Όσο τα χρονικά περιθώρια της χώρας εξαντλούνται τόσo αυξάνονται (και) οι παρεμβάσεις, τα άρθρα των πλέον έγκριτων αναλυτών, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, αλλά και πολιτικών που πιέζουν προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα να λάβει τις αποφάσεις του. Ακόμα και πρόσωπα που αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι η Ελλάδα έχει πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα, έχουν αντιληφθεί ότι πλέον τα πάντα εξαρτώνται από τις διαθέσεις του.
Φυσικά, αυτή είναι η μία παράμετρος, διότι η άλλη λέει ότι πέρα από την αποδοχή και την ψήφιση της συμφωνίας είναι εξίσου ή και περισσότερο δύσκολη η εφαρμογή της. Διότι και τα πιο αισιόδοξα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ομολογούν ότι η συμφωνία θα είναι αρκετά επώδυνη, όπως παραδέχτηκε και ο κ. Βούτσης συγκρίνοντάς τη με το πολυσυζητημένο μέιλ Χαρδούβελη.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, τίθεται ένα πολύ σοβαρό θέμα, έστω και αν είναι (σχετικά) μεταγενέστερο. Ποιο πολιτικό προσωπικό θα μπορέσει να υλοποιήσει τις αποφάσεις; Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι απόρροια άγνοιας της πραγματικότητας, αλλά και συμβιβασμών-εσωτερικών ισορροπιών. Είναι μιας παλαιοκομματικής αντίληψης κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από αναποτελεσματικότητα, με την κατάσταση να γίνεται κωμικοτραγική λόγω και της παρουσίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο αξίωμα της προέδρου της Βουλής. Επειδή, εν αντιθέσει με το κυβερνητικό σχήμα, την τελευταία δεν μπορεί να την αλλάξει, τουλάχιστον εύκολα, ο πρωθυπουργός θα πρέπει άμεσα να λάβει μια σειρά από αποφάσεις. Τι εννοούμε; Ότι αν θέλει να πάει σε ένα συμβιβασμό, έντιμο ή μη, θα πρέπει, ταυτοχρόνως, να αποφασίσει με ποιο σχήμα και με ποια πλειοψηφία θα τον υλοποιήσει. Με την Αριστερή Πλατφόρμα, τους ΑΝΕΛ και διάφορους άλλους περιθωριακούς στα υπουργεία και στην κυβερνητική πλειοψηφία αυτό δεν μπορεί να συμβεί.
Ο κ. Τσίπρας καλείται να διαλέξει. Το μοιραίο λάθος που έκανε στις 25 Ιανουαρίου, δηλαδή η επιλογή και η συγκρότηση αντιμνημονιακής, εθνικολαϊκίστικης πλειοψηφίας, δεν μπορεί να συνεχιστεί, ιδίως στην περίπτωση που επιθυμεί η χώρα να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Η συμφωνία με τους δανειστές, εκτός όλων των άλλων, προϋποθέτει γενναίες πρωτοβουλίες, σχεδιασμένες κινήσεις, συγκρούσεις και ρήξη με όλα αυτά τα πρόσωπα (και τις νοοτροπίες) που έχουν συγκεντρωθεί στην πρώτη αριστερο-δεξιά κυβέρνηση.
Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας έχει τα προσόντα και (κυρίως) τις αντοχές για τέτοιες επιλογές. Εκτιμώ, όμως, ότι αυτή τη στιγμή και εδώ που φτάσαμε (κατ’ άλλους, μας έφτασε) καλείται να διαλέξει αν θα γίνει «Σαμαράς και Βενιζέλος» ή μοιραίος. Εννοώ ότι και αυτός, όποια επιλογή και αν κάνει, στο τέλος θα «χάσει». Άλλωστε, είναι δέσμιος της καταστροφικής πορείας που ακολούθησε όλα τα προηγούμενα χρόνια προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός και έρχεται σιγά-σιγά η ώρα που θα πληρώσει τα επίχειρα.
Είναι δε μαθηματικά βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα δούμε σκηνές από το παρελθόν!
16°
