Μία φορά και έναν καιρό στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης υπήρχε ένα μοναδικό γαλα(ν)τ(ομ)ικό χωριό που είχε ένα μοναδικό στον κόσμο τρόπο ζωής. Στο χωριό αυτό δεν ίσχυαν οι βασικοί κανόνες λειτουργίας που ισχύουν σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία. Δεν ίσχυαν καν εκεί οι κανόνες της φύσης. Ούτε και οι βασικές πράξεις της αριθμητικής είχαν ισχύ, ιδιαίτερα μάλιστα στην καταμέτρηση και τη διαχείριση των χρημάτων.
Σε μας φαίνεται παράδοξο αυτό, παύει όμως να είναι, αν λάβουμε υπόψη πως οι παραμυθένιοι και παραμυθιασμένοι αυτοί χωρικοί ήταν εντελώς ανάδελφοι, δεν είχαν δηλαδή συγγένεια με κανέναν άλλο λαό της γης: το σπέρμα τους, καθώς λένε μετά λόγου γνώσεως οι πιο ψημένοι σε θέματα Ιστορίας απ’ αυτούς (οι ως εκ τούτου λεγόμενοι «καμμένοι»), ήρθε από το μακρινό διάστημα, από τον αστερισμό της Ανδρομέδας, μέσα σε ειδικές προς τούτο κάψουλες. Κάποιοι βέβαια άσχετοι άλλοι λαοί της γης, γεμάτοι ζήλεια και φθόνο για την διαστρική καταγωγή των ξεχωριστών κατοίκων του γαλαντομικού χωριού των Βαλκανίων, στέλνουν κατά καιρούς κρυφά αεροπλάνα να τους ψεκάσουν για να αλλάξουν μυαλά, τούτοι όμως δεν χαμπαρίζουν: σε πείσμα των συνωμοσιών που διαρκώς σκαρώνουν εκείνοι που τους φθονούν –δηλαδή όλοι οι άλλοι!–, αυτοί μένουν πιστοί στις παραδόσεις της φυλής τους, που τις δίδαξαν λένε οι σοφοί αρχαίοι πρόγονοί τους.
Και επειδή από τους δικούς τους προγόνους πήραν τα φώτα του πολιτισμού οι άλλοι λαοί –αφήνοντας, όπως φαίνεται, εντελώς στο σκοτάδι το γαλαντομικό χωριό–, οι περήφανοι και ωραίοι κάτοικοί του αποφάσισαν να τους αλλάξουν τα φώτα αποζώντας με τα λεφτά εκείνων ως διατηρητέον είδος εν ανεπαρκεία.
Κάποια στιγμή όμως οι ετερόφωτοι «περικτίονες» σήκωσαν μύτη και αρνήθηκαν να δίνουν του λοιπούτα οφειλόμενα, που τα ονόμαζαν «δανεικά και αγύριστα». Οι Γαλάτες μας αντί αποπληρωμής τούς έδωσαν την «πληρωμένη» απάντηση, πως ήταν ιστορική υποχρέωσή τους να συντηρούν τους μοναδικούς κατοίκους του γαλαντομικού χωριού, και πως αν εκείνοι από την πλευρά τους νοούσαν ως χρέος τα λεφτά που έδιναν, τότε το έπρατταν εκ του πονηρού, και επομένως το χρέος που δολίως δημιούργησαν έπρεπε να διαγραφεί ως «επονείδιστον». Από την πλευρά τους οι αχρείοι δανειστές, που όπως φαίνεται είχαν βάλει στο μάτι τον υπόγειο πλούτο του γαλαντομικού χωριού και ζήλευαν αφάνταστα τους προικισμένους Γαλάτες του, κήρυξαν όλως αιφνιδίως στάση πληρωμών.
Όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα στο χωριό άρχισαν να ζορίζουν. Γιατί ακόμη και τα λεφτόδεντρα –τα μόνα φυτά που καλλιεργούνταν εντατικά κάποτε στο χωριό– τα νέμονταν πια αποκλειστικά οι δανειστές. Εκεί όμως που όλοι νόμιζαν πως οδηγούνται σε αδιέξοδο, ένας νέος υποψήφιος φύλαρχος γεμάτος φρέσκες ιδέες, οΑλεξί Αριστερίξ, θαυμαστής του παλαιού σαμάνου της φυλής Αντρέ Παπανδρεΐξ, βρήκε μία μεγαλοφυή στην απλότητά της λύση για την καταπολέμηση της λιτότητας, μία λύση που, περιέργως, καμιά σοφή κεφαλή δεν την είχε ως τότε σκεφθεί: να κηρύξει τη φτώχεια αντισυνταγματική και «με ένα νόμο, ένα άρθρο» να νομοθετήσει ως μόνη νόμιμη και αποδεκτή για το χωριό κατάσταση την ευμάρεια.
Η λαμπρή και πρωτότυπη ιδέα ξεσήκωσε κύματα λαϊκού ενθουσιασμού. Στις εκλογές που απαίτησε και επέβαλε ο Αριστερίξ, υποσχέθηκε στους Γαλάτες πως όχι μόνο θα υποχρεώσει τους «θεσμικούς» δανειστές να δίνουν αναντίρρητα τις νενομισμένες δόσεις τους, αλλά, προς τέρψιν των Γαλατών θα τους επιβάλει να κάνουν και μερικές γυροβολιές υπό τους ήχους νταουλιών που θα τα βαρούν οι περήφανοι κάτοικοι του γαλαντομικού χωριού.Την ίδια άποψη με την ίδια ζέση υποστήριζε και ο εκ δεξιών δίδυμος αδελφός του Αριστερίξ, ο AΝΕΛίξ, ο οποίος όμως διαφοροποιούνταν από αυτόν σε ένα καίριο σημείο: αντί του νταουλιού προέκρινε την μουσική της τρομπέτας.
Με την υπόσχεσή τους αυτή –που ήταν άλλωστε τόσο λογική και δίκαιη– συντάχθηκε το μεγαλύτερο ποσοστό των Γαλατών. Με όπλο την πλειοψηφία που εξασφάλισε και με ατράνταχτο επιχείρημα πως ο λαός του αποφάσισε απολύτως δημοκρατικά να τον τρέφουν οι άλλοι, ο φύλαρχος Αλεξί Αριστερίξ απαίτησε από τους ολιγωρούντες δανειστές να δώσουν τις δόσεις τους «εδώ και τώρα» και χωρίς να πολυρωτούν πώς ξοδεύονται, δεδομένου του ότι τέτοιου είδους έλεγχοι ήταν απαράδεκτοι για τους κατοίκους του εντελώς ανεξάρτητου γαλαντομικού χωριού. Τα δύο αδέρφια απείλησαν μάλιστα τους ξεροκέφαλους δανειστές πως σε περίπτωση που δεν σεβαστούν τη δημοκρατική απόφαση των Γαλατών, αυτοί θα κάνουν το χωριό τους Κούγκι και θα ανατιναχτούν μαζί του, με αποτέλεσμα να μην έχουν πια εκείνοι το προνόμιο και την τιμή να τους συντηρούν. Για να δείξουν μάλιστα πως εννοούσαν απόλυτα να υλοποιήσουν την τρομερή απειλή τους, ως εκπρόσωπό τους για να τη μεταφέρει εξαπέστειλαν κατά της υπολοίπου και αντιπάλου ανθρωπότητας έναν από τους πιο σπουδαίους δασκάλους στην ερμηνεία των ιδιότυπων οικονομικών του χωριού, το δρυίδη Γιανί Μπαρουφίξ, που ως εμφάνιση και συμπεριφορά παρέπεμπε εντόνως στην απώτερη εξωγήινη καταγωγή τους.
Ο Μπαρουφίξ αποδείχθηκε φοβερός διαπραγματευτής: κατόρθωσε να απομονώσει όχι μόνον όλους τους δανειστές των Γαλατών, αλλά και όσους ανά την υφήλιο παρίσταναν ως τότε τους συμμάχους του χωριού τους. Η απομονωμένη υφήλιος είχε αποσβολωθεί.
Και όμως! όσο και αν φαίνεται απίστευτο, οι «δανειστές», ενεργώντας πέρα από κάθε κανόνα δημοκρατίας και λογικής, απέρριψαν την απαίτηση του γαλαντομικού χωριού και επέμεναν ανεξηγήτως να μη χρηματοδοτούν πλέον άνευ όρων τους περήφανους κατοίκους του. Κάποιοι αχρείοι μάλιστα τόλμησαν να υπαινιχθούν ότι η στάση της ηγεσίας των Γαλατών μας συνιστούσε «υπερήφανη επαιτεία». Αν είναι ποτέ δυνατόν να φτάσει κανείς σε τέτοιο σημείο δόλιας διαστροφής της πραγματικότητας!
Τότε ο σοφός γερο-Νέστορας του Αλεξί Αριστερίξ ύψωσε ως Φλάμπουρομίαν άλλη λαμπρή ιδέα: «Να τους ξεπληρώσουμε με αέρα»! Οι κακόπιστοι όμως δανειστές ούτε και αυτή την τόσο εύκολη στην εφαρμογή της, μετριοπαθή και μελετημένη πρόταση δέχτηκαν: τόσο δύσκολο τους ήταν να καταλάβουν πως είχαν να κάνουν με έναν υπερήφανο λαό, ο οποίος είχε μάθει να κερδίζει και τις οικονομικές του μάχες δια της στεντορίου ιαχής «ΑΕΡΑ»!
Ποια αποτελεσματική λύση απέμενε του λοιπού να επιλέξουν οι υπερήφανοι και ανεξάρτητοι Γαλάτες μας; Πώς θα καταπολεμούσαν την οικονομική ένδεια που όλως απροβλέπτως προέκυψε; Με εκλογές ή δημοψήφισμα, τις μόνες αποτελεσματικές προτάσεις που μπορούσαν να σκεφτούν οι πολιτικοί και οικονομικοί εγκέφαλοι που περιστοίχιζαν το νέο ταιριαστό δίδυμο της εξουσίας, τους αδελφοποιητούς φυλάρχους Αριστερίξ και ΑΝΕΛίξ.
Την απάντηση δεν την ξέρουμε, δεδομένου του ότι αυτό το παραμύθι, που τόσο ευχάριστο ήταν στους κατοίκους του γαλαντομικού μας χωριού, αιφνιδίως τελειώνει εδώ. Άλλωστε έχει ήδη κρατήσει πολύ.
