Σε αυτές τις 3 λέξεις συμπυκνώνεται η εξέλιξη όσων θα βιώσει το πολιτικό σύστημα της χώρας και κατ επέκταση η Οικονομία.
Η πολυπλοκότητα του προβλήματος μάς έχει προσαράξει, ύστερα από 5 χρόνια άπειρων εξισώσεων σε μία απλή εξίσωση της πραγματικότητας. Απασχολούμενοι παραγωγικού τομέα = περίπου 2.800.000, συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι = περίπου 3.400.000. Η εξίσωση δεν βγαίνει.
Η κοινωνία και η λογιστική οικονομία της καθημερινότητας, κρατείται σε μεγάλο βαθμό - κακώς - όρθια από όσα λαμβάνουν οι συνταξιούχοι που συντηρούν εγγόνια και άνεργα παιδιά και από το δημόσιο μισθό που μπαίνει στο σπίτι.
Όσα και να ακούει ο μισθωτός και ο συνταξιούχος για ΦΠΑ, για ΕΝΦΙΑ, για 100 δόσεις, για φόρο στα ξενοδοχεία, κλπ, τα ξεχνάει στο λεπτό, όσο και αν και ως λέξεις μόνο τον πονάνε. Οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις να μην κοπούν και όλα τ άλλα να πάνε να...
Άμα έχει μισθό και σύνταξη κανονικά και χωρίς ψαλίδι, θα τα παλέψει πιστεύει τα υπόλοιπα.
Αυτό είναι το μαρτύριο της σταγόνας και για το Σύριζα. Γνωρίζει ότι η ανακύκλωση των φόρων του ενός στο μισθό του άλλου δεν θα αντέξει για πολύ. Θα καθυστερήσει όσο γίνεται το αναπόφευκτο κόψιμο για να μην πέσει ακαριαία και θα το "ντύσει" με ημίμετρα αναπτυξιακής ώθησης που δύσκολα όμως, θα φέρουν αποτέλεσμα.
Μισθωτοί και συνταξιούχοι κλεισμένοι στο καβούκι τους - δίκαια βεβαία ύστερα από όσα υπέστησαν - έχουν μόνο ένα κριτήριο. Πόσα μπαίνουν κάθε μήνα στο λογαριασμό. Αυτό θα κρίνει πλέον την πολιτική τους απόφαση, την κοινωνική τους συμπεριφορά και προφανώς και τις πολιτικές εξελίξεις.
Αυτές, οι πολιτικές εξελίξεις δηλαδή, θα ήταν ίσως πιο κανονιστικά δρομολογημένες ΑΝ υπήρχε αξιόπιστη, αξιόλογη, αξιοπρόσεκτη στα αυτιά του πολίτη αντιπολίτευση.
Ο Α. Σαμαράς έχει μία δική του (παρ)αίσθηση της πραγματικότητας, ο Β. Βενιζέλος έχει αίσθηση μόνο της πραγματικότητας του "εγώ" του και ο Σ. Θεοδωράκης δεν έχει αίσθηση των απαιτήσεων της πραγματικότητας που χρειάζεται υπερβάσεις.
Με αυτούς για αντιπάλους ο Α. Τσίπρας θα κάνει για καιρό εύκολο περίπατο.
Και άρα; Αν δεν έχουμε έκτακτες εξελίξεις με δημοψήφισμα, η Κυβέρνηση θα συνεχίσει ως το Σεπτέμβριο. Αν η οικονομική ώθηση του τουρισμού δώσει λίγο αέρα παραπάνω πλεύσης ίσως να οδηγήσει το Σύριζα στην επιλογή των πρόωρων εκλογών. Να μηδενίσει το κοντέρ με εθνικές εκλογές, όχι όπως το έκανε το 2010 ο ΓΑΠ με αναγωγή των Δημοτικών σε Εθνικές. Να φλερτάρει με την αυτοδυναμία ή με την αναδιάταξη των συμμαχιών του. Η αντοχή και η ανοχή ακόμα θα υφίστανται και η Αντιπολίτευση θα είναι "αλλού". Αν δεν γίνει ούτε δημοψήφισμα ούτε εκλογές, τότε η Κυβέρνηση θα μπει στην τροχιά της ακαταμάχητης κυβερνητικής φθοράς. Θα ψηφίσει προϋπολογισμό, θα δυσκολευθεί να τον εφαρμόσει, θα δυσαρεστήσει όσους χάιδεψε κλπ. Και αυτό το διάστημα θα αποδειχθεί ίσως γόνιμο για την ανασύνθεση της αντιπολίτευσης σε νέους ελκυστικούς σχηματισμούς.
Αλλά ξεφύγαμε! Κάνουμε σενάρια λογικής εξέλιξης στη χώρα του παραλόγου.
