Στην Ελλάδα της πόλωσης και του διχασμού η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου διαλέγει στρατόπεδα – είναι δικός μας ή των άλλων; Κι έτσι το κείμενο διαμαρτυρίας για την αγωγή του υπουργού Άμυνας και προέδρου των ΑΝΕΛ εναντίον του Αντρέα Πετρουλάκη (με την οποία ζητάει 1 εκ. ευρώ) υπογράφουν μόνο οι από εδώ. «H άσκηση αγωγής εκ μέρους ενός εκπροσώπου της εξουσίας, όπως και το ύψος της, εν προκειμένω, δημιουργεί εύλογα την υπόνοια ότι στόχος του ενάγοντος είναι η υποταγή της ελευθερίας του λόγου σε μια προληπτική λογοκρισία, διά του εκφοβισμού των δημοσιογράφων. Η υπογραφή μας είναι στοιχειώδης πράξη αντίδρασης στη νέα αυτή μορφή προσπάθεια ποδηγέτησης του δημόσιου λόγου». Στην Ελλάδα του διχασμού και του μίσους, όμως, κανένας εχθρός του μνημονίου δεν θα υπερασπιζόταν έναν από τους άλλους, ούτε θα καταδεχόταν να βάλει την υπογραφή του σε ένα κείμενο που το έχουν υπογράψει «φιλελέδες». Όπως και στην περίπτωση του εμπρησμού της Athens Voice δεν έγινε και τίποτα, ας πρόσεχε...
Ο ίδιος δημοσιογράφος μία μέρα πριν της εκλογές είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο του στο Protagon με τίτλο «Το τέλος του μίσους». Έγραφε τότε... «Οι άνθρωποι ήσαν σε πόλεμο και συχνά το ομολογούσαν. Ξαφνικά στην Ελλάδα εξαφανίστηκε το δημοκρατικό δικαίωμα της διαφωνίας, με κύριο ιμάντα το κόμμα της μέχρι χτες αξιωματικής αντιπολίτευσης και το σύστημα του δημοσίου λόγου, δημοσιογραφικού και άλλου, που κινείται γύρω του. Όποιος δεν συμφωνούσε ή απλώς δυσπιστούσε προς την κυρίαρχη μέχρι πρότινος πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για εξαφάνιση των Μνημονίων με ένα νόμο, για μονομερείς διαγραφές χρέους κ.λπ., με το σύνολο δηλαδή της πολιτικής που έλεγε στο λαό ότι υπάρχει ο εύκολος τρόπος, κατασπαρασσόταν. Γινόταν αυτομάτως παπαγαλάκι κάποιου, ενεργούμενο λαμόγιο ή απλώς ηλίθιος που δεν καταλαβαίνει τα αυτονόητα, και σίγουρα αναίσθητος για το 1.500.000 ανέργους, για τα παιδιά που πεινούν και για τις χιλιάδες αυτοκτονίες. Μη σου πω και συνένοχος. Το να πονάς το ίδιο με αυτούς για όσα βλέπεις γύρω σου αλλά να μην πιστεύεις σε αυτά που σου προτείνουν ως λύση δεν περιλαμβάνεται στα ενδεχόμενα». Το άρθρο τελείωνε με την ευχή η νέα εποχή να σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους του μίσους.
Σήμερα, μετά από δείγμα γραφής 100 ημερών διακυβέρνησης και με το πλοίο να έχει σχεδόν βουλιάξει, όχι μόνο παραμένουμε διχασμένοι αλλά ούτε στα αυτονόητα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Όπως ότι δεν είναι «αριστερό» να αγοράζουμε όπλα όταν δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις. Ή, για να το πούμε αλλιώς, ότι είναι υποκριτικό μια κυβέρνηση να διατυμπανίζει την κοινωνική της πολιτική με το (όχι και τόσο πετυχημένο) νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης με το οποίο εξασφάλισε 200 εκ. και την ίδια στιγμή να δεσμεύει 500 εκ. (χωρίς καν να το δημοσιοποιεί) για εκσυχρονισμό αεροπλάνων, με την ίδια την εταιρεία μάλιστα να χαρακτηρίζει σε παλιότερη επιστολή της μια τέτοια ενέργεια ασύμφορη λόγω παλαιότητας...
Στην Ελλάδα του διχασμού και του μίσους, όπως υπάρχει καλή και κακή βία, υπάρχει καλή και κακή ελευθερία, καλά και κακά σκάνδαλα. Αλλά, είπαμε, το να βρίσκεις σημεία συμφωνίας είναι σχεδόν αδύνατο. Η κυβέρνηση έχει ορκισμένους φίλους, ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτήν, που την υπερασπίζονται ακόμα κι όταν ψηφίζει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου τις οποίες μέχρι πρότινος χαρακτήριζε αντισυνταγματικές, ότι καταλύουν το πολίτευμα. Με μια τέτοια Πράξη (τη δεύτερη μέσα σε λίγες μέρες) μόλις χθες τα χρήματα που υπήρχαν στα ταμεία των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των φορέων της γενικής κυβέρνησης πέρασαν στον έλεγχο της ΤτΕ, δηλαδή, στην παλιά γλώσσα, πλιάτσικο για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και οι τοκογλύφοι του ΔΝΤ. Ο χρόνος για την τελική ευθεία έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα και επίσημα πια.
Όσο για τους άλλους, τους «αντιφρονούντες», όσους αντιλαμβάνονται τον εγκλωβισμό της κυβέρνησης (και της χώρας) ανάμεσα στις προεκλογικές εξαγγελίες και τη μετεκλογική πραγματικότητα, όσους πιστεύουν ότι οι κυβερνητικοί-κομματικοί χειρισμοί είναι επικίνδυνοι και ρυμουλκούν τη χώρα σε μία ασύντακτη και χωρίς επιστροφή χρεοκοπία, που αντί για το μέτωπο κατά της λιτότητας βλέπουν περισσότερη ανεργία και ανέχεια και φοβούνται την επόμενη μέρα, αρχίζουν πια να νιώθουν ότι, είτε από πίστη και τυφλή εμπιστοσύνη είτε από ιδεοληψία είτε από άγνοια, η στάση των απέναντι τους υπονομεύει.
Το τέλος του μίσους όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά η διάζευξη παραμένει καθοριστική: Το μνημόνιο έφερε την κρίση ή η κρίση το μνημόνιο; Οι ξένοι ευθύνονται για τα δεινά μας, μας εκβιάζουν; Είναι τρομακτική η προοπτική του Grexit, πιθανή να συμβεί ή απίθανη, καταστροφική ή όχι; Πολύ φοβάμαι ότι ούτε μετά την έλευση της καταστροφής δεν θα τα καταφέρουμε να ομονοήσουμε, αφού οι μισοί θα θεωρούν υπεύθυνους τους άλλους μισούς. Αλλά αυτό δεν μοιάζει με σενάριο εμφυλίου πολέμου;
23°
