Στην Ελλάδα έχουμε καταλάβει την οικονομία ανάποδα. Πρώτα θέλουμε υψηλούς μισθούς, μετά μείωση της ανεργίας και τελικά (αν τα φέρει έτσι η μοίρα) αύξηση της παραγωγικότητας. Αυτή η νοοτροπία είναι άλλωστε και η βασική αιτία της κρίσης και της αδυναμίας εύρεσης λύσεων εδώ και 7 χρόνια.
Στον ιδιωτικό τομέα (υπό νορμάλ συνθήκες τουλάχιστον), η σύνδεση της παραγωγικότητας με την αμοιβή-κέρδος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη. Στον μεγάλο ασθενή του δημοσίου, όμως, δεν υπάρχει καμία τέτοια σύνδεση. Η πρώτη πρόταση λοιπόν είναι να υπάρχει ένας χαμηλός βασικός μισθός και μετά μπόνους (ή ποινές) παραγωγικότητας. Αν μια δημόσια υπηρεσία υστερεί σε απόδοση (από το χρόνο που παίρνει μια υπόθεση να διεκπεραιωθεί, μέχρι το πόσους ελέγχους κάνει και πόσους παραβάτες πιάνει) σε σχέση με ένα γενικό μέσο όρο υπάρχουν ποινές, ενώ αν «τρέχει» υπάρχει μπόνους. Και φυσικά τα μπόνους και οι ποινές πάνε αναλογικά με τον βαθμό κάθε στελέχους. Με αυτόν τον τρόπο, η αξιολόγηση γίνεται αυτόματα και ο μέσος όρος συνεχώς ανεβαίνει.
Η δεύτερη πρόταση είναι η δημιουργία ανταγωνιστικών δημοσίων υπαλλήλων, όπου το κράτος σού παρέχει εγκαταστάσεις και δομές αλλά η «αγορά» καθορίζει το πελατολόγιο και την αμοιβή σου. Σε ένα σχολείο, για παράδειγμα, υπάρχουν πολλοί καθηγητές που διδάσκουν το ίδιο μάθημα (ή και πολλά διαφορετικά μαθήματα επιλογής) και οι γονείς και οι μαθητές επιλέγουν τον καθηγητή τους. Οι καθηγητές πληρώνονται από το κράτος μεν αλλά μόνο ανάλογα με την προσέλευση. Οι τελικές εξετάσεις κάθε χρονιάς ελέγχουν και αξιολογούν το επίπεδο διδασκαλίας των «δημοφιλών» καθηγητών. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τους γιατρούς των νοσοκομείων και λοιπών υπηρεσιών.
22°
