Στο φόντο του γραφείου του Προκόπη Παυλόπουλου, την ώρα της αναγγελίας του αποτελέσματος από την Πρόεδρο της Βουλής στον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είδαμε δεκάδες εικονίσματα και σε ασπρόμαυρο κάδρο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή...
Αφού ξεπέρασα το σοκ της συνύπαρξης της πρώτης φοράς αριστερά με τη πεφωτισμένη δεξιά, σκέφθηκα μια υπερρεαλιστική «συγγένεια».
Ο μακαρίτης, τις παναγίες και τους αγίους που τώρα παρατάσσονται δίπλα του, τους είχε συχνά στο στόμα του. Ήταν οξύθυμος ο πρώην Εθνάρχης σαν την κυρία Κωνσταντοπούλου και αν ξαναδείτε το πλάνο έμοιαζαν και οι δυο τους στο αυστηρό τους ύφος. Ψηλοί, γεροδεμένοι, δωρικοί. Ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε στη στάση του σώματός του την υπακοή και τη συγκατάθεση. Στον Καραμανλή μια ζωή, στην Πρόεδρο εκείνη τη στιγμή .Η Ζωή φαινόταν περισσότερο να συνομιλεί με τον άνδρα της φωτογραφίας.
Υπάρχουν κι άλλα κοινά σημεία ανάμεσά τους αλλά και ουσιώδεις διαφορές. Τον θυμό του Καραμανλή τον εισέπρατταν πέντε συνεργάτες και οι τοίχοι, και όχι το πανελλήνιο επιδεικτικά. Η οργή του ήταν πολιτικό γεγονός και όχι τηλεοπτικό σόου. Οι πολιτικές επιθέσεις του ήταν λακωνικές, όχι λογοδιάρροια. Είχε σύνδρομο μεγαλείου αλλά το απέκτησε αφού είχε γράψει τη μισή ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας και όχι άμα τη εμφανίσει. Ήταν κι εκείνος υπερόπτης αλλά ποτέ προσβλητικός. Πολεμούσε κι εκείνος με πάθος τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά τους σεβόταν όλους. Υπηρετούσε με προσήλωση τους θεσμούς αλλά δεν ήταν θεσμολάγνος. Δρούσε πολύ περισσότερο από όσο μιλούσε και όχι το αντίθετο. ΄Ηταν κυρίαρχος γιατί έτσι συνέβαινε κι όχι γιατί το φώναζε.
Η κυρία Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να είναι εγγονή του. Είναι το χάσμα των γενεών που δημιουργεί την αντίθεση ή οι δύο διαφορετικές πολιτικές σχολές που δεν τέμνονται;
17°
