- Ο Αλέξης Τσίπρας, ο 40χρονος πρωθυπουργός μας, όρισε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ του Σαββάτου ως πατριωτικό καθήκον -μεταξύ άλλων- την πληρωμή των φόρων, γιατί βλέπει τα κρατικά ταμεία άδεια και τον πιάνει τεταρταίος πυρετός…
- Ο Αντώνης Σαμαράς, ο 64χρονος πρώην πρωθυπουργός μας, έβαλε ένα πλάνο της Αγίας Σοφίας ως κλείσιμο στο τηλεοπτικό spot της ΝΔ, που έριχνε την επικοινωνιακή αυλαία των (σχεδόν) καταστροφικών εκλογών του Μαΐου του 2012. Απ’ ό,τι φαίνεται η συμβολική επίκληση του υπέρτατου στόχου του ελληνικού εθνικισμού (Eμπρός, παιδιά, να ξαναπάρουμε την Πόλη!) όχι μόνο δεν έπιασε, αλλά οδήγησε την παράταξή του στο ιστορικό all time low του 18,8%. Μεγάλη η χάρη της. Έκτοτε κατέθεσε ψυχή και σώμα για τη σωτηρία της Ελλάδας, αλλά ο σοφός λαός μας δεν του το αναγνώρισε και πλέον βλέπει τον Αλέξη στο Μαξίμου και τον πιάνει και εκείνον πολιτικός πυρετός…
- Ο Κώστας Καραμανλής, πριν από 10 και πλέον χρόνια, μεταξύ της πρωτιάς της Έλενας Παπαρίζου στη Eurovision τον Ιούνιο και των Ολυμπιακών Αγώνων τον Αύγουστο, εκείνο το τόσο -παράδοξα σήμερα- χαρούμενο ελληνικό καλοκαίρι της «εθνικής ανάτασης» και των «εθνικών επιτυχιών» του 2004, μίλησε για τον Νέο Ελληνικό Πατριωτισμό. Σήμερα παρατηρεί τους άλλους (από απόσταση ασφαλείας 40 χλμ. στη Ραφήνα) να κυβερνούν… και δεν τον πιάνει πυρετός…
- Ο ειδικότερος όλων (και φίλος μου), Φαήλος Κρανιδιώτης, έχει ορίσει τον ελληνικό πατριωτισμό με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Όποιος ανοίξει το antinews.gr (του πρόωρα χαμένου Βασίλη Ζήση), θα διαβάσει μια σειρά από εναλλακτικούς ορισμούς του τι είναι ο «πραγματικός πατριώτης» και αν είναι ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα τον πιάνει πυρετός. Τον Φαήλο πάντως δεν τον πιάνει τίποτα! Μόνο τα νεύρα του, που βλέπει τους Τούρκους να αλωνίζουν στο Αιγαίο και τον Πάνο να μην τους διεμβολίζει με τη Φρεγάτα Έλλη. [Και βέβαια περιμένω την αντίδρασή του (ελπίζω όχι οργισμένη) μέσα από τα social media μόλις διαβάσει το άρθρο μου.]
-Τέλος, τον καλύτερο ορισμό τον έχει δώσει ο στρατηγός Ντε Γκολ: «Πατριωτισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ’ όλα την αγάπη για τη χώρα σου. Εθνικισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ’ όλα το μίσος για τις άλλες».
Ξεκίνησα αυτό το κινηματοχρονογράφημα με πολιτικά quotes, όχι για να αποθαρρύνω τους cinefil αναγνώστες της Athens Voice, αλλά γιατί αυτές τις ημέρες ακόμη και οι πιο απολίτικοι φίλοι -και κυρίως φίλες μου (!)- επιμένουν να συζητάμε πολιτικά, με τέτοιο ζήλο και πάθος, που όχι μόνο με εκπλήσσει, αλλά με φέρνει στη δύσκολη θέση να δίνω απαντήσεις σε ανθρώπους που μόλις τώρα… in their 30s + 40s, ανακάλυψαν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η πολιτική στη ζωή μας. [Μάλλον γιατί όπως τραγουδάει αυτή τη στιγμή ο 50 cent. Αισθάνονται απειλούμενοι ότι θα μείνουν με άδειες τσέπες, «with 20 dollars in their pockets»…]
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας φτιάξουμε το δικό μας storyboard.
Σκηνή 1η: USA / WASHINGTON / Virginia Airport / October 2006
Έχω δουλειά στην Washington και ο κακός καιρός δεν μας επιτρέπει να προσγειωθούμε στο Dulles. Μία μεγάλη έκπληξη με περιμένει στο χώρο υποδοχής. Δεκάδες οικογένειες περιμένουν με προσμονή τα παιδιά τους, που γυρνούν με άδεια από τον πόλεμο στο Ιράκ, με σημαίες στα χέρια. Όλος αυτός ο τεράστιος χώρος είναι καλυμμένος με μικρά και μεγάλα χειροποίητα πανό και πόστερς με ένα βασικό θέμα: WELLCOME HOME HEROES. Υποδοχή ηρώων για 20χρονους στρατιώτες και 30χρονους αξιωματικούς, που σε άλλα μέρη του πλανήτη θεωρούνται «δολοφόνοι», και στην Ελλάδα, μάλλον πλειοψηφικά, «πράκτορες του ιμπεριαλισμού και φονιάδες των λαών».
Παρένθεση: Το 2006 είναι χρόνια Προεδρικών Εκλογών στις ΗΠΑ. Ο George Bush Jr. θεωρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των -δικών μας επαϊόντων διεθνολόγων- ως ο σίγουρος looser απέναντι στο φαβορί των Δημοκρατικών John Kerry. Από πού πηγάζει η βεβαιότητα; (και οι επακόλουθες «αναλύσεις-κωλοτούμπες» το βράδυ των εκλογών…) Μα από το (κατ’ αυτούς) αυταπόδεικτο γεγονός ότι «ο λαός των ΗΠΑ δεν θέλει τον πόλεμο» και γι’ αυτό «θα καταδικάσει το πολεμοχαρές δίδυμο Bush-Cheney». Προφανώς υπολόγιζαν χωρίς τους ψηφοφόρους –ειδικά αυτούς των Μεσοδυτικών Πολιτειών– (και της Φλόριντα…), που υπερψήφισαν μαζικά τους Ρεπουμπλικανούς. Η οικογένεια Bush συμπλήρωσε 3 θητείες στον Λευκό Οίκο και οι Έλληνες αναλυτές ακόμη απορούν πώς έγινε η ανατροπή… Ίσως γιατί αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο δικός μας «πατριωτισμός», δεν είναι ίδιος με τον αμερικανικό.
Σκηνή 2η: USA / NEW YORK: Γενική Συνέλευση ΟΗΕ, 13 Νοεμβρίου 1974
Η αραβοϊσραηλινή κρίση είναι στο απόγειό της και το λόγο παίρνει ο τριαντάχρονος τότε ηγέτης της PLO Γιασέρ Αραφάτ. Ξεκινά την ομιλία του με την ιστορική πλέον φράση: «Έρχομαι κρατώντας στα χέρια μου μια πρόταση ειρήνης: Κρατάω ένα κλάδο ελιάς και το όπλο ενός αγωνιστή της ειρήνης. Μην αφήσετε το κλαδί της ελιάς να πέσει από τα χέρια μου!». Τι μας διδάσκει αυτό το περιστατικό; Ότι η έννοια του Πατριωτισμού είναι διπλής ανάγνωσης. Το σύμβολο που για κάποιους είναι το όπλο ενός τρομοκράτη, για άλλους είναι κλάδος ελιάς και το αντίστροφο. Όπως ο Ρωμαίος θεός του πολέμου, ο Ιανός, είχε δύο πρόσωπα, έτσι και ο Πατριωτισμός έχει το θετικό του πρόσωπο. Έχει βέβαια και το αρνητικό, που ονομάζεται εθνικισμός.
Σκηνή 3η: ΕΛΛΑΔΑ / ΑΘΗΝΑ / Μάρτιος 2015 Κεντρική Κινηματογραφική Αίθουσα, στις οθόνες: American Sniper
Για άλλη μια φορά ο Clint Eastwood παράγει μικρά θαύματα πίσω από την κάμερα. Μας παρουσιάζει την ιστορία του Chris Kyle, ενός Τεξανού πατέρα δύο παιδιών που είναι ο ορισμός του True American Hero. Κατατάσσεται και εκπαιδεύεται στους NAVY SEALS (Βατραχανθρώπους του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού), στην πιο επίλεκτη ομάδα Ειδικών Δυνάμεων στον κόσμο. Εξελίσσεται στον πιο φονικό ελεύθερο σκοπευτή στη στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ.
Σκοπός του να βοηθήσει τους συμμαχητές του στο Ιράκ. Πολύ σύντομα η μοναδική σκοπευτική του δεινότητα τον μετατρέπει σε ζωντανό ΘΡΥΛΟ. Συμπολεμιστές και αντίπαλοι τον αποκαλούν «LEGEND». Μια τέλεια φονική μηχανή, που σκοτώνει χωρίς ηθικούς φραγμούς, απίστευτα αποτελεσματικά και από αποστάσεις που ξεπερνούν τα 1.000 και πολλές φορές τα 1.500 μέτρα. Τι είναι αυτό που τον κινητροδοτεί; Ο πατριωτισμός; Ίσως…Τι τον κρατάει μακριά από την αγαπημένη του οικογένεια και τον έρωτα της ζωής του που τον περιμένει υπομονετικά μεγαλώνοντας μόνη τα παιδιά τους (εκπληκτική στο ρόλο της Τεξανής «Πηνελόπης» Sienna Miller); Αγωνίζεται για τα πιστεύω του, για έναν καλύτερο κόσμο, αγωνιά και ταυτόχρονα δίνει μια εξίσου δύσκολη μάχη στην προσπάθειά του να είναι καλός σύζυγος και πατέρας. Ρισκάρει τη ζωή του καθημερινά. Τι τον στέλνει σε αλλεπάλληλες αποστολές που ενώ τσακίζουν τους περισσότερους, ατσαλώνουν τη δική του θέληση;
Η αγάπη για την πατρίδα; Ίσως… Την απάντηση μας τη δίνει η εισαγωγική secance της ταινίας.
Σκηνή 4η: American Sniper / Οικογενειακό Τραπέζι / Τέλος της δεκαετίας του ’70, αρχές ’80 (μετά το φιάσκο Κάρτερ στην Αμερικανική Πρεσβεία της Τεχεράνης)
Ο πατέρας του Chris Kyle ρωτάει τους δύο γιους του πώς βρέθηκε ο μικρός με το μάτι μαυρισμένο… Είναι άλλη μια από τις, δυστυχώς, κοινοτοπικές ιστορίες σχολικού bullying. Ο μικρός έχει πέσει θύμα των νταήδων του Γυμνασίου και ο μεγάλος του αδελφός παρεμβαίνει να τον σώσει. Αφού καταλαβαίνει τι έχει συμβεί, τους διηγείται μια ιστορία: «Παιδιά μου, στη ζωή υπάρχουν 3 είδη ανθρώπων: Τα Πρόβατα (Sheeps) – είναι οι περισσότεροι και οι πιο ευάλωτοι. Εύκολα θύματα καταστάσεων και χειραγώγησης. Οι Λύκοι (Wolves) – είναι πολλοί, είναι κακοί είναι και βίαιοι. Τρομάζουν και εκμεταλλεύονται τα πρόβατα προς όφελός τους και, τέλος, τα Τσοπανόσκυλα (Sheepdogs). Το πιο σπάνιο είδος! Είναι οι άνθρωποι που ξέρουν και μπορούν να χρησιμοποιήσουν βία, αλλά το κάνουν για να προστατεύσουν τα «αδύναμα πρόβατα» από τους «κακούς Λύκους». Η δική τους βία είναι λυτρωτική γιατί λειτουργεί υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Η ιστορία διαμορφώνει σε τέτοιο βαθμό την κοσμοθεωρία του Sheepdog Kyle, που όταν μερικά χρόνια αργότερα, το 2001,βλέπει στην τηλεόραση live την επίθεση της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους, αποφασίζει να καταταγεί στο Ναυτικό για να βοηθήσει την Πατρίδα του. Τα υπόλοιπα ακολουθούν επί της οθόνης.
Δύο άλλοι ελεύθεροι σκοπευτές βρίσκονται αντιμέτωποι στην πιο σκληρή μάχη του 20ού αιώνα. Στο παγωμένο Στάλινγκραντ ο Κόκκινος Στρατός έχει σταματήσει την προέλευση της Βέρμαχτ και με φόντο το θανατηφόρο χειμώνα εξελίσσεται μια ξεχωριστή τιτανομαχία ανάμεσα στον θρυλικό Σοβιετικό ελεύθερο σκοπευτή Βασίλι Γκριγκόριεβας Ζάιτσεφ και τον Γερμανό «ομόλογό» του Ταγματάρχη Έρβιν Κένιχ. Η μοναδική αυτή αναμέτρηση είχε 850.000 θύματα από την πλευρά του Άξονα και 1.250.000 Σοβιετικούς. Οι απώλειες 2.000.000 πληγωμένων ή νεκρών ψυχών προσωποποιήθηκαν σε δύο μόλις στρατιώτες. Σας θυμίζει κάτι; Οι κινηματογραφικοί συνειρμοί με τον American Sniper είναι αναπόφευκτοι, αφού η ιστορική σκοπευτική αντιπαλότητα έγινε ταινία από τον Ζακ Ζακ Αννό το 2001 με τίτλο «Ο Εχθρός προ των Πυλών».
Όμως, δεν είναι λίγοι αυτοί που θα κάνουν αναπόφευκτα και πολιτικούς συνειρμούς. Τότε, η γερμανική επεκτατικότητα εκφράστηκε με τον απόλυτο πόλεμο και το τέλμα της επιχείρησης Barbarrossa στις αχανείς σοβιετικές στέπες, σήμανε και την αρχή του τέλους τους. Για πολλούς ο Ζάιτσεφ δεν σταμάτησε μόνο τη στρατιά του Μάνσταϊν, αλλά σηματοδότησε την αρχή της αντιστροφής των ισορροπιών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε ήταν οι δυνάμεις του Άξονα εναντίον των Συμμάχων.
Μετά την πολεμική ρητορική που υιοθέτησε ο νέος πρωθυπουργός μας, μιλώντας για «ένα μακρύ και δύσκολο πόλεμο που μας περιμένει», δεν είναι λίγοι αυτοί που θα θεωρήσουν ότι ο «Έλληνας Σκοπευτής Αλέξης» εκπροσωπεί τις δυνάμεις της Ελπίδας (ή της Αξιοπρέπειας) απέναντι στις Δυνάμεις του Φόβου (ή του Μνημονίου). Και αν δανειστεί και τα πανέμορφα μάτια του Jude Law, ίσως γοητεύσει την Άγκελα Μέρκελ, χωρίς να χρειαστεί να στοχεύει τίποτε άλλο παρά μόνο την καρδιά της…
Σκηνή 6η: American Sniper / Ιράκ / Φαλούτζα 2012 / Ταράτσα διαλυμένου κτιρίου, Navy Seals vs Iraqi Freefom Fighters
The American Sniper, the Legend, comes back to Iraq in TOUR 4. «Τέταρτος Γύρος» σε μια μάχη στρατών / πολιτισμών / ιδεολογιών / θρησκειών / δικαίων και αδίκων / δυνατών και αδυνάμων/Ιρακικών vs Αμερικάνων… You name it… Για τον Chris Kyle ένας είναι ο στόχος #1: Να ολοκληρώσει την αποστολή του έχοντας εξουδετερώσει έναν εξίσου φονικό αντίπαλο σκοπευτή, που είχε σκοτώσει τον καλύτερό του φίλο, τον πρώτο NAVY SEAL που έπεσε νεκρός στο Ιράκ. Έχει «επισήμως σκορ» 160 (!!) στόχων και όμως δεν μπορεί να ησυχάσει αν δεν «εξουδετερώσει» το Φάντασμα. Ήρωας εναντίον ήρωα… Πατριώτης εναντίον Πατριώτη… Τρομοκράτης εναντίον τρομοκράτη; Ή μήπως Πατριώτης εναντίον Τρομοκράτη; Για τον αμίλητο Ιρακινό, πρώην Χρυσό Ολυμπιονίκη στη σκοποβολή, ο θρύλος είναι ο μισητός εχθρός, ο απόλυτος αντίπαλος, ο #1 καταζητούμενος … You name it. Ο Aμερικανός με μια απίστευτη βολή από 2.000 μ. τελειώνει τον ιρακινό… as expected… but this is real life!
Unfortunately… Τι λέει το γνωστό ρητό; Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στο νικητή…
Σκηνή 7η: Texas, USA 2013
After a «narrow escape», ο Kyle επιστρέφει σπίτι του και προσπαθεί να προσαρμοστεί στην «πραγματική ζωή». Με τη βοήθεια ψυχολόγου αντιλαμβάνεται ότι για να «επιστρέψει» πραγματικά, πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ του πολέμου που συνεχίζεται μέσα του και της ζωής που τον περιμένει μπροστά του. Αρχίζει να βοηθάει πληγωμένους και ακρωτηριασμένους βετεράνους να βρουν τη δική τους «ζωή-μετά». Συνεχίζει να υπηρετεί και να προστατεύει (to serve and protect) τους συμπολεμιστές του, όμως τώρα από ένα άλλο πόστο. Το πετυχαίνει. Βρίσκει εσωτερική ισορροπία, οικογενειακή γαλήνη. Όμως, είπαμε… Η ιστορία δεν είναι κινηματογραφικό σενάριο. Είναι αληθινή. Και η ζωή σπάνια έχει happy endings… Τι συνέβη; Το χειρότερο… Ένας από τους βετεράνους (προφανώς ψυχικά διαταραγμένος) σκοτώνει τον ήρωά μας, ενώ εκείνος τον διδάσκει πώς να σκοπεύει καλύτερα… Τραγική Ερωνεία; Υπερβολή; Δυστυχώς, ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ…! ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ στην αποσβολωμένη αίθουσα και επιστροφή στη νυχτερινή Αθήνα.
Δύο νέοι συζητούν. Γνωρίζονται από παιδιά, από τη δεκαετία του ’80. Τότε εκείνη ήταν 13 και εκείνος 15. Ήταν και είναι η πιο όμορφη κοπέλα-γυναίκα της γενιάς της. Τα εξώφυλλα στη VOGUE είναι πια παρελθόν. Σήμερα είναι μια επιτυχημένη μητέρα-επιχειρηματίας. Τα παιδιά της σε λίγο θα ξυπνήσουν στο σπίτι, αλλά εκείνη νιώθει την ανάγκη να συνεχίσει με πάθος μια κουβέντα που ο Νίκος προσπαθεί επιμελώς να αποφύγει. Τον ρωτάει επίμονα «ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο»; Αν «πράττει σωστά ο Τσίπρας» και «γιατί μας το κάνουν αυτό οι Γερμανοί»; «Τι θέλουν από την Ελλάδα μας»; «Γιατί μας το κάνουν αυτό»; «Μας χρωστάνε από τον πόλεμο. Δεν τους χρωστάμε εμείς». «Αυτοί να πληρώσουν. Όχι τα παιδιά μου!». Είναι αγανακτισμένη, και παρότι πολίτης του κόσμου, αισθάνεται πληγωμένη ως νέα Ελληνίδα.
«Η Πατρίδα μου κινδυνεύει»!
Και μέσα σε όλα αυτά εμφανίζεται στη συζήτηση ο Μίκης. «Τι θέλει και αυτός πια;» «Γιατί παρεμβαίνει;» «Γιατί τη λέει στον Τσίπρα;». Η κοπέλα δεν καταλαβαίνει γιατί ο Θεοδωράκης εξακολουθεί να παρεμβαίνει σε αυτή την ηλικία… «Τι θέλει πια;» «Ας αφήσει επιτέλους τους νέους να κάνουν την δουλειά τους…» Ο Νίκος στην αρχή προσπαθεί να τη συγκρατήσει. «Ο Μεγάλος είναι η ζωντανή ιστορία της Χώρας μας – σεβασμός». Η Άντζελα του λέει: «Γιατί Μεγάλος; Πώς μπορεί το σύμβολο της Αριστεράς να υπηρέτησε τη Δεξιά;». Ο Νικόλας εξοργίζεται! Ακριβώς το ίδιο του είχε πει μια άλλη κοπέλα -ηθοποιός- που το ίδιο σκληρά και άδικα έκρινε και το μουσικοσυνθέτη και τον άνθρωπο Θεοδωράκη.
Της μιλάει σκληρά. Της λέει ότι η «κριτική της είναι επιπόλαιη και ανιστόρητη». Προσπαθεί να της υπενθυμίσει το ρόλο που έπαιξε ο Μίκης στις κρίσιμες δεκαετίες του ’60 και του ’70, για να τονωθεί το δημοκρατικό αίσθημα στη Χώρα, να αποκτήσει φωνή το Λαϊκό Κίνημα και να μπορεί η δική της γενιά να απολαμβάνει τις αυτονόητες ελευθερίες του σήμερα, που τότε ήταν πάνδημα αιτήματα. Της ζητάει να κρίνει το Μίκη πιο δίκαια: και ως μουσικό και ως δημόσιο πρόσωπο και ως άνθρωπο, αφού τοποθετήσει κάθε πράξη και παρέμβασή του στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής του. Της ζητάει να σκεφθεί τι θα ήταν προτιμότερο: «να μιλάει ο Μίκης, έστω και αν κάποιες φορές κάνει λάθος, ή να σιωπά;» Τη ρωτάει ποιοι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι προσπάθησαν, με κίνδυνο προσωπικού κόστους, να παρέμβουν και να βοηθήσουν την πατρίδα τους αυτή την κρίσιμη μνημονιακή 5ετία;
Της ζητάει να αναλογιστεί: «Ποιoς έγραψε ένα τραγούδι, ποιoς έφτιαξε μια ταινία, ποιoς συνέθεσε ένα ποίημα που μπόρεσε να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει, να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο;» «Σκέψου ότι ακόμη και σήμερα στις συγκεντρώσεις και τις παρέες τραγουδάνε τα τραγούδια που μελοποίησε ο Μίκης μισό αιώνα πριν…!». Ποιος είναι λοιπόν ο Πατριώτης; Ποιος βοηθάει την Πατρίδα του;
Σκηνή 9η: Αθήνα 2015, Βουλή: Κάποια στιγμή στο Άμεσο Μέλλον
Αίθουσα Εξεταστικής Επιτροπής για το Μνημόνιο…Κατηγορούμενοι: Όσοι (ποιοι;) υπέγραψαν/οδήγησαν τη Χώρα στο Μνημόνιο… Προφανώς, αυτοί δεν είναι Πατριώτες (…;;;) Κατήγοροι: Όσοι (ποιοι;) υποσχέθηκαν ότι «θα σκίσουν το Μνημόνιο, ΘΑ το διαγράψουν με 1 μόνο Νόμο». [Οι ίδιοι οι σύντροφοί τους – τα Τοτέμ της Αριστεράς, Γλέζο και Μίκη μέχρι τους νεότερους Τσακαλώτο, Μηλιό κ.ά., τους κατηγορούν ευθέως ότι βάφτισαν «το κρέας ψάρι»].
Ποιος είναι «πατριώτης» και ποιος είναι τι; «Αντιπατριώτης» ή πιο σκληρά «Προδότης»; Ποιος θα το αποφασίσει; Οι Έλληνες βουλευτές, οι Έλληνες δικαστές, οι Έλληνες πολίτες; Ποιος; Την ίδια στιγμή που στην ελληνική Βουλή θα στήνονται «δικαστήρια πατριωτισμού» στη γερμανική Βουλή θα αποφασίζεται το μέλλον της χώρας μας. Μιας χώρας και μιας κοινωνίας που για άλλη μια φορά θα διαπράξει το ιστορικό λάθος να διχάζεται, ενώ το πρώτο που χρειάζεται είναι ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ και ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. Η απόδοση ευθυνών τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται στον αέρα (ή μήπως στην «εντατική» με ορό από το ELA;) είναι προς όφελος της πατρίδας ή όχι; Μήπως ο Greek Sniper πρέπει να συνεχίσει να επιλέγει τους συμβολικούς «στόχους» του στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες και όχι στην Αθήνα;
Σκηνή 10η: ΕΛΛΑΔΑ 2020: Ποιός είναι τελικά αληθινός Πατριώτης;
Η ιστορία γράφεται από τους νικητές και τους παρόντες. Ο Chris Kyle, ο Αμερικανός Σκοπευτής είναι και νικητής και διαχρονικά παρών και ήρωας! Για το πρώτο φρόντισε ό ίδιος και για το δεύτερο ο Eastwood με την εκπληκτική ταινία του. Και βέβαια, για τους συμπατριώτες του είναι και θα είναι ένας αυθεντικός και αληθινός πατριώτης!
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Έλληνας Σκοπευτής, είναι σίγουρα ο νικητής των πρόσφατων και ίσως και των επόμενων εκλογών. Είναι επίσης ο πρωταγωνιστής των ημερών που ζούμε και το πιθανότερο και των ημερών που θα έρθουν. Θα είναι λοιπόν παρών με κάποια ιδιότητα και το 2020. Το αν θα τον γράψει η ιστορία έχει ήδη απαντηθεί.
Το αν το 2020 θα αποτελεί ο ίδιος «ιστορία», μένει να αποδειχθεί. Με τον καταιγιστικό ρυθμό που κυλάει και ο μνημονιακός και ο μεταμνημονιακός χρόνος, όλα είναι πιθανά. Θα είναι όμως «νικητής» ή «ηττημένος».
Προσωπικά θα ήθελα για το καλό όλων μας και πρωτίστως της Πατρίδας μας, να αποδειχθεί πραγματικός νικητής! Το αν είναι αληθινός πατριώτης έχει να κάνει με τις σημερινές προθέσεις και τα μελλοντικά αποτελέσματα. Οι προθέσεις είναι θετικές, τα αποτελέσματα άδηλα… Ας περιμένουμε λοιπόν μέχρι το 2020 που πλησιάζει. Πιστεύω ότι το Greek Sniper II θα μας δώσει την απάντηση…
23°
