Ένα παλιό διαφημιστικό σλόγκαν του Filmnet έλεγε «κάθε μέρα μια πρεμιέρα». Θα μπορούσε άνετα να γίνει και το μότο της νέας κυβέρνησης, δεδομένου ότι σχεδόν σε καθημερινή βάση μάς τροφοδοτεί με ειδήσεις, δεν μας αφήνει να πλήξουμε καθόλου, ενώ αποδεικνύεται πως είναι η «χαρά του σκιτσογράφου». Αυτά ενδεχομένως να ήταν «ωραία» για να τα σχολιάζουμε και να τα συζητάμε, αν η χώρα ήταν σε μια κανονικότητα και όχι υπό την απειλή της χρεοκοπίας. Διότι εδώ και εβδομάδες η κυβέρνηση παίζει καθυστερήσεις, αλλάζει ρητορική ανάλογα με τους συνομιλητές και το ακροατήριο, ξεχνά χωρίς αιδώ όσα έλεγε πριν τρεις μήνες, ενώ διαφαίνεται πως έχει μεγαλύτερη αγωνία να πείσει την εσωκομματική αντιπολίτευση και ένα αντιμνημονιακά γαλουχημένο κοινό, παρά τους εταίρους.
Σε πρόσφατο άρθρο του (Καθημερινή, 31/3/2015) ο Πάσχος Μανδραβέλης σχολίαζε ότι η νέα κυβέρνηση ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές με τις προηγούμενες, με τη μόνη διαφορά ότι η τωρινή δεν κρατά ούτε τα προσχήματα. Και η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει σταματήσει να μας ξαφνιάζει με τον κυνισμό της, τις μεταμορφώσεις της, αλλά και με τις επιλογές προσώπων που κάνει.
Ξεκινώντας από το τελευταίο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων προέρχονται από τον μακρύ κατάλογο των αποτυχημένων πολιτευτών ή των πρώην βουλευτών. Οι πλέον κραυγαλέες επιλογές είναι αυτές που έχουν γίνει για τις θέσεις του γενικού γραμματέα Διοικητικής Μεταρρύθμισης (Δ. Τσουκαλάς) και Βιομηχανίας (Γ. Τόλιος). Στο πλαίσιο αυτό, οι νέοι υπουργοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να ψάξουν τα εκατοντάδες βιογραφικά που έχουν συγκεντρωθεί τα τελευταία χρόνια μετά και την εξαιρετική, αλλά ημιτελή διαδικασία του open government. Ακολούθησαν την πεπατημένη του βολέματος των «δικών μας παιδιών».
Υπάρχουν, ωστόσο, πεδία άσκησης πολιτικής που ξεπερνούν κάθε φαντασία, ιδίως αν μιλάμε για πρώτη φορά αριστερά στην κυβέρνηση. Αρχής γενομένης με την εξωτερική πολιτική, όπου μέσα σε λίγες εβδομάδες έχει αλλάξει ο γεωστρατηγικός προσανατολισμός της χώρας, αμφισβητείται ποικιλοτρόπως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, την ίδια στιγμή που υπάρχουν δηλώσεις υπουργών που πλήττουν τη διεθνή εικόνα της χώρας και οι οποίες συνδυάζονται με ανοίγματα που προκαλούν πολλά ερωτήματα.
Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, αν ακούς κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τρίβεις τα αυτιά σου νομίζοντας ότι ακούς υπουργό της προηγούμενης κυβέρνησης. Τα όσα έχουν γίνει με το λιμάνι του Πειραιά παίρνουν το πρώτο βραβείο σε κάποια ειδική άσκηση της ενόργανης γυμναστικής, με αποτέλεσμα, ο αρμόδιος υπουργός, Θοδωρής Δρίτσας, να τρέχει και να μη φτάνει.
Στο πεδίο της οικονομίας είναι μνημειώδης ο τρόπος που η κυβέρνηση –για πόσο ακόμα;– βρίσκει χρήματα. Τι κάνει; Παίρνει τα αποθεματικά του ΟΑΕΔ, των ασφαλιστικών ταμείων, της περιφέρειας Αττικής. Και για να καλυφθούν οι έρημες οι διοικήσεις, περνάει τροπολογία για να μην έχουν κυρώσεις όσοι υπογράφουν για τη μεταφορά των συγκεκριμένων χρημάτων.
Ιδιαιτέρως επικίνδυνα είναι τα πράγματα στο πεδίο της ασφάλειας, όπου έχουμε τις σαφείς όσο και εμφανείς εντολές της πολιτικής ηγεσίας προς την αστυνομία για τη μέγιστη δυνατή ανοχή στα κρούσματα ανομίας από κουκουλοφόρους και καταληψίες. Είναι αδιανόητο, για παράδειγμα, οι πρυτανικές αρχές και η εισαγγελία να ζητάνε από την ΕΛΑΣ να παρέμβει στην κατάληψη της Πρυτανείας και το Yπουργείο Προστασίας του Πολίτη να αρνείται το αυτονόητο. Και να αρνείται πιθανόν στη βάση της λογικής του πρωθυπουργικού συμβούλου κ. Αλμπάνη ότι «τυχόν αστυνομική επέμβαση στην κατάληψη της Πρυτανείας είναι απαράδεκτη και αντίκειται σε όλα αυτά για τα οποία έχει παλέψει το λαϊκό κίνημα». Φαίνεται πως ο κ. Αλμπάνης θεωρεί «λαϊκό κίνημα» τους οπαδούς του Κουφοντίνα και του Ξηρού, διότι για αυτούς γίνεται το τελευταίο διάστημα ένα μπαράζ καταστροφών και καταλήψεων.
Επιπλέον, η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση βγάζει φωτογραφικές διατάξεις για να απελευθερώσει τον κατ’επάγγελμα δολοφόνο Ξηρό, επειδή, λέει, έχει προβλήματα υγείας (σ.σ. που τα απέκτησε επειδή έσκασε στα χέρια του η βόμβα που ο ίδιος είχε φτιάξει για να σκοτώσει δεν ξέρω πόσους), την ίδια ώρα που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν διάλογο με τους καταδικασμένους τρομοκράτες-δολοφόνους.
Για να μη μιλήσουμε για το νομοσχέδιο σε σχέση με την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, την επανέναρξη με χρηματοδότηση του κράτους της προβληματικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, την απόλυτη κάλυψη στο mister 12%, τις γραφικότητες με τις διαδηλώσεις των πρώτων ημερών υπέρ της κυβέρνησης, τις διαρροές-απειλές για την κατάσχεση γερμανικών κτιρίων, όπως το Γκαίτε ή τα απίστευτα πράγματα που συμβαίνουν στο χώρο της παιδείας, με την κατάργηση ακόμα και των πρότυπων ή των πειραματικών σχολείων.
Δεν ξέρουμε, τέλος, σε ποιο πεδίο να εντάξουμε τις παρελάσεις, διότι τα όσα έγιναν την 25η Μαρτίου συναγωνίζονται από αισθητικής άποψης τις κιτς ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’80 και ξυπνούν όμορφες μνήμες στους νοσταλγούς του Γεώργιου Παπαδόπουλου.
Τα παραπάνω και πολλά άλλα που δεν χωρούν σε ένα άρθρο αποτελούν το παζλ των «66 πρώτων ημερών» της νέας κυβέρνησης. Αυτής που βαφτίστηκε «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση». Φοβάμαι πως αν συνεχίσουν έτσι θα είναι «και τελευταία φορά αριστερή κυβέρνηση».
16°
