Γενικώς στην Ελλάδα δεν έχουν και πολύ μεγάλη πέραση τα «Είμαι και γω…» (συμπληρώστε ελεύθερα το πεδίο) όταν ένα πρόβλημα σκάει κατάμουτρα απ’ το πουθενά. Τώρα ευτυχώς έστω και για λίγο γίναμε όλοι Charlie εξαιτίας της άθλιας τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι που συγκλόνισε τον πολιτισμένο κόσμο και μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσο εύθραυστα είναι τα πράγματα σε μια Δημοκρατία και πόσο ευάλωτοι μπορούμε να γίνουμε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη μπροστά στον όποιο φανατισμό, στην περίπτωση της Γαλλίας τον ισλαμοφασισμό.
Η αλήθεια είναι ότι ένα μικρό Charlie το ζήσαμε πριν δύο μήνες εδώ στην Αθήνα όταν η τρομοκρατική οργάνωση «Μαύρες Κυριακές-Κόκκινες νύχτες» (πως λέμε κάτι άλλο…σε μπλε) έκαψε τα γραφεία της Athens Voice στο κέντρο της πόλης.
Ήταν μια φασιστική τρομοκρατική επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου αποδεικνύοντας ότι μπορεί μεν η ενδυματολογία να διαφέρει (μπούρκα στο κεφάλι εκεί - κουκούλα εδώ) το περιέχομενο όμως της κεφαλής παραμένει το ίδιο άδειο και εκεί και εδώ.
Η βία όποιο όνομα και να της δώσεις έχει την ίδια μορφή και πρέπει να καταδικάζεται και να καταπολεμάται στη γέννησή της πριν γιγαντωθεί.
Μπορώ λοιπόν να πω ότι είμαι Charlie με περηφάνια αλλά δεν πιστεύω σε γενικεύσεις και καταπολεμώ την όποια διάκριση, δεν θεωρώ όλους τους μουσουλμάνους τρομοκράτες, όπως δεν θεωρώ όλους τους χριστιανούς καλούς. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι καθολικός.
Η δημοσιογραφία τόσο στη Γαλλία με το Charlie όσο κι εδώ στην Ελλάδα με το κάψιμο της Athens Voice πληγώθηκε μεν αλλά δεν ηττήθηκε, το αντίθετο μάλιστα, πείσμωσε και δυνάμωσε επιφέροντας τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκαν οι τρομοκράτες. Αντίο λοιπόν σε όλα τα φασιστάκια και τους φασισταράδες είτε μιλούν γαλλικά, είτε ελληνικά, είτε σουαχίλι.
18°
