H καλή μου Μαρία Κατσουνάκη θυμήθηκε το καμένο «ΑΤΤΙΚΟΝ». Αυτό που έχουμε όλοι ξεχάσει. Γράφει λοιπόν με το απαράμιλλο στυλ της στην Καθημερινή της Κυριακής:
Rethink «Αττικόν»
«Την τελευταία φορά που πέρασα από τη Σταδίου προσπέρασα τον αριθμό 19 - 21 (γωνία Χρήστου Λαδά), χωρίς να ρίξω ούτε μια ματιά. Εφτασα στο Σύνταγμα και κοντοστάθηκα. Το «Αττικόν» και ο «Απόλλων» δεν είχαν μείνει απλώς πίσω, είχαν διαγραφεί από το οπτικό πεδίο μου. Κάηκαν, έκλεισαν, έσβησαν ― σβήνουν σιγά σιγά. Από εκείνον τον Φεβρουάριο του 2012 η Αθήνα δεν λέει να συνέλθει. Το αποδεικνύει και το γεγονός ότι, παρά τις τυμπανοκρουσίες, τη συναισθηματική έξαρση των πρώτων εβδομάδων, ο ιστορικός κινηματογράφος της πόλης, το «Αττικόν», που από τον 19ο αιώνα στο κτίριο του Τσίλλερ στέγαζε ένα μέρος του αστικού πολιτισμού της Αθήνας, αποτελώντας ζωτικό όργανο της πόλης, είναι σε βαθύ κώμα. Λένε ότι οι διαμάχες ανάμεσα στα Ιδρύματα Δεκόζη - Βούρου και του παράπλευρου και συγγενούς Μουσείου των Αθηνών είναι σε εξέλιξη... Λένε ότι δεν έχει πληρωθεί η αμοιβή των μηχανικών (τυπική) για να δοθεί η οικοδομική άδεια για την αποκατάσταση... Λένε ότι δεν υπάρχουν χρήματα γιατί το ίδρυμα δεν εισέπραξε ποτέ τα ασφάλιστρα... Λένε ότι ούτε η Περιφέρεια έδωσε ποτέ τα υπεσχημένα... Rethink Athens. Πώς; Χωρίς «Αττικόν» και «Απόλλωνα» μπορούμε να «ξανασκεφτούμε» την Αθήνα;»
Φρονώ ότι είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που κρατά το ΑΤΤΙΚΟΝ κουφάρι. Είναι η «συνομωσία του κακού», μια δύναμη υπερβατική, απόκοσμη και αβυσσαλέα που θέλει τα αποτυπώματα της καταστροφής αναλλοίωτα μέσα στο χρόνο, σημάδια της απόλυτης παραφροσύνης. Δεν κάηκε τυχαία το ΑΤΤΙΚΟΝ. Όπως δεν καταστρέφονται τυχαία τα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος συχνά πυκνά, όπως δεν λερώνονται και δεν σπάνε τυχαία τα περισσότερα δείγματα του αστικού πολιτισμού στην πρωτεύουσα. Και φυσικά όπως δεν θα καταστραφεί τυχαία εν μία νυκτί οποιαδήποτε ανάπλαση σχεδιάζεται στο ιστορικό κέντρο. Υπάρχει μίσος, πολύ μίσος σ’ αυτήν την πόλη για την ομορφιά που μας κληροδότησε η ευρωπαϊκή μας ιστορία. Γι’ αυτό και όταν η οργή για την Ευρώπη περισσεύει το χέρι των κακών στοχεύει την ομορφιά. Και την πληγώνει.
Το ΑΤΤΙΚΟΝ έπρεπε να είχε ανακατασκευαστεί αμέσως. Είναι ένα από τα λίγα οικοδομήματα - σύμβολα του αστικού μας πολιτισμού. Τα χρήματα δεν είναι το πρόβλημα, ούτε οι άλλοι λόγοι που αναφέρει η Μαρία. Είναι επιλογή. Η αδιαφορία και οι γραφειοκρατικές δυσκολίες είναι η επιλογή της μιζέριας. ¨Όπως επιλογή των παρανοϊκών ήταν και η καταστροφή του. Είναι επιλογή του πολιτικού συστήματος για να νιώθει ο πολίτης της εγκατάλειψη, να φοβάται και να χώνεται ακόμα πιο βαθιά στο καβούκι του. Επιλογή είναι και η ανενόχλητη χρήση και διακίνηση της πρέζας παντού, επιλογή και η εγκατάλειψη των αστέγων στις πλατείες και τις στοές. Αφήνουν τον πόνο και το θάνατο να κατακλύζει την ατμόσφαιρα της πόλης, να κάνουν τα βήματα γοργά, να θες να φεύγεις, κάπου να χωθείς για να μη βλέπεις.
Η Αθήνα όταν δεν εργάζεται γεμίζει κάθε μέρα ασφυκτικά τα καφενεία για να μη βλέπει το δρόμο, το κατεστραμμένο αστικό περιβάλλον. Ξεσπάει σε χάχανα και γέλια, σχολιάζει ανοησίες ή καταθλίβεται αναλογιζόμενη τη θέση της και καταβροχθίζει ότι βρει γιατί δεν θέλει να σκεφτεί που πάει, ποιος την πάει και για πόσο θα πηγαίνει ακόμα. Όταν γεμίσει την κοιλιά της διαδηλώνει με την ΑΔΕΔΥ ή το ΠΑΜΕ, ή συμπαρίσταται στους πεινασμένους Σύρους πρόσφυγες που κανείς δεν κατάλαβε τι θέλαν στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ αλλά και που είναι τώρα. Και μετά ξανά μανά χώνεται στα καφενεία και ξεσπά. Η Αθήνα είναι μια πόλη υπό κατοχή. Όχι από τους δανειστές ή το ΔΝΤ, όχι από τους μπάχαλους ή τους διαδηλωτές, αλλά από μια καταστροφολαγνεία, δείγμα των ανελεύθερων κοινωνιών. Το κράτος που αγαπήσαμε παράφορα, το κράτος των προσοδούχων στέρεψε, βουβάθηκε, δεν μπορεί να μας δώσει πια χυμούς στην ποσότητα και την ποιότητα που είχαμε συνηθίσει. Κι εμείς το εκδικούμαστε. καταστρέφουμε ή ανεχόμαστε την καταστροφή κάθε στοιχείου που σηματοδοτεί το παρελθόν και το παρόν του. Αυτό κάναμε πάντα, ακόμα και στις εποχές της αφθονίας. ¨Ό,τι ήταν κοινό, ότι δεν ανήκε σε μας, στην ομάδα, στην κάστα μας το σπάγαμε ή το λερώναμε για να μην το απολαύσουν και οι άλλοι.. Ο αφόρητος επαρχιωτισμός έχει τον τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία του. Το κράτος επιλέγει να τον αναδεικνύει σε κυρίαρχη ιδεολογία. Το αστικό περιβάλλον παράγει την ιδεολογία της καταστροφής.
