Οι εκκρεμότητες που μας άφησε ο Δεκέμβρης 2008 είναι πολλές: Διαφορετικές αφηγήσεις της ιστορίας, διχασμός ανάμεσα σε εκείνους που κρατούν την αθωότητα μιας μαζικής νεανικής εξέγερσης και σε εκείνους που προτάσσουν τους βαναδαλισμούς και τις ακρότητες, μια εκπληκτική αποτυχία της πολιτικής να δώσει απαντήσεις που έκτοτε μόνο βαθαίνει, ξεγύμνωμα των μηχανισμών καταστολής που άλλοτε δαιμονοποιούνται και από άλλους αγιοποιούνται, συμφιλίωση με την ιδέα ότι για διάφορους λόγους και με διάφορες αφορμές μπορεί να γίνεται πόλεμος στους δρόμους της Αθήνας, η απόλυτη δόξα της κουλτούρας της βίας χωρίς εξηγήσεις και χωρίς καμία προσπάθεια να προληφθεί η επανάληψη της διάχυσής της.
Ακόμη και το ιστορικό γεγονός, η εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον ειδικό φρουρό Επ. Κορκονέα, διαβάζεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την ιδεολογική και αξιακή φόρτιση κάθε προσώπου και κάθε συλλογικότητας.
Και σήμερα αν ξεκινήσει μια συζήτηση για το αν η επιλογή του τότε αρμόδιου υπουργού Π. Παυλόπουλου για την «αμυνόμενη αστυνομία» ήταν σωστή ή λάθος θα πυροδοτηθούν πρωτοφανούς έντασης καβγάδες μεταξύ κομμάτων και πολιτικών προσώπων, πόσο μάλλον αν εξεταστεί ξανά αν έπρεπε ή όχι να παρέμβει ο στρατός, όπως κάποιοι τότε υποστήριξαν. Το ίδιο θα συμβεί αν σχολιαστούν τα ντοκουμέντα σχετικά με συμπεριφορές της αστυνομίας που δείχνουν έλλειψη επαγγελματισμού και δημοκρατικής παιδείας ή, κατά άλλη ανάλυση, προβοκατόρικη διάθεση και συμπεριφορά. Ή αν επιχειρηθεί η σκιαγράφηση του προφίλ των εφήβων και των νεαρών που κατέστρεφαν με μανία το δημόσιο χώρο, τις περιουσίες πολιτών, δυναμιτίζοντας την κοινωνική ειρήνη και προσβάλλοντας την ανθρώπινη ανάγκη για ασφάλεια, ομαλότητα και προβλεψιμότητα της επόμενης μέρας.
Όταν έσβησαν οι φωτιές και έφυγαν μπροστά από τα μάτια μας οι φοβερές σκηνές που συγκλόνισαν τον κόσμο όλο, ήταν σαν να βγήκαμε από τον κινηματογράφο έχοντας παρακολουθήσει μια ανυπόφορα σκληρή ταινία, την οποία απωθήσαμε κρατώντας ο καθένας ό,τι του ήταν περισσότερο ανακουφιστικό - το φως ή το σκοτάδι μιας ιστορίας που ενείχε σε μεγάλες ποσότητες και το καλό και το κακό. Όμως, τα παιδιά που πήραν μέρος στις ταραχές μεγάλωναν με αυτό το βίωμα, άλλα μικρότερα παιδιά ήθελαν να τους μοιάσουν, η γενιά του Δεκέμβρη φτιάχτηκε μέσα σε ένα μήνα και θα την βρίσκαμε μπροστά μας αναπόφευκτα. Στο μεταξύ, ούτε μια σοβαρή προσπάθεια για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας έγινε, ούτε το κράτος δικαίου ισχυροποιήθηκε, ούτε μπορεί κανείς να είναι περήφανος για την ελληνικού τύπου ισονομία και ισοπολιτεία, ενώ η εχθρικότητα απέναντι στη νέα γενιά πήρε ακραίες διαστάσεις με την εφιαλτική ανεργία, την έλλειψη προοπτικής και τη βεβαιότητα ότι τα παιδιά θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους για λάθη που δεν έκαναν. Στα χρόνια των μνημονίων υπήρξε έκρηξη των ανισοτήτων, σοβαρός τραυματισμός της δημοκρατίας, εξευτελισμός του κοινοβουλευτισμού, ανάδυση του αποκρουστικού νεοναζιστικού φαινομένου, αποκάλυψη της ανεπάρκειας των θεσμών και της σήψης ενός συστήματος εξουσίας που ενδιαφέρεται βασικά για την επιβίωσή του.
Ακόμη και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για την απαγόρευση της εκπαιδευτικής άδειας στον Ν. Ρωμανό αναφέρονται σε λάθη και παραλείψεις του κράτους που, αντί να αναλάβει τις ευθύνες του, εκδικείται. Το γεγονός ότι δεν καταδικάστηκαν ποτέ οι δράστες του πολύνεκρου, φρικτού εγκλήματος στη Μαρφίν, η απόδραση των Μαζιώτη και Ξηρού, οφείλονται σε στρεβλώσεις των μηχανισμών απονομής δικαιοσύνης και ασφάλειας και υπάρχει επιτακτική ανάγκη για βελτίωση στη λειτουργία τους, όχι για συλλογικά αντίποινα σε κατάδικους και υπόδικους που αυτοπροσδιορίζονται ως αντάρτες πόλης και αντιεξουσιαστές.
Το μεγαλείο της δημοκρατίας είναι ότι σέβεται τα δικαιώματα ακόμη και των εχθρών της, η βία ποτέ δεν μπορεί να είναι απάντηση στη βία ακριβώς επειδή αποτελεί αιτία της.
Και μόνο η ιδέα ότι μπορεί να πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός, το παιδί που είδε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο να ξεψυχά στα χέρια του, θα έπρεπε να είναι αδιανόητη για όλους. Δεν έχει σημασία ποιες προθέσεις δηλώνει, αν θέλει να πάρει το καλάσνικοφ που είπε ο Γ. Μπουτάρης, πόσο θυμό έχει και πόσο μισεί. Η πολιτεία έχει χρέος να δώσει τη λύση εκείνη που θα φέρει το τέλος της απεργίας πείνας. Του έδωσαν τη δυνατότητα να πάρει μέρος στις πανελλαδικές εξετάσεις, πήγαν να του δώσουν και βραβείο για την επιτυχία του, δεν μπορούν εκ των υστέρων να του λένε ότι δεν θα πάρει εκπαιδευτική άδεια, αλλά ακόμη και αν μπορούν, το μείζον είναι να ζήσει και μετά υπάρχει χρόνος και δυνατότητα να να συζητηθούν όλα τα υπόλοιπα.
Το ερώτημα του Δεκέμβρη 2014 είναι αν ως κοινωνία αντέχουμε έναν τέτοιο θάνατο. Αν τον αντέχουμε, ας συνεχίσουμε να μετράμε τις ανάσες του Ν. Ρωμανού που λιγοστεύουν και ας μην ξαναδιδάξουμε την Αντιγόνη στα σχολεία.
25°
