Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα. Αυτό ίσως να είναι τελικά το δόγμα Τσίπρα, εξού και τεχνηέντως έχει αφήσει την Άσπα Τσίνα- Κωνσταντοπούλου να του κάνει κάθε μέρα κι από μία κασκαρίκα.
Και τι θα ήταν ο Χριστός χωρίς τον Ιούδα του; Το πολύ, ένας ονειροπόλος Ιουδαίος μαραγκός και πέραν τούτου, ουδέν. Αρχηγός θρησκείας, χωρίς φίδι στον κόρφο σου που να σε διαφοροποιεί και να σου φτιάχνει την εικόνα, δεν νοείται, ούτε ποτέ έχει καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία του Fame Story.
Κι όμως. Αυτό το κάτι μέσα μου, το εντελώς δικό μου, μου λέει ότι δεν θα γίνει έτσι όπως το λέτε εσείς αλλά έτσι όπως το λέω εγώ: πρώτα απ’ όλα, θα σχισθεί το καταπέτασμα, θα βγουν έξω σκελετοί –νυχτερίδες – κι αράχνες γλυκιά μου, θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι και μετά, πολύ μετά, θα ’ρθει ο Άγγελος να σπρώξει το λίθο του μνημείου.
Κι αυτός που θα σκάσει μύτη μέσα απ’ την τρύπα της σπηλιάς δεν θα ’ναι ο Υιός του ανθρώπου με τριών ημερών μούσι Πανούση ή με συναινετικό μουστακάκι Κουβέλη. Μετά από χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας θα επανακάμψει στην πολιτική ζωή σαν Μαρκεζίνης του 1973. Μοιάζουν άλλωστε τόσο πολύ οι δυο τους, κυρίως ως προς τις vintage πολιτικές επιδιώξεις.
Ξανάρχονται στη μόδα τα σέβεντις, κι αυτό δεν μ’ αρέσει καθόλου. Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει. Θα πληρώσω τον ταξιτζή με δραχμές κι αν μου μείνουν τίποτα ψιλά, θα αγοράσω εφημερίδα. Ξανά, φυλλάδες με μιάμιση δραχμή; Όχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι.
22°
