Υπάρχει και μία άλλη Ελλάδα από αυτήν που παρουσίασε ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας στο πρόσφατο άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde». Αν είχα τη δυνατότητα να απευθυνθώ στους Γάλλους και Ευρωπαίους πολίτες, θα τους έλεγα περίπου τα ακόλουθα:
Υπάρχει η Ελλάδα αυτών που πιστεύουν ότι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση της χώρας είμαστε εμείς οι ίδιοι: από τη δεκαετία του ’80 οικοδομήσαμε ένα κράτος που κύριο μέλημα είχε την προστασία της ελίτ των δημοσίων υπαλλήλων και διαφόρων ισχυρών ομάδων πίεσης, κυρίως οργανωμένων γύρω από κλειστά επαγγέλματα (συμβολαιογράφοι, φαρμακοποιοί, οδηγοί ταξί και φορτηγών, ακόμα και περιπτερούχοι) ή προστατευμένων (δικηγόροι, μηχανικοί κ.ά.) ή γύρω από μεγάλες επιχειρήσεις του ευρύτερου Δημοσίου τομέα (π.χ. ΔΕΗ). Στα χρόνια των Μνημονίων, διαδοχικές κυβερνήσεις δεν θέλησαν να αντιταχθούν σε αυτά τα εδραιωμένα συμφέροντα, ή το έκαναν πολύ αργά όταν πλέον η οικονομία είχε πάρει με φόρα την κατιούσα. Συχνά, όποτε δεν είχαν επιλογή, έλαβαν μέτρα που επιτάχυναν την κρίση: για παράδειγμα, έδειξαν την πόρτα της πρόωρης συνταξιοδότησης σε δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, επιβαρύνοντας έτσι έτι περαιτέρω το ασφαλιστικό σύστημα, ήδη αποδυναμωμένο λόγω των διαφόρων ειδικών προνομιακών ρυθμίσεων που ίσχυαν (και ισχύουν ακόμα) για την ελίτ των πελατών του πελατειακού κράτους.
Υπάρχει η Ελλάδα εκείνων που, παρά τη δραματική πρώτη του ΑΕΠ κατά 25% από το 2010, παρά το 1,4 εκατ. ανέργων –όλων από τον ιδιωτικό τομέα, παιδιών ενός κατώτερου θεού– παρά την κολοσσιαία αύξηση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών με την ανοχή της τρόικας και, κυρίως, παρά τα συνεχή καλέσματα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ για μη πληρωμή των υποχρεώσεών τους προς το κράτος, δεν αποφεύγουν να πληρώσουν «το δικό τους μερίδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης» αλλά, αντιθέτως, συνεχίζουν να πληρώνουν, γιατί καταλαβαίνουν ότι μόνο έτσι θα επιβιώσει η χώρα.
Υπάρχει η Ελλάδα αυτών που δεν είναι «κάθετα αντίθετοι στο μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων που προωθείται από τους θεσμούς» αλλά πιστεύουν, αντιθέτως, ότι η συμμετοχή του Δημοσίου στην οικονομία πρέπει να περιοριστεί δραστικά, μέσω ιδιωτικοποιήσεων, προφανώς, αλλά και μέσω αξιολόγησης και απολύσεων στο Δημόσιο και ανοίγματος διαφόρων κλάδων της οικονομίας στον ανταγωνισμό (π.χ. λιμάνια, ενέργεια).
Υπάρχει η Ελλάδα αυτών που πιστεύουν ότι ο δρόμος προς την ανάπτυξη δεν περνάει μέσα από «περαιτέρω αύξηση των εσόδων» του Δημοσίου αλλά από τη σημαντική μείωση των εξόδων του. Κάθε αύξηση των φόρων και των διαφόρων επιβαρύνσεων –στο άρθρο του ο κ. Τσίπρας προτείνει αρκετές– σε μία οικονομία που ήδη υποφέρει από μείωση του ΑΕΠ κατά 25% την πενταετία και που δεν δημιουργεί βιώσιμες θέσεις εργασίας σε ένα διεθνώς ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα, θα συμβάλει στην περαιτέρω εμβάθυνση της ύφεσης, παρά τις βεβαιώσεις περί του αντιθέτου του πρωθυπουργού.
Υπάρχει η Ελλάδα εκείνων που πιστεύουν ότι τα εκατοντάδες εκατομμύρια που απορρόφησε η Ελλάδα από την είσοδό της στην ΕΟΚ, μέσω διαφόρων ευρωπαϊκών προγραμμάτων, καθώς και –κυρίως– τα περισσότερα από 80 εκατ. του ELA που κρατούν ζωντανό το τραπεζικό σύστημα τους τελευταίους μήνες, δεν συνιστούν «στάση ρευστότητας» αλλά έμπρακτη απόδειξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Αυτή την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, αυτή τη στιγμή αδυναμίας και αποτυχίας. Οι Έλληνες, κουρασμένοι να βλέπουν ότι όλα τα χρήματα των Μνημονίων πρακτικά συντηρούσαν το παλαιό πελατειακό πολιτικό σύστημα και κυβερνήσεις που ποτέ δεν ενστερνίστηκαν τις μεταρρυθμίσεις παρουσιάζοντας ένα δικό τους πρόγραμμα, συμβατό με την Ευρώπη, κουρασμένοι από την πενταετή λιτότητα, ψήφισαν ένα νεο-κομμουνιστικό κόμμα που τους υποσχέθηκε, εν ολίγοις, την ανέξοδη επιστροφή στα χρόνια των παχέων αγελάδων.
Ένα κόμμα που συνεργάστηκε με ένα άλλο της άκρας δεξιάς για να φτιάξουν μία κυβέρνηση που, παρά τα όσα λένε οι επικεφαλής τους, είναι αντι-ευρωπαϊκή, για τον απλό λόγο ότι δεν δέχεται τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Ευρώπη (ο κ. Τσίπρας στο άρθρο του γράφει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ο μόνος από τους θεσμούς που εκλέγεται!).
Όμως, στην Ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης που δημιουργούμε, οι Έλληνες δεν θα είναι οι μόνοι που έκαναν μία λανθασμένη επιλογή. Κι άλλα κράτη θα αντιμετωπίσουν προβλήματα στα δημοσιονομικά τους, προβλήματα διαφθοράς, προβλήματα ακόμα και στη λειτουργία της Δημοκρατίας. Αν ο πήχυς εξόδου από την Ένωση είναι τόσο χαμηλά, αν η απάντηση της Ε.Ε. στο πρώτο στραβοπάτημα –έστω και στραβοπάτημα διαρκεία– είναι η παραδειγματική τιμωρία, ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μπορέσει να ολοκληρωθεί στον βαθμό που εμείς, πεπεισμένοι Ευρωπαίοι, θα θέλαμε.
Υπάρχει, εν κατακλείδι, η Ελλάδα εκείνων που αποδέχονται τις ευθύνες τους αλλά και υπέστησαν τις θυσίες που επέβαλαν διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις με την ελπίδα ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ δεν θα ετίθετο ποτέ υπό αμφισβήτηση – αντιθέτως, θα γινόταν όλο και πιο πλήρης. Αυτών που πιστεύουν ότι η Ευρώπη είναι ο φυσικός τους χώρος.
Ελπίζω ότι η Ευρώπη δεν θα τους (μας) απογοητεύσει.
22°
