Έτσι, λοιπόν, η χρονιά θα τελειώσει θλιβερά και θλιμμένα. Με ένα αγόρι 15 χρονών νεκρό και τις πόλεις μας καμένες.
Όσοι προσποιούνται τους έκπληκτους, όσοι βλέπουν «άτυχες στιγμές» και μεμονωμένα περιστατικά, όσοι δεν αναγνωρίζουν πολιτικές ευθύνες, για άλλη μια φορά υποκρίνονται. Η δολοφονία του μικρού Αλέξη ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Όσοι παρακολουθούσαν αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στα Εξάρχεια, απλώς περίμεναν πότε θα συμβεί το κακό. Γιατί στα Εξάρχεια όλοι γνωρίζουν πως εδώ και 2-3 χρόνια εφαρμόζονται οι αμερικάνικες τεχνικές της δεκαετίας του ’70, τεχνικές που έχουν εγκαταλειφθεί βέβαια εκεί, εδώ και δεκαετίες. Μεθοδικά έχουν κάνει γκέτο μια ολόκληρη γειτονιά. Η πιο ζωντανή και νεανική γειτονιά της Αθήνας έχει μετατραπεί στο βασίλειο της αστυνομοκρατίας, λες και είναι η Βαγδάτη. Περικυκλωμένη, σε μια μόνιμη ένταση, να περιμένει συνεχώς το σπινθήρα. Συγχρόνως τη γέμισαν ηρωίνη. Περίεργο, στην πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Ελλάδας, ανθεί ανενόχλητο το εμπόριο ναρκωτικών. Όλα τα άλλα ήταν απλώς θέμα χρόνου. Κάποτε το κακό θα συνέβαινε.
Έστησαν και συντηρούν μια κατάσταση, έτοιμη πάντα για εύκολη εξαργύρωση στο πολιτικό παιχνίδι. Καταπίεση - αντίδραση, αστυνομοκρατία και αδιέξοδη βία. Το μόνο παιχνίδι που ξέρουν να διαχειρίζονται καλά σ’ αυτή τη χώρα.
Απ’ τη μια μεριά ο νόμος και η τάξη και απ’ την άλλη η επανάσταση της σπασμένης βιτρίνας. Κάνανε τις αμερικανιές τους, μαθητευόμενοι μάγοι εγκληματικού κυνισμού και ανικανότητας, σίγουροι πάντα πως όταν χρειαστεί, θα παίξουν ξανά το ίδιο παλιό παιχνίδι. Οι πιέσεις θα εκτονωθούν, οι νοικοκυραίοι θα φοβηθούν, ο χειρισμός της κοινής γνώμης θα γίνει κέντημα στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Μόνο που ’πεσαν έξω. Τώρα όλοι ξέρουν ότι ο «νόμος και η τάξη» είναι τα Βατοπέδια. Η εποχή της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας έστειλε στους δρόμους και τα παιδιά των δημοτικών σχολείων. Το καθαρό χαμογελαστό πρόσωπο του μικρού Αλέξη έγινε το πρόσωπο μιας γενιάς που δεν βλέπει μέλλον. Που ξέρει ότι η ανεργία των νέων φτάνει στο 25% λες και είμαστε καμιά χώρα της υποσαχάρειας Αφρικής χωρίς παραγωγή. Που ξέρει ότι, σ’ αυτή τη χώρα, η μόνη διέξοδος που της επιφυλάσσεται είναι να πάει στο κρεβάτι κάποιου χοντρού γενικού γραμματέα για να διοριστεί έκτακτη στο δημόσιο. Όποιος δεν έχει μέλλον, σπάει το παρόν.
Έτσι ξαφνικά, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια βρέθηκαν κλειστά, με τους μαθητές να πετροβολούν τα αστυνομικά τμήματα σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Άντε τώρα να πεις για 100-200 κουκουλοφόρους και γνωστούς αγνώστους. Μικρά παιδιά φωνάζουν «εξοστρακίστε μας και μας. Εδώ είμαστε». Και ενώ τα γνωστά Μέσα
Ενημέρωσης της συμφοράς προσπαθούν να φτιάξουν το γνωστό κλίμα, ο πρόεδρος της συνομοσπονδίας εμπορίου λέει «καμιά υλική ζημιά δεν μπορεί να συγκριθεί με τη ζωή ενός νέου ανθρώπου». Σε πρωινή εκπομπή, ο δημοσιογράφος παρουσιάζει τον ιδιοκτήτη που του έκαψαν την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων. Έξαλλο. Είναι γνωστοί οι δράστες, λέει. Να τους πούμε, φωνάζει ο μετρ του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Τα Βατοπέδια, λέει αυτός, οργισμένος, τα Βατοπέδια μάς γαμήσανε. Και τους αφήνει όλους μουγκούς.
Κοινωνία άρρωστη, γερασμένη, δολοφονεί τα παιδιά της και αυτοκτονεί. Το πολιτικό της σύστημα καταρρέει, εταιρείες που λυμαίνονται το δημόσιο πλούτο βαφτίζονται κόμματα, χρηματιστηριακές εταιρείες βαφτίζονται μοναστήρια, οι δικαστές της χαρίζουν τη δημόσια γη και οι αστυνομικοί δολοφονούν 15χρονα παιδιά. Η ελληνική κοινωνία κουρασμένη, αποπροσανατολισμένη, μισεί τον δίπλα της, μισεί τον ίδιο τον εαυτό της, τυφλή, μακάρια και αυτοκτονική παρακμάζει μέσα στον ανορθολογισμό. Και απαιτεί ορθολογισμό από τους κουκουλοφόρους. Ζητάει υπευθυνότητα από τα παιδιά της.
Η τυφλή βία, ανορθολογική, αντιπολιτική, είναι εντός του συστήματος. Είναι αδιέξοδη, χειραγωγήσιμη. Σώπα. Δεν το ξέραμε. Ευτυχώς που μας το λένε τα talking heads των τηλεοπτικών παραθύρων.
Είναι απίστευτο πόσο γερασμένοι, πόσο συντηρητικοί μού φαίνονται οι εκπρόσωποι της γενιάς μου που αναλαμβάνουν αυτές τις μέρες να τοποθετήσουν την πραγματικότητα πάλι μέσα στα ίδια παλιά σχήματα. Σκέψου πώς φαίνονται στους 15χρονους. Τρίτο βράδυ, αυτή τη στιγμή που γράφω, καίγεται όλη η Ελλάδα από άκρη σε άκρη κι αυτοί λένε για τους 100-200 «γνωστούς-αγνώστους». Έχουν απέναντί τους την οργή, την αγανάκτηση, τη γενιά τού «άντε γαμήσου», κι αυτοί έχουν την απαίτηση από τα παιδιά τους που τους φτύνουν κατάμουτρα, να φερθούν «με πολιτική υπευθυνότητα», να «μην πάρουν το νόμο στα χέρια τους», «να σεβαστούν την περιουσία των άλλων». Πώς δεν τους ζητάνε να ’ρθουν στα παράθυρα να συζητήσουν για τον Αλέξη με τον Γιακουμάτο και τον Κούγια;
Τώρα οι μηχανισμοί της χειραγώγησης, που χαμένοι, έντρομοι δυο μέρες τώρα έχουν χάσει την μπάλα, θα πάρουν πάλι μπρος. Θα αφεθούν ανενόχλητες οι φωτιές και οι καταστροφές έως ότου ο φόβος και ο θυμός από τις λεηλασίες υπερτερήσει του θυμού για τη δολοφονία του μικρού μαθητή. Μετά θα επανέλθει η τάξη.
Μια δολοφονία, καμένες πόλεις, κατεστραμμένοι δρόμοι. Μια κοινωνία αδιέξοδη, χωρίς λύσεις, αυτοκαταστροφική. Ήταν η λογική συνέχεια των πραγμάτων. Πριν λίγο καιρό, μια φράση του πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης μού είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, μου είχε φανεί πραγματικά επικίνδυνη. Έγραφα τότε: «Αν η συμπεριφορά των πολιτικών είναι “υποκειμενικό στοιχείο αντίληψης”, όπως είπε, αν καταργούνται οι κανόνες, τότε προμηνύονται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Καλά ξεμπερδέματα». Δεν πέρασαν ούτε 3 μήνες… Η ελληνική κοινωνία δολοφονεί και αυτοκτονεί. Σκοτώνει τα παιδιά της και καταστρέφει τις πόλεις της. Αν δεν βρει το δρόμο να βγει από τη γενική κρίση με πολιτικό τρόπο, θα διανύσει τον κατήφορο μέχρι το τέλος.
19°
