Λιγες είναι οι πόλεις της Ελλάδος που χαρακτηρίζονται από την ιστορικότητα και τη γραφικότητα που διέπουν την κοσμοπολίτικη συμπρωτεύουσα της χώρας μας. Πολεοδομικά, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη «χτισμένη πάνω στον ιστορικό εαυτό της», πράγμα που επιβεβαιώνεται στις μέρες μας μέσω των ολοένα και περισσότερων ευρημάτων που ανεγείρονται στο φως, στην προσπάθεια ολοκλήρωσης των έργων του Μετρό. Όπως είναι εύλογο, το φαινόμενο αυτό είναι πιο έκδηλο στην περιοχή του κέντρου της πόλεως.
Στα πλαίσια της οικοδομικής φρενίτιδας των τελευταίων ετών, που προηγήθηκαν της τωρινής κρίσης, η Θεσσαλονίκη εξαπλώθηκε ραγδαία και ανεξέλεγκτα, κυρίως προς τα ανατολικά, τείνοντας τρόπον τινά να μιμηθεί τη χαοτική πολεοδομία και ρυμοτομία της Αθήνας.
Στη διπλωματική εργασία «Καθύψος Αναδίπλωση», ο αρχιτέκτονας μελέτησε τη δομή και διάρθρωση της τυπολογίας του οικοδομικού τετραγώνου και της ελληνικής πολυκατοικίας. Στόχος ήταν να δείξει ότι η δόμηση με απελευθέρωση του ύψους μπορεί να προλάβει τη δημιουργία ενός μη βιώσιμου και μη λειτουργικού αστικού ιστού σε μεγάλα αστικά κέντρα, όπως παραδειγματικά είναι αυτός της ελληνικής πρωτεύουσας.
Μία από τις αρχικές φάσεις της μελέτης περιελάμβανε την τοποθέτηση ουρανοξυστών (για τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης) κατά μήκος της παλαιάς παραλίας της πόλης, της κυρίαρχης κτιριακής τυπολογίας που εκμεταλλεύεται τον αέρα και το ύψος. Το μέτωπο αυτό επιλέχθηκε πλην των άλλων λόγω των πολύ ψηλών πολυκατοικιών που έχουν θέα τον Όλυμπο και τον Θερμαϊκό. Ακόμη, τα κτίρια αυτά συνορεύουν με τον Λευκό Πύργο και τα Τείχη της Άνω Πόλης δημιουργώντας μια εικόνα έντονης αντίθεσης ανάμεσα στο «παλαιό» και το «νέο», που ενισχύει ωστόσο το γραφικό χαρακτήρα της πόλη.
Σε αυτό το έντονα φορτισμένο σημείο, από άποψη ιστορικής και πολιτισμικής σημασίας, εφαρμόστηκε ένας πειραματισμός που στόχο είχε να ενδυναμώσει κι άλλο αυτή την αντίθεση δημιουργώντας σουρεαλιστικές και ουτοπικές εικόνες μιας Θεσσαλονίκης που δε θα μπορούσε και δε θα έπρεπε ποτέ να υπάρξει (για λόγους τεχνικούς και νομοθετικούς) αλλά που ταυτόχρονα θα μπορούσε κανείς εύκολα να τη φανταστεί.
Το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος, όπως αποτυπώνεται στις εικόνες με τις υπερμεγέθεις πολυκατοικίες του παραλιακού μετώπου, αποτελεί έναν «προβοκάτορα» που στόχο έχει να ξεκινήσει μία έκθεση απόψεων/ ιδεών και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πρόταση. Η απλή μεγέθυνση της τυπολογίας της ελληνικής πολυκατοικίας δε θα μπορούσε να λύσει κανένα πρόβλημα, όπου κι αν υλοποιούνταν, εφόσον δεν υπήρχε ουσιαστική αναθεώρηση της μίξης των χρήσεων, της παραγωγής ελεύθερου - ανοιχτού χώρου και της σύνδεσης του κτιρίου με τις υφιστάμενες αστικές υποδομές, πόσο μάλλον με το σχεδιασμό νέων!
«Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Α.Π.Θ. ενώ φοίτησε και ένα εξάμηνο μέσω του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών (erasmus) στην Πράγα. Σήμερα εργάζεται ως αρχιτέκτονας στην Αλεξανδρούπολη σε δικό του γραφείο».
12°
