Μετά από πολυήμερη μάχη με τον χιονιά, αποχαιρετίσαμε την πεφιλημένη μας γαζία. Αποχωρώντας ο κηπουρός, με τη σορό της τυλιγμένη σε σκουπιδοσακούλες, είπε: «σας χρειάζεται κι ένα γερό ψέκασμα.» Να του καθίσω ή να κάνω στην άκρη;
Κι ήταν σα να μπλέχτηκα ξανά μαλλί με μαλλί με τα αγκάθια της γαζίας που σας έλεγα παραπάνω. Πόσες φορές δεν την άφησα να με ξεσκίσει, για τη χαρά της επαφής με τα χνουδωτά της μπαλάκια; Σκαλίζοντας κι άλλο τη φυτική μου μνήμη θυμήθηκα μια καταπληκτική ιδέα που είχα πριν από καμια εικοσιπενταριά χρόνια. Δεν σας τη συνιστώ.
Μαζί με τη δουλειά μου στο δημόσιο, παραιτήθηκα κι από το δικαίωμα να συνταξιοδοτηθώ στα πενήντα παρά τέταρτο κι έτσι έχασα το δικαίωμα να ξεφυλλίζω τώρα τη ζωή μου μέσα από αλευρωμένες σελίδες του Τσελεμεντέ.
Τα πρώτα μου χρόνια τ΄αξέχαστα στον «μεσαίωνα» του ιδιωτικού τομέα, μου φανηκαν σαν προσωπική αναγέννηση. Αδύνατον να φανταστώ πως μια μέρα θα έτρωγα πόρτα από τον Νίκο Βούτση ο οποίος επαναβεβαίωσε προχθές ότι προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι να προχωρήσει σε επαναπροσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων. Και ο ιδιωτικός τόμεας που τόσα χρόνια ξεματώνει, κύριε;
Αν ήμουν κι εγώ κανάς αραχνιασμένος φοριαμός θα έκανα χαρά μεγάλη για όλες ανεξαιρέτως τις επαναπροσλήψεις, ιδίως δε με τις διακεκριμένες τοιαύτες. Πόσους μήνες έχει άραγε να πέσει λίγο άζαξ στα γραφεία του Υπουργείου Οικονομικών και γιατί το «Λοιμωδών» δεν έχει γεμίσει ακόμη από υπαλλήλους του Υπουργείου Βαρουφάκη; Κανονικά, μ αυτό το Prada - μονοφόρι που κυκλοφορεί ένα μήνα τώρα σαν τον Μποκάσα, αποτελεί από μόνος του μια κινούμενη υγειονομική βόμβα από μικρόβια και λοιπούς αγενείς μονοκύτταρους οργανισμούς.
Κι αν δεν είμαι γαζία, κι αν δεν είμαι φοριαμός, κύριε κηπουρέ το αποφάσισα.
22°
