Την ώρα που ένα εκατομμύριο Γάλλοι βάδιζαν κατά της τρομοκρατίας, ο Άδωνις Γεωργιάδης έκοβε μία βασιλόπιτα. Η Ντόρα χαμογελούσε μπροστά σε Ηπειρώτες. O Κουτσούμπας έβλεπε την επανάσταση να έρχεται. Kαι ο Θεοδωράκης, πάνω σε μία σκηνή, ζητούσε από το ακροατήριο 14%. Θεωρώ εξόχως πιθανό να μην αντιληφθήκατε τίποτα από όλα αυτά, σκασμένοι από το κυριακάτικο τραπέζι, χυμένοι σαν υπερφυσικός λεκές πάνω στον καναπέ σας. Διότι, ναι, θα προτάξουμε τα στήθη μας για την ελευθερία των ιδεών, αλλά, παρακαλώ, όχι σε ώρα όπου το στομάχι εξέχει περισσότερο. Σκέφτηκα, αφελώς ίσως, ότι, με βάση τα πληθυσμιακά μεγέθη, σε ένα εκατομμύριο Παριζιάνους αντιστοιχούν οι μισοί Αθηναίοι. Μετά αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που θα μπορούσε να βγάλει στους δρόμους της Αθήνας μισό εκατομμύριο ανθρώπους. Μη μου πείτε τώρα τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και τα διάφορα αγωνιστικά. Πρώτον διότι ούτε τότε επετεύχθη τέτοιο σκορ και δεύτερον εγώ ψάχνω κάτι που να μοιάζει στο Je suis Charlie. Να, κάντε μια παύση και προσπαθήστε να βρείτε μία ευκαιρία για να βγάλετε μισό εκατομμύριο Αθηναίους στην Πανεπιστημίου. Δεν υπάρχει. Μόνο με σεισμό. Οι ελληνικές μειοψηφίες σέρνονται στους δρόμους μόνο όταν, έμμεσα ή άμεσα, υπάρχει σαφές οικονομικό αντίκρισμα. Θα διαδηλώσουν κατά των οικονομικών μέτρων επειδή πλήττεται η θέση τους. Και θα βάλουν την κομματική σημαία στον ώμο διεκδικώντας μία κάποια πρόσβαση προς την εξουσία. Εντάξει, δεν θα τα χαλάσουμε, υπάρχει περίπτωση να βρεις και αρκετούς ιδεολόγους εκεί μέσα. Όμως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βρεις μισό εκατομμύριο. Θα πρέπει να κουβαλήσεις ανθρώπους και από την άλλη Ελλάδα. Ίσως και από τον άλλο κόσμο. Ο διαφωτισμός είναι ένας από τους λόγους υστέρησης έναντι των Γάλλων. Είναι, τουλάχιστον, έναν αιώνα μπροστά μας και ας έρθει στο τέλος η Λεπέν να ξεράσει στην πλατεία Δημοκρατίας. Σε σύγκριση με τους Γάλλους, ο πολιτικός μας πολιτισμός ακούγεται σαν ξερόβηχας μέσα σε τραγούδι. Και να, ένα συγκλονιστικό γεγονός που εξελίχθηκε μακριά από εδώ, φώτισε πάλι τη μίζερη καχεξία, την αηδιαστική παθογένειά μας.
Tην Κυριακή ο Σαμαράς έπρεπε να μιλήσει στη Λάρισα. Η ζωή τον έφερε στο Παρίσι – τουλάχιστον έχει και εκεί Σαράφη. Την ώρα που βάδιζε έχοντας τον Ραχόι αγκαζέ, ο παρουσιαστής στο δορυφορικό πρόγραμμα της γαλλικής τηλεόρασης σημείωσε ότι η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες που ελέγχονται για την ελευθερία του Τύπου. Βέβαια αλλιώς το λέει ο ξένος, αλλιώς το αντιλαμβάνεσαι εσύ. Οι σχετικές αναφορές των Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα επισημαίνουν τα της ΕΡΤ, την αστυνομική βία εις βάρος φωτορεπόρτερ, τις επιθέσεις κατά δημοσιογράφων και τη δίωξη κατά Βαξεβάνη για τη λίστα Λαγκάρντ. Το debate, στον ελληνικό μικρόκοσμο, ήταν αν ο Σαμαράς δικαιούται να δηλώνει Charlie.
Εννοείται ότι ο καθένας δύναται να δηλώνει ό,τι του γουστάρει. Δείτε, όμως, ποιοι άνοιξαν τη σχετική συζήτηση στην Ελλάδα. Κατά κύριο λόγο άνθρωποι και φορείς που όταν έκαψαν την Athens Voice, πρόσθεταν ένα «αλλά» στα σχόλιά τους. Είναι οι ίδιοι που δηλώνουν ότι ο Μανδραβέλης πάει γυρεύοντας. Ένας τύπος έγραψε μία πομπώδη συγγνώμη επειδή τους στέλνουμε τον Σαμαρά. Ο ίδιος δηλώνει θαυμαστής καθεστώτων τύπου Κούβας, που έχουν φυλακές με πτέρυγα δημοσιογράφων. Αλλά, εντάξει, ας πούμε ότι μας ενώνει όλους το ίδιο χαράκωμα στη μάχη για την ελευθερία των ιδεών. Είμαστε όλοι Charlie; Πες Σαρλό, να είσαι μέσα. Εδώ το Charlie Hedbo θα είχε μηνυθεί. Θα είχε επιληφθεί κάποιος παναθηναϊκάκιας, όπως με τον Παστίτσιο. Και αν τους σκότωναν; Ε, τα ήθελε ο άτακτος πισινός τους. Πατάμε στο χώμα της χώρας που έκανε λαοσυνάξεις για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Οι πολιτικοί απελευθερώνουν περιστέρια, είναι έτοιμοι να πέσουν για το σταυρό και πάει λέγοντας. Το κυριότερο: στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται το τεκμήριο της άδολης εκφοράς άποψης. Πάντα έχεις κρυφή ατζέντα και κάποιον εξυπηρετείς. Αν οι απόψεις σου δεν επιβιβάζονται στο συρμό, κάποιος στα σκάει, η γλώσσα σου μαζεύει σκόνη από τα παπούτσια των αφεντικών. Και αν αυτό δεν το ξέρεις εσύ, το ξέρουν οι άλλοι.
