Είναι πολύ «φρέσκια» ακόμη η απόφασή μου να διαβώ τον Ρουβίκωνα και να περάσω από τη δημοσιογραφία στο πεδίο της πολιτικής.
Και τα σχόλια των φίλων δεν λένε να σταματήσουν. «Αν κυλιστείς στη λάσπη θα λερωθείς» – μου λένε. Άλλοι μου εύχονται «καλή τύχη», με τον τρόπο που εύχεσαι σε κάποιον που ετοιμάζεται να φύγει για τα βουνά του Αφγανιστάν. Τις τελευταίες μέρες αυτή η συζήτηση αναθερμάνθηκε.
Αφορμή στάθηκαν οι... μεταγραφές. Όχι οι ποδοσφαιρικές. Οι άλλες. Εκείνες που έκαναν τα κόμματα για να συγκροτήσουν τα ψηφοδέλτιά τους.
Εκείνες που έφεραν στην επιφάνεια το πιο απεχθές και ευτελές πρόσωπο της πολιτικής. Αυτές ήταν που δικαίωσαν την απόφασή μου: Όχι! Δεν τη θέλουμε αυτή την πολιτική. Δεν μας αξίζει. Τώρα είναι η ώρα να τελειώνουμε με την ασχήμια. Όσα ζήσαμε τη βδομάδα που πέρασε, ξεχείλισαν το ποτήρι. Είδαμε βουλευτές να αλλάζουν πολιτική φανέλα, σε ελάχιστα 24ωρα, με την ευκολία που το κάνουν οι ποδοσφαιριστές. Και με τον ίδιο ακριβώς επαγγελματισμό, αφού αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το συμβόλαιο. Μέχρι προχθές, η Άντζελα της Κέρκυρας ορκιζόταν πίστη στην πράσινη παράταξή της. Χθες ανακάλυψε ξαφνικά ότι οι γαλάζιες σειρήνες είναι πιο πειστικές. Μέχρι προχθές, ο Βασίλης της Αττικής δήλωνε κεντροαριστερός. Χθες αποφάσισε ότι η πιο ταιριαστή θέση για την κεντροαριστερά είναι το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ. Ο πρωθυπουργός (νομίζει πως) έκλεισε έτσι τα κενά στο κέντρο και στην αριστερή πτέρυγα της ομάδας του. Και για να μη μείνει πίσω, ο υποψήφιος διάδοχός του στη μεγάλη καρέκλα έτρεξε κι αυτός να προλάβει κάτι απ’ το παζάρι. Πήρε μια προβεβλημένη εκπρόσωπο του δεξιού λαϊκισμού και τη βάφτισε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μεταμορφώνοντάς τη σε λαμπρό αστέρι της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Θαύμα! Θαύμα!
Μετά από όλα αυτά, τα γελοία όσο και θλιβερά, υπάρχει κανείς που να αναρωτιέται ακόμα τι φταίει για την απαξίωση της πολιτικής; Πώς να πιστέψει πια κανείς σε ιδέες και προγράμματα, σε καλές προθέσεις και εθνικά προσκλητήρια, όταν οι επαγγελματίες της πολιτικής δείχνουν τόσο κυνικά ότι η μοναδική τους φροντίδα είναι να μη χάσουν τη δουλειά τους; – τη βουλευτική τους έδρα, δηλαδή...
Στα δικά τους χέρια, η πολιτική απλώς θα πεθάνει από ασφυξία. Χωρίς το οξυγόνο της συνέπειας, χωρίς το παράδειγμα της προσφοράς, ούτε έμπνευση μπορεί να υπάρξει ούτε συμμετοχή των πολλών. Χωρίς την αισθητική, χωρίς τη ζωτική δύναμη του ωραίου να κινεί τα πράγματα, η δημοκρατία μας έχει καταντήσει μια ολιγαρχία των επαγγελματιών, ένα βρόμικο και αδιάφορο για τους πολίτες παιχνίδι όπου η ασχήμια κυριαρχεί. Κι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται!
Το Ποτάμι μάς δίνει την ευκαιρία να αλλάξουμε την εικόνα. Ούτε ο Σταύρος Θεοδωράκης, ούτε εγώ, ούτε κανείς μας μπαίνει στην πολιτική για να ζήσει από αυτήν. Είχαμε όλοι τις δουλειές μας και τις αφήνουμε για να μπούμε στη μάχη, μήπως κάποια από τα παραπάνω αποτελέσουν αναμνήσεις ενός κακού παρελθόντος. Δεν ζητάμε να φτιάξουμε τη δική μας ζωή με το βουλευτιλίκι. Θέλουμε να αλλάξουμε πολλά. Θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε νέους, ταλαντούχους ανθρώπους να εκφραστούν και να δημιουργήσουν. Εμείς πήραμε την πρωτοβουλία και βγήκαμε μπροστά. Ώστε να τελειώνουμε με τους κληρονόμους, τις επετηρίδες και τους πολιτικούς που τα μόνα ένσημα που έχουν κολήσει είναι τα κομματικά. Για να γίνει ξανά η πολιτκή το σημείο συνάντησης ό,τι καλύτερου διαθέτει η χώρα.
*Ο Δ.Τ. είναι υποψήφιος στην Περιφέρεια Αττικής με το Ποτάμι
14°
