα.
Το «I’m nothing without you» είναι μία κλασική power μπαλαντάρα που θα έσκιζε στη Eurovision – με την καλή έννοια. Μήπως ήταν αυτό που είχες προτείνει στην ΕΡΤ για τη φετινή Eurovision; Ναι, αυτό είναι. Σαν ομάδα είχαμε αποφασίσει αυτό. Μετά πέρασε στην επόμενη φάση το «Proud», θεώρησαν ότι θα πήγαινε καλύτερα εκεί επειδή έχει πολύ ισχυρό μήνυμα αλλά εγώ θεωρώ ότι το «I’m nothing without you» είναι πιο εύκολο να το καταλάβεις. Εντάξει, μακάρι να γινόταν, δεν έγινε, δεν πειράζει.
Έχεις δεύτερες σκέψεις που έστειλες στη Eurovision συμμετοχή; Όχι, εντάξει. Ήταν πολλά χρόνια αυτή η συζήτηση: στείλε και στείλε. Εγώ ήμουν αυτή που έλεγα όταν βρω το κατάλληλο τραγούδι θα στείλω. Πρέπει να στείλεις για να κερδίσεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα να πας για να πας. Και αυτή τη φορά είχα συγκεντρώσει μία καταπληκτική ομάδα, βραβευμένους με Γκράμι, τοπ σχεδιάστρια για τα ρούχα, όταν άκουγαν Eurovision άνοιγαν οι πόρτες. Και απογοητεύτηκαν πολύ που δεν προχώρησε.
Στο «Amerika», λοιπόν, μιλάς για το Αμερικάνικο Όνειρο το οποίο εσύ το έζησες, όχι; Νομίζω βρήκες πολύ γρήγορα τα πατήματά σου εκεί. Πώς νιώθεις ανάμεσα σε δύο κόσμους; Αμερική και Σπέτσες ας πούμε; Έτυχε όταν έγραφα αυτό το κομμάτι, το καλοκαίρι, να έρθει από τη Νέα Υόρκη αυτός που μου κάνει τις ενορχηστρώσεις, ο Jay-B, με τη γυναίκα του… οπότε καθίσαμε και το δουλέψαμε και είχαμε αυτή τη συζήτηση για τους στίχους –τους οποίους έγραψε πάρα πολύ ωραία ο άντρας μου, ο Σταύρος, γιατί έχει αυτό το χάρισμα, του δίνεις το θέμα σαν παζλ και αμέσως το απογειώνει– γιατί το κομμάτι έχει στοιχεία από τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο. Κι ενώ ξεκινάει πολύ σκληρά το τραγούδι προς την Αμερική, «γιατί με κοροϊδεύεις; γιατί είναι όλα αυτά ένα ψέμα;”» στο τέλος λέει «εμείς έχουμε έρθει για να σε αγαπήσουμε, έχουμε έρθει με τόση πολλή αγάπη από κάπου μακριά, και πραγματικά let us call you home». Εγώ από την πρώτη στιγμή αφομοιώθηκα εκεί. Δεν με τρόμαξε ούτε το μέγεθος, ούτε το άγνωστο, ούτε η γλώσσα. Και εκεί υπάρχει αξιοκρατία 100%. Βρήκα αμέσως το πάτημά μου. Αλλά εγώ στην Ελλάδα μεγάλωσα, εδώ έκανα τις μουσικές μου, μου ήρθαν όλα εύκολα − αλλά έτσι είμαι σαν άνθρωπος, δεν χάνω ευκαιρία, με το που δω κάτι έχω αυτό το ένστικτο. Σαν χάρισμα δεν πιστεύω ότι έχω τη μουσική αλλά το ένστικτο. Οπότε έκανα τα τραγούδια μου στα αγγλικά, είχα και τον κόσμο που μου έλεγαν βγες έξω, μου αρέσουν οι προκλήσεις, πήγα στην Αμερική, μου ταίριαξε, εκεί γνώρισα τον άντρα μου αλλά και τη μουσική μου οικογένεια, τους συνεργάτες μου. Και μπήκα στο παιχνίδι αλλά είναι σκληρά τα πράγματα, άλλα τα μεγέθη, έπρεπε να τρέχω εγώ πολλά θέματα. Επίσης, θέλουν να τους δίνεις συνέχεια υλικό, έχει πάρα πολύ μεγάλο ανταγωνισμό κ.λπ. Αλλά θεωρώ ότι κι αυτοί ίσως βλέπανε κάτι διαφορετικό στο ελληνικό ταμπεραμέντο. Μου λέγανε οι μουσικοί «Έχεις καταλάβει πόσα χιλιάδες κορίτσια από την Αμερική θα θέλανε να κάνουν αυτό που κάνεις εσύ;». Δηλαδή, έπαιζα σε διχίλιαρα venues, big thing έτσι;
Ήταν κάτι exotic, ας πούμε; Πώς σε έβλεπαν; Επειδή πάντα θέλω τη γνώμη των άλλων, έκανα πολλές συζητήσεις εκεί και έλεγα: θα μου αλλάζατε κάτι; Όλοι μου έλεγαν να μην αλλάξω την προφορά μου. Μου έκανε πολλή εντύπωση γιατί εγώ πάντα είχα αυτό το κόλλημα. Όλοι μου είπαν ότι οι στίχοι είναι πολύ σημαντικό πράγμα στην Αμερική. Δηλαδή αν κρίνεις από την ιστορία της Αμερικάνικης δισκογραφίας, από τους Nirvana μέχρι τους Simon & Garfunkel και Billy Joel, όλοι έχουν στίχο ενώ οι Άγγλοι είναι πιο light.
Στην προφορά σου τι νομίζεις ότι τους άρεσε; Το ανατολίτικο, ξέρω ‘γω; χαχα Είναι international προφορά. Αλλά αυτοί το πιάνουν αμέσως, όσο καλά κι αν μιλάς τα αγγλικά, σου λένε «Ωπ, εσύ δεν είσαι από την Αμερική ε;»
Οπότε πάμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: Θησείο ή Σπέτσες; Ε, Σπέτσες! Εκεί είναι κάτι το μαγικό. Αλλά είναι και τι συμβολίζει το νησί για εμάς. Για μένα είναι η αρχή της δικής μου οικογένειας. Είναι το σπίτι της Μελίνας μου. «Εκεί είναι η γη μας» μου λέει η μικρή. Είναι η απόλυτη ξεγνοιασιά, η ομορφιά της Ελλάδας. Όπου και να ’σαι έχεις μπροστά σου ένα κάδρο πανέμορφο. Από την άλλη, και εγώ και ο Σταύρος θέλουμε να ξαναπάμε στην Αμερική γιατί και για τους δυο μας είναι αυτό που χτίσαμε μόνοι μας. Είναι το όνειρο που κυνηγήσαμε, ενώ η Ελλάδα, με τις οικογένειές μας εδώ και λοιπά, είναι σαν κάτι δεδομένο. Εγώ θα ξαναπάω στην Αμερική μόνο αν το φέρει η δουλειά, δεν θα πάω να μείνω δηλαδή. Στην Ελλάδα είμαι το ίδιο ευτυχισμένη, έχω τους δικούς μου, έχει και καλύτερο φαγητό – δεν το συζητάω, χαχα.
Στο «If you become a hero» μιλάς για τον δικό σου σούπερμαν… ο οποίος είναι; Νομίζω ο άντρας μου. Και δεν το λέω ρομαντικά. Το λέω γιατί χτίζουμε κάτι πολύ όμορφο μαζί. Κι εγώ γι’ αυτόν είμαι η ηρωίδα πιστεύω. Δεν είναι εύκολο να κάνεις οικογένεια και να διατηρείς την έμπνευση και την όρεξη. Με τον Σταύρο παραμένουμε παιδιά. Μ’ αρέσει αυτό σαν φιλοσοφία ζωής.
Θα μου πεις μία από τις υπερδυνάμεις του; Η υπομονή. Και ένα άλλο μεγάλο χάρισμα: να καθαρίζει! Δεν ξέρω πώς το κάνει αυτό. Οργανώνει τα πράγματα, βρίσκει λύσεις, είναι μεθοδικός. Και στις εταιρείες του έτσι είναι.
Το «The Prayer» είναι ένα «εκκλησιαστικό» θα έλεγα τραγούδι στο οποίο μοιάζει πάλι να ραπάρεις. Είναι κάπως δραματικό και θεατράλε. Είναι η στιγμή που, όπως πολλοί καλλιτέχνες, ανακαλύπτεις τον Θεό; Και στο «Proud» με το ωραίο beat λες, «Oh God, please help me». Αυτό βγαίνει και στο «Gaya». Δεν το βλέπω με τη θρησκευτική έννοια αλλά τώρα είμαι σε αυτή τη φάση στη ζωή μου. Ενεργειακά είμαι σε μία αρμονία. Προσπάθησα να ξεκαθαρίσω πολλά πράγματα γυρίζοντας στην Ελλάδα και αυτός ο δίσκος λειτουργεί σαν κάθαρση. Αυτό βγάζει η ψυχή μου. Από το «Bloody something», αν θυμάσαι, τέτοια τραγούδια βγάζει η ψυχή μου. Πέντε φορές έχει συμβεί αυτό στη ζωή μου: στο «Bloody something», στο «Yes I do», στο «Over the hill», στο «Proud» και στη «Στάλα».
Α, βάζεις και τη «Στάλα» μέσα ε; Α! Ναι! Με τη «Στάλα» ήμουνα στη Σκουφά και περπατούσα και ξαφνικά μου ήρθε λες και κάποιος το πέταξε από τον ουρανό. Και το «Proud» έτσι ήρθε. Στις Σπέτσες, κάτι μου έλεγαν ο Σταύρος και η Μελίνα και κάνω: μη μου μιλάτε. Και πάω στο στούντιο, που έχω μέσα σε έναν βράχο, και ήρθε το «Proud». Και το «God please help me». Θεέ μου δώσε μου τη λύση. Γιατί να τα παίρνω όλα στα σοβαρά; Γιατί κάποιος να μη μου λέει μία καλή κουβέντα; Δίνω πάντα την εντύπωση στον κόσμο ότι είμαι έτσι, πάντα χαρούμενη, όλα είναι εύκολα αλλά, ξέρεις, έχω κι εγώ τις δυσκολίες μου. Απλώς δεν θα καθίσω να γκρινιάξω και να παραπονεθώ. Αλλά εκείνη τη μέρα είχα τόσο μεγάλο παράπονο. Βγήκε το «Proud» και ένιωσα καλύτερα.
Τα περισσότερα από αυτά που σου σέρνουνε είναι στα social media όμως. Τα παίρνεις σοβαρά; Όχι, μωρέ, δεν λέω γι’ αυτά. Αυτά δεν με νοιάζουν καθόλου. Είμαι μουσικός, ξέρω. Σε κάποιους θα αρέσω, σε κάποιους όχι. Εδώ μιλάω για κάποια επαγγελματικά, για κάποια οικογενειακά. Ακόμα και τώρα, ας πούμε, δεν είναι εύκολο να έχεις δύο παιδιά – είναι ωραίο όμως. Αλλά το να μην έχω κοιμηθεί πέντε μέρες, περιμένω κάποιοι δικοί μου άνθρωποι να το καταλάβουνε.
Μαθαίνω ότι παίζεις και ποδόσφαιρο; Εννοείται! Μέχρι ομάδες με έχουνε ζητήσει. Έπαιζα από παιδί, μετά με σταμάτησε ο μπαμπάς μου για να μη στραβώσουν τα πόδια μου και άρχισα να ξαναπαίζω από φοιτήτρια, σε μία ακαδημία 5x5. Εκεί με είδε η ομάδα της Εθνικής Τράπεζας, μετά μία άλλη ομάδα από τα Μέγαρα, με ζητούσαν με μισθό, κανονικά χαχα. Εντάξει, δεν πήγα, είχα τις σπουδές μου αλλά κάθε Τετάρτη έπαιζα εκεί στου Βαζέχα τα γήπεδα. Πάντα έπαιζα δεξιό χαφ. Κάποτε είχα συγκρουστεί με τον προμότερ που μου κλείνει τις συναυλίες, είχε πάει στον γιατρό, του λέει πώς το έπαθες κι αυτός του λέει «Ξέρεις τι είναι να πέσει επάνω σου η Μόνικα;» (γέλια). Και τώρα στις Σπέτσες παίζω.
Το ποδόσφαιρο όμως είναι ένα ομαδικό σπορ. Εσύ έχεις δείξει ότι έχεις μία μοναχική πορεία. Δεν είσαι στο κύκλωμα, έχεις δική σου δισκογραφική, δεν είσαι στα ομαδικά tributes που γίνονται, καταλαβαίνεις; Είναι κάτι που το έχεις επιλέξει εσύ; Αν και βλέπω ότι έχεις πνεύμα ομάδας. Έχω την ομάδα μου που δουλεύουμε μαζί, τους λατρεύω, να και τώρα μιλούσα με την ομάδα από τη Νέα Υόρκη. Κι εδώ στην Ελλάδα έχω την ομάδα μου − μ’ αρέσει να δημιουργώ τις δικές μου ομάδες. Αλλά εσύ φαντάζομαι το εννοείς καλλιτεχνικά, κοινωνικά…
Και το λέω με την καλή έννοια. Κοίτα, έχω ανθρώπους και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τους οποίους αγαπώ και εκτιμώ και θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ αλλά, τι να σου πω, νομίζω από μικρή ήμουνα κάπως έτσι. Όταν όμως άρχισα να παίζω μουσική ήμουνα πολύ βαθιά στο undergournd, ας πούμε, μουσικό κύκλωμα της Αθήνας. Ξεκίνησα να παίζω σαν session μουσικός σε πάρα πολλές μπάντες και παίζαμε συνέχεια σε φεστιβάλ, στην Τεχνόπολη, στα Εξάρχεια… Ήμασταν μια παρέα από 5-6 μπάντες, οι Raining Pleasure, οι My Wet Kalvin και λοιπά κι αυτοί ήταν για μένα ο κύκλος μου, αυτοί ήταν η φάση μου. Ακόμα κι όταν κάπως ξέφυγα από αυτό το κύκλωμα επαγγελματικά, πάντα εκεί ένιωθα ότι ανήκα. Κάποιοι θεώρησαν ότι πάω πιο κοντά στο έντεχνο αλλά εγώ πάντα είχα τα αγγλικά και τον ροκ ήχο στη δουλειά μου. Αλλά εκείνοι δεν είχαν τη μουσική σαν προτεραιότητά τους, έκαναν άλλες δουλειές. Εγώ το είχα πάρει πολύ σοβαρά. Ειδικά με την μπάντα μου έζησα πέντε μαγικά χρόνια. Δεν είχα ανάγκη κανέναν άλλο. Περιοδεύαμε και ήταν σαν πενταήμερη. Κι ακόμα είμαστε πολύ αγαπημένοι.
Άκουσα επίσης ότι ετοιμάζεσαι να γράψεις τον ύμνο της Μπουμπουλίνας; Ή δεν κατάλαβα καλά; Ναι. Βασικά το έχω έτοιμο. Ψάχνω να βρω μια χορωδία. Πηγαίνω συνέχεια και βλέπω τη Μπουμπουλίνα, την ομάδα ποδοσφαίρου των Σπετσών και μου ζήτησαν να τους γράψω τον ύμνο. Και λέω «Μπουμπουλίνα παίζεις πάντα μέσα στην καρδιά…». Ψάχνω μία αντρική χορωδία αν ξέρεις και μπορείς να με βοηθήσεις…
Γιατί όχι παιδική; Λες; Θέλω να ακούγεται στα ηχεία κάθε φορά που παίζουν.
Οι παιδικές φωνές είναι καταπραϋντικές. Έχουν συγκίνηση. Έχεις δίκιο, έχουν σθένος και τσαγανό! Μπορεί να το δοκιμάσω. Όπως επίσης ένας από τους στόχους μου είναι να ξεκινήσω Φιλαρμονική στις Σπέτσες. Μου ζήτησαν να γίνω καλλιτεχνική διευθύντρια για Ωδείο αλλά είπα όχι, εγώ ωδείο ποτέ δεν πήγα, αλλά μια Φιλαρμονική ναι. Τώρα στο τέλος Ιουνίου, στα βαφτίσια του Παύλου στις Σπέτσες, έχω καλέσει τη Φιλαρμονική του Καρπενησίου στην οποία έμαθα μουσική! Μ’ αρέσει πολύ η ιδέα να ξεκινήσω τη Φιλαρμονική στις Σπέτσες. Καλύτερα κι από Ωδείο. Ένα Σπετσιωτάκι να το βάλεις τώρα να μάθει βιολί, δεν θα θέλει. Αλλά να του μάθεις να παίζει σαξόφωνο, θα ενθουσιαστεί.
‘Η τύμπανα. Τα πιτσιρίκια στις παρελάσεις σπρώχνονται ποιο θα μπει στα τύμπανα. Στο Καρπενήσι όπου ο πατέρας μου ήταν δημοτικός σύμβουλος, μου είπε μία μέρα «Θα γραφτείς στη Φιλαρμονική». Δεν το πολυπίστευα. Ξεκινήσαμε 5-6 άτομα και μου λέει η μαέστρος «Εσύ, Μόνικα, θα πάρεις φλάουτο». Λέω «Εγώ φλάουτο; Εγώ είμαι σολίστ». Σκέψου, από 8 χρονών ήμουνα ψώνιο. Ήθελα ένα δυνατό όργανο − ή τρομπέτα ή σαξόφωνο. Κι έτσι έμαθα σαξόφωνο.
14°
