Θα ήθελα να εμμείνω λιγάκι στη γλώσσα του σώματος: και ειδικότερα στο χειρονομιακό μέρος που, χάριν σκηνοθετικής άποψης, είχαμε πλειστάκις την ευκαιρία να παρατηρήσουμε.
Οι παλάμες τοποθετούνταν απαλά και τακτικά, τακτοποιημένα, πάνω στο τραπέζι. Άλλοτε πάλι ενώνονταν σαν για να προσευχηθούν ευλαβικά ενώπιον των ιερών και οσίων, των σεμνών και ταπεινών, της παράταξης και του προέδρου, των ψηφοφόρων αμνών. Ή, πάλι, έτειναν εκφραστικά απλωμένες και σκόρπιζαν από την οθόνη την αποστείρωση – οσμή Μπεταντίν.
Έπειτα ήταν και αυτή η κομψεπίκομψη χρήση της ελληνικής. «Εις ό,τι με αφορά», «η πραγματικότης», «εδήλωσα» κ.λπ., ως αναχρονισμός, ως νοσταλγία ενός κόσμου παλιού, κλασικίζοντος, ρητορικού, κενού γράμματος, που θαύμαζε περιδεής από παιδί και στον οποίο θα επιθυμούσε διακαώς να είχε πατροπαράδοτες ρίζες. Και να μπορεί προσηκόντως να προσδίδει αυστηρή ακρίβεια σε ένα κάρο υπεκφυγές, ενδεδυμένες βέβαια με την πράα χειρονομιακή γλώσσα Αγίου. Ω, καθαρά χέρια!
Ποιο «σχολείο», αλήθεια, διδάσκει όλο αυτό το συφοριασμένο ΔΗΘΕΝ;
Ηναγκάσθη λοιπόν, ο ταλαίπωρος, να πει πολλάκις, σε σημείο απιστεύτως κουραστικό, ότι τα περιουσιακά του στοιχεία τα απέκτησε με χρήματα από τη δουλειά του, ότι ο τηλεοπτικός δημοσιογράφος έχει υψηλότατες αποδοχές. Και για του λόγου το αληθές, ισχυρίσθη ότι το 1999 (!) οι αποδοχές αυτές εν συνόλω ήταν 100 εκατομμύρια (δραχμές τότε). Χώρια της υψηλά αμειβομένης συζύγου... επίσης τηλεοπτικής δημοσιογράφου!
Τόσο μεγάλη φίρμα ήταν τότε… γιατί δεν θυμάμαι και πολλά. Δημοσιογραφικώς, εννοώ. Τίποτα σπουδαίο, εννοώ.
Τόσα πολλά λεφτά χαλάνε την πιάτσα!
Ο δε Πρετεντέρης μουγγοφών. Κανένα σχόλιο περί αυτού. Έτσι, για να ακούν κάποιοι τι είμαστε εμείς οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, πόσο υψηλές είναι οι μετοχές μας και πόσο σπουδαίοι και ακριβοί είμαστε εντέλει. Αχ, αυτό το τρομερό παιδί, με τη λανθάνουσα γλώτταν –σήμα κατατεθέν– και το «άδολο» χονδροκομμένο, τζαναμπέτικο χιούμορ που δικαιούται μόνον, αλλά μόνον, ο καλύτερος μαθητής. Που του ξεφεύγουν (ουπς!) πράγματα από την πολλή ευφυΐα.
Αλλά παρεσύρθην. Ναι. Το πρώην δεξί, καθαρό, αποστειρωμένο και εκφραστικό χέρι του πρωθυπουργού.
Είναι εξαιρετικά αμήχανο, είπε, να μιλάει για τα περιουσιακά του στοιχεία και τον τρόπο με τον οποίο τα απέκτησε. Αλλά τι να κάνουμε; είπε. Όταν είσαι στην πολιτική πρέπει να δίνεις απαντήσεις, καθαρές και σαφείς. Παραβλέποντας (αναγκασθείς γαρ) τη ρηχότητα του αντικειμένου της συζήτησης, παραβλέποντας το πού κατάντησε και πού κατέληξαν τα εφηβικά όνειρά του. Παραδιδόμενος στην ανυποληψία, παρακάμπτοντας όποιο ανάστημα.
Δηλαδή, αν μπλέξεις με την πολιτική πρέπει να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή να γίνεσαι ρόμπα. Να κάθεσαι σαν ο τελευταίος φτωχοδιάβολος και να παριστάνεις ράκος και ξέπνοος, με τα χέρια και τη γλώσσα σου, σχήματα αφύσικα, σχήματα δυσκοίλια. Σκέτη παραλυσία.
Όλα τα άλλα για το Βατοπέδι και τα ακίνητα, τη σύνδεση με την Ορθοδοξία και τους γέροντές της, το σύστημα Ρουσόπουλου, την κρατική διαφήμιση, την παρουσιάστρια κεντρικού δελτίου σύζυγό του, είναι έργο λασπολόγων. Εκείνος εργαζόταν πάρα πολύ σκληρά. 18 ώρες τη μέρα. Φανταστείτε, δεν προλάβαινε, είπε απολογητικά, να μιλήσει με τους δημοσιογράφους του πολιτικού ρεπορτάζ. Και γι’ αυτό ακόμα τον κατηγόρησαν ως οιηματία και αλαζόνα.
Τι έκανε λοιπόν καθημερινώς όλες αυτές τις ώρες, αν όχι το στοιχειώδες;
Και βγήκε για να υπερασπίσει, μειλίχιος και πράος, τον εαυτό του εις το όνομα της παράταξης του προέδρου και, εντάξει, της οικογένειας και των παιδιών.
Η μορφή (φυσιογνωμία) του πρώην δεξιού χεριού υποβάλλει το περιεχόμενό της και το περιεχόμενό της προδιαγράφει τη μορφή της.
13°
