Συνήθως, αυτό το πολιτικό ορόσημο αφορά όσα έγιναν εντός του χρονικού πλαισίου του. Τώρα όμως, για πρώτη φορά (Αριστερά), δεν είναι απολογισμός, αλλά πρελούδιο όσων ακολουθούν και πιο συγκεκριμένα το πρελούδιο του 3ου –πρώτη φορά αριστερού– Μνημονίου.
Δεν χρειάζεται να είσαι μακροοικονομολόγος για να καταλάβεις ότι από τις 25 Ιανουρίου δεν κινείται τίποτε στην παραγωγική οικονομία της χώρας και για να υπολογίσεις ότι η χώρα ουσιαστικά δεν έχει προϋπολογισμό να εκτελέσει, καθώς όλα τα νούμερα της οικονομίας είναι στον αέρα… και της πολιτικής επίσης.
Μέσα σε 100 μέρες επιστρέψαμε στο Grexit, στην αδυναμία συνεννόησης με τους εταίρους μας, στο ενδεχόμενο πτώχευσης, στην αβεβαιότητα, στην απώλεια εμπιστοσύνης των επενδυτών, των επιχειρηματιών, των πολιτών και των καταναλωτών, επιστρέψαμε στην ύφεση. Ακόμα και στο τελευταίο εθνικό χαρτί, τον τουρισμό, σημειώνεται κάμψη. Από την αύξηση 23% που είχαμε πέρυσι στις αφίξεις, φέτος θα πρέπει να βολευτούμε με σαφώς μικρότερο αριθμό. Μέσα σε 100 μέρες κρατήσαμε τον ΕΝΦΙΑ, συζητάμε για αύξηση ΦΠΑ, για έκτακτη εισφορά.
Η κυβέρνηση μπορεί να έχει όσα ελαφρυντικά θέλει. Μπορεί εύκολα να βαφτίσει το κρέας ψάρι γιατί παίζει μόνη της χωρίς αξιόλογη και φρέσκια αντιπολίτευση και με ΜΜΕ που αναμασούν non papers. Αυτό όμως που δεν μπορεί να κάνει είναι να πείσει ή να δικαιολογηθεί ότι δεν γνώριζε. Και γνώριζαν και όφειλαν να γνωρίζουν. Ο πρωθυπουργός όταν αποφάσισε να κυβερνήσει πάση θυσία έπρεπε να ξέρει τους κινδύνους.
Ίσως να έπρεπε να είχε κερδίσει ο Σύριζα το 2012… Ίσως σήμερα να ήμασταν καλύτερα, γιατί θα κερδίζαμε το χρόνο της διάλυσης των μύθων που θέριεψαν από τότε ως σήμερα.
Σίγουρα, πάντως, δεν θα μας πόναγε όσο μας πονάει σήμερα που οι αριθμοί και οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ μιλούν για ΕΛΛΕΙΜΜΑ. Μας μιλούν για 2.5 χαμένα χρόνια μέσα σε 100 ημέρες.
Τελικά άμα τρέχεις με ταχύτητα 100 ημερών, φτάνεις στο 2012 γρήγορα.
18°
