Τελικά η είδηση της χρονιάς, Μνημονίου συμπεριλαμβανομένου, αφορούσε την οραματική κυβερνητική εξαγγελία για τις αλλαγές στα πανεπιστήμια. Ο όρος «οραματική εξαγγελία» χρησιμοποιείται προκειμένου να επισημανθεί ο ενδεχόμενος εφήμερος χαρακτήρας των πρωθυπουργικών και υπουργικών εξαγγελιών. Όχι βεβαίως διότι αμφισβητείται η ειλικρίνεια των προθέσεων. Αλλά διότι αμφισβητείται η πραγματική δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης στην κοινωνία της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Ο Γιώργος Παπανδρέουκαι η Άννα Διαμαντοπούλου αιχμαλώτισαν το ενδιαφέρον των ευαίσθητων σε ζητήματα Παιδείας πολιτών, αναγνωρίζοντας πως η χαμένη τιμή των ελληνικών πανεπιστημίων είναι αποτέλεσμα της εγκληματικής πολιτικής που συνειδητά επελέγη από την 1η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 και η οποία ήρθε να «ανακουφίσει» τη μεταπολιτευτική φαυλότητα στους πανεπιστημιακούς χώρους, την οποία υιοθέτησαν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας από το 1974 και μετά.
Κοινός παρανομαστήςστη φαυλότητα αυτή από τότε έως και σήμερα είναι η Αριστερά, σταλινικής ή ευρωπροοδευτικής καταγωγής. Μία Αριστερά η οποία, σε άμεση συνεργασία με τις πασοκογενείς ή νεοδημοκρατικές δυνάμεις, οικοδόμησε το άντρο επιστημονικής και εκπαιδευτικής ακολασίας στο οποίο εξελίχθηκε η Ανώτατη Εκπαίδευση στην Ελλάδα.
Αν το σκάνδαλο στο Πάντειο ήταν μία από τις θεαματικότερες εκφάνσεις αυτής της ντροπής, τα καθημερινά φαινόμενα εκμαύλισης του επιστημονικού ήθους και των εκπαιδευτικών συνειδήσεων, εκτός καταμετρημένων εξαιρέσεων, υπήρξαν (υπάρχουν) ως συνισταμένη που καθορίζει εν πολλοίς, στο ποσοστό που την αφορά, την παρακμή σε αυτή την κοινωνία.
Ο κ. Παπανδρέου και η κυρία Διαμαντοπούλου ανέγνωσαν εισηγήσεις το περιεχόμενο των οποίων καταλήγει σε μία λέξη: «ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ». Προκαλεί τουλάχιστον απελπισία η αποδοχή από την πολιτική ηγεσία ενός τόπου, και με καθυστέρηση δεκαετιών, πως τα αυτονόητα ποτέ δεν κατέστη δυνατόν να εφαρμοστούν στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Η συνάντηση των Δελφών συνέπεσε χρονικά με τη δημοσιοποίηση μεγάλης έρευνας από την εφημερίδα της Ιταλίας “Repubblica” και το περιοδικό “Εspresso”. Η έρευνα αυτή κατέδειξε τους λόγους για τους οποίους τα ιταλικά πανεπιστήμια οδηγήθηκαν και αυτά στην παρακμή. Ο βασικότερος λόγος είναι ο νεποτισμός, η οικογενειοκρατία. Στην Ελλάδα κυριάρχησε ο νόμος της διανομής εξουσίας και οφέλους στη μεγαλύτερη δυνατή έκταση ώστε να διασφαλιστεί η σιωπή των «πανεπιστημιακών αμνών». Στην Ιταλία επελέγη η μέθοδος των στενών οικογενειακών δεσμών μεταξύ καθηγητών, διοικητικού και εκπαιδευτικού προσωπικού προκειμένου να διασφαλιστεί η σιωπή. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο και το αυτό.
Οι χρηματοπιστωτικές θεωρίες καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η ελληνική οικονομία οδηγείται σε πτώχευση με πιθανότητες της τάξης του 90% εντός μίας δεκαετίας. Πρόκειται για δημοσίευμα των “Financial Times” της 27ης Σεπτεμβρίου. Η Ιστορία είναι πλήρης πτωχεύσεων και οικονομικών καταστροφών. Οι κοινωνίες καταστρέφονται οικονομικά, δεν πεθαίνουν ωστόσο. Το ρόλο του συνειδητού καντηλανάφτη τον διαδραματίζουν οι έχοντες, κατέχοντες και παρέχοντες γνώση. Η γνώση είναι το αντίδοτο της παρακμής. Η παρακμή είναι ο θάνατός της.
Η συνάντηση των Δελφών ήρθε να αποκαταστήσει μια ισορροπία. Πρόκειται για το έρμα της λογικής που έρχεται να συμπληρώσει το μακροχρόνιο έλλειμμα το οποίο ανέχθηκαν γενιές φοιτητών, καθηγητών, πρυτάνεων. Το έλλειμμα αυτό οφείλεται σε αποφάσεις υπουργών που διαθέτουν ονοματεπώνυμο και πολιτική καταγωγή. Την ανοχή των ελλειμμάτων διασφάλισαν διά πυρός και σιδήρου εντός και εκτός αμφιθεάτρων, με το άλλοθι του πανεπιστημιακού ασύλου, στο όνομα του ευνουχισμού της Δημοκρατίας, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΠ κυριάρχησαν ως οργανισμοί παροχής υπηρεσιών. Οι υπόλοιπες οργανώσεις της Αριστεράς λειτούργησαν ως χωροφύλακες, άλλοτε ως ΚΝΑΤ, άλλοτε ως προβοκάτσια, άλλοτε ως συνένοχοι.
Οι πανεπιστημιακοί βολεύτηκαν. Οικοδόμησαν τα «χειμερινά τους ανάκτορα» με τη συνδρομή των κοινοτικών προγραμμάτων. Έκτισαν τα μεταπτυχιακά τους. Θήλασαν με ηδονή τα χρήματα των Βρυξελλών. Κατέληξαν να εκλέγονται με διαδικασίες ντροπής. Με τη σειρά τους εξέλεγαν καθηγητές του ιδίου φυράματος συνεχίζοντας το έγκλημα. Στα πανεπιστημιακά τους άντρα απέκλεισαν την είσοδο σε «ενοχλητικούς». Ο μικρόκοσμός τους ήταν ασφαλής.
Ο βιασμός του αυτονόητου ως από μηχανής θεός της κάθαρσης καταγγέλθηκε ως τέτοιος για έναν απλό λόγο. Το κράτος φαλίρισε, τα λεφτά έγιναν λιγότερα, η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η γκρίνια το ρουφιανιλίκι. Άλλωστε η παρακμή έχει ένα κακό. Ο κύκλος ανανέωσης του δυναμικού της είναι αργός. Έμειναν για πολύ καιρό στις ίδιες θέσεις, με τα ίδια προνόμια, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Σε μία κατάσταση πανικού κάποιος πρέπει να πληρώσει τη νύφη.
Η αποκατάσταση του αυτονόητου είναι μία διαδικασία συνειδητής αυτοαναδόμησης που θα κρατήσει καιρό. Αν μάλιστα οι προθέσεις επαληθευτούν, τότε πολλές μανούλες θα κλάψουν και πολλές αλήθειες θα ειπωθούν. Ακόμη και μεταξύ των παραγόντων που σήμερα που μιλάμε βρίσκονται πίσω από ινστιτούτα, διδάσκουν στα άδυτα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και ελέγχουν κονδύλια, εκβιάζουν συνειδήσεις και παίζουν με ψυχές.
14°
