Κάθε μέρα που περνάει ανησυχώ όλο και περισσότερο για το «πού πάμε». Κάθε φορά που κάνει δηλώσεις ο Πανούσης ή ο Παρασκευόπουλος, ο Καμμένος ή ο Κοτζιάς, ο Κατρούγκαλος ή ο Στρατούλης, παγώνω στη σκέψη και μόνον τι μπορεί να μας προκύψει από τις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους, αλλά και από τον ερασιτεχνισμό και την προχειρότητα των εξαγγελιών τους.
Δεν ζω σε κάποιον άλλον, φανταστικό κόσμο. Γνωρίζω ότι (κατά τις δημοσκοπήσεις, τουλάχιστον) μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας εγκρίνει και επικροτεί όσα συμβαίνουν. Ωστόσο, μπορώ να πω μετά λόγου γνώσεως ότι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ή πολιτικής κατάθλιψης με όσα ακούει και βλέπει: με την κατάσταση που επικρατεί στην πραγματική οικονομία, με τους κουκουλοφόρους που κάνουν πάρτι, με την αναβίωση των εορτών για την «πολεμική αρετή των Ελλήνων», με την αβάσταχτη ελαφρότητα του υπουργού Οικονομικών, με τα καμώματα της προέδρου της Βουλής, με το βαρύ πέπλο εθνολαϊκισμού που τείνει να σκεπάσει τη χώρα.
Αν συνεχίσω όμως σε αυτόν τον τόνο φοβάμαι ότι θα μαυρίσω και άλλο την ψυχή μου, αλλά και την ψύχη αρκετών αναγνωστών. Αναζητώντας κάτι ευτράπελο, μήπως και αλλάξω/ουμε διάθεση, το βρήκα στη συνέντευξη του Αλέκου Φλαμπουράρη στην «Καθημερινή» της Κυριακής 15 Μαρτίου. Η Μαρία Κατσουνάκη, έμπειρη δημοσιογράφος, που και γνώσεις και πολιτικό κριτήριο διαθέτει, έβγαλε πραγματικό λαυράκι.
Αν αυτός είναι ο «σοφός γέροντας» της κυβέρνησης και ο μέντορας του πρωθυπουργού, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα απ’ ό,τι νόμιζα.
Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει; Ενημερωτικά, για όσους δεν έτυχε να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στο χώρο της αριστεράς αλλά και για τους νεότερους, ο Φλαμπουράρης υπήρξε στέλεχος των λεγόμενων Μπανιάδων (αρχικά αυτοαποκαλούνταν ΚΚΕ Εσωτερικού/Ανανεωτική Αριστερά, αργότερα έγιναν ΑΚΟΑ), μελών και στελεχών του αρχικού ΚΚΕ Εσωτερικού που διαφώνησαν με τη δημιουργία της ΕΑΡ και έφτιαξαν δικό τους κόμμα. Αυτό το κόμμα διεκδίκησε την ψήφο του ελληνικού λαού στις τρεις διαδοχικές εκλογές του 1989-90, αποσπώντας τα ιλιγγιώδη ποσοστά 0,28%, 0,20% και 0,13% αντίστοιχα. Και όμως, οι Μπανιάδες έχουν σήμερα έξι υπουργούς στην κυβέρνηση!
Ας γυρίσουμε όμως στον Φλαμπουράρη, το «μέντορα» που λέγαμε. Ελπίζω, στο πλαίσιο των «μεντορικών» του αρμοδιοτήτων, να μη μεταλαμπαδεύσει, μεταξύ άλλων, στο πουλέν του και τις ιστορικές του γνώσεις, μέρος των οποίων αποτελεί και το ότι, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Πολωνοί ήταν σύμμαχοι των Γερμανών! Σκέφτεστε ο πρωθυπουργός να ακούσει κάτι τέτοιο από τα σοφά χείλη του «θείου Αλέκου» και στην επόμενη σύνοδο κορυφής να πει στον Ντόναλντ Τουσκ: «Εσύ μιλάς; Που η χώρα σου ήταν σύμμαχος των Γερμανών στον Πόλεμο». Κόλαση!
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, γιατί πάλι θα πέσω σε μελαγχολία. Ας γυρίσουμε στο «θείο Αλέκο», από τον οποίο και μαθαίνουμε: Ότι δεν ήταν, δα, και «αιώνιος» φοιτητής στο Γκρατς (μόνον δέκα χρόνια χρειάστηκε για να πάρει το δίπλωμά του). Ότι τους δανειστές, σαν μάγκες και καραμπουζουκλήδες που είμαστε, «θα τους πληρώσουμε με αέρα». Ότι σήμερα έχουμε «κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς» (κάποιος θα πρέπει να του θυμίσει ότι έχουμε συμμαχική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Ότι «αυτό που υπερασπιζόμαστε μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση στην Ευρώπη» (φέρτε μας τον Άγιαξ, που λέγαμε παλιά). Ότι «τα λεφτά που χρωστάμε δεν καταναλώθηκαν εδώ» (ίσως στη Σομαλία, εξού και το υψηλό βιοτικό επίπεδο της συγκεκριμένης χώρας).
Ωστόσο, για να μην τον αδικώ, νομίζω πως «ο σοφός του ΣΥΡΙΖΑ» λέει και μερικές αλήθειες στη συνέντευξή του. Μαθαίνουμε έτσι ότι «δεν πέρναγε από το μυαλό μας ότι κάποτε θα κυβερνήσουμε» (αλίμονο, το έχουμε καταλάβει αυτό), ότι εκτός των άλλων έχει διαπρέψει και ως ποκαδόρος, παίζοντας μάλιστα «αρκετά λεφτά» (επίσης γνωστόν και μη αμφισβητούμενο), αλλά και ότι «η γυναίκα μου μού λέει ότι ζω σε άλλον κόσμο» (οξυδερκέστατη η κυρία Φλαμπουράρη).
Α, ναι, και κάτι τελευταίο. Στην αναφορά της Μαρίας Κατσουνάκη στον Λεωνίδα Κύρκο και το ΚΚΕ Εσωτερικού, ο κυρ-μέντορας σπεύδει να «διορθώσει» τη δημοσιογράφο, λέγοντας ότι το ΚΚΕ Εσ. «ήταν του Δρακόπουλου, του Μπανιά. Του Κύρκου ήταν η ΕΑΡ». Να, λοιπόν, που η ελαφρότητα και η καφενειακή προσέγγιση μπορεί κάλλιστα να συνυπάρχει με τη μικροψυχία και τη μικρότητα.
22°
