Στην εποχή της θρυλικής αστακομακαρονάδας, τότε που η ανάπτυξη της κατανάλωσης έτρεχε με 4.5%, δεν προλάβαινε η Αριστερά να διατυπώσει ένα αίτημα παροχών και γινότανε νόμος του κράτους. Γι’ αυτό και ο δικομματισμός μάζευε 90% και η Αριστερά όλη μαζί γύρω στο 7%. Και όταν δεν γινότανε αμέσως, πράγμα που επέφερε απεργίες ενίοτε σκληρές, ήταν είτε γιατί κάποιον υπουργό ήθελαν να φάνε οι δικοί του είτε γιατί είχαν δοθεί υποσχέσεις σε κάποια άλλη ομάδα και προηγούταν. Τα «δίκαια αιτήματα» βόλευαν παραδοσιακά συντεχνίες του Δημοσίου, προστατευμένα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών και φυσικά κρατικοδίατους - διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Δηλαδή σχεδόν όλη την Ελλάδα. Η κάθε επιλογή φρόντιζε τους πελάτες του δικομματισμού αλλά φρόντιζε και να αδυνατίζει την κάθε παραγωγική διαδικασία, ειδικά αυτήν που πρόσθετε αξίες στην οικονομία της χώρας. Γιατί όταν αναπτύσσεται η υγιής πλευρά κάθε οργανισμού, υποχωρεί η άρρωστη. Ζούσαμε καλά, αυτό να λέγεται.
Σήμερα η παράδοση αυτή επανέρχεται, αλλά κάπως παραμορφωμένη. Ο παλιός δικομματισμός ως κυβέρνηση αναγκάστηκε να μαζέψει τα επιδόματα εν μέσω κρίσης και χρεοκοπίας και να επιβάλει σκληρή λιτότητα. Σκληρή για τα δικά μας δεδομένα. Γιατί σ’ αυτόν έλαχε ο κλήρος να διαχειριστεί τα μνημόνια. Η Αριστερά είδε τα ποσοστά της να εκτοξεύονται, στο μέτρο που οι παλιοί ιδιοκτήτες της χώρας δεν μπορούσαν πια να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους. Δεν αιτείται πλέον και καλά κάνει. Απαιτεί να πέσει αυτή η κυβέρνηση και να έρθει η δική της που έχει στο πρόγραμμα όλες τις συνταγές μιας νέας αστακομακαρονάδας. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν έχει πάνω στον πάγκο της τα δανεικά να μαγειρέψει, έχει όμως σκληρούς και αποφασισμένους δανειστές μέσα στην κουζίνα της που δεν θα την αφήσουν να πραγματοποιήσει τις συνθέσεις της.
Δανειστές που απηύδησαν από τα παραμύθια και δεν τους ενδιαφέρει το χρώμα της επόμενης κυβέρνησης. Υπαλλήλους του ΔΝΤ και της ΕΕ που δεν σέβονται τις αιτιάσεις αυτών που εξέλεξαν ο Μήτσος και η Σούλα. Θέλουν απλά ένα πρόγραμμα που θα τους δίνει την ελπίδα ότι θα πάρουν πίσω κάτι από τα λεφτά τους. Και η μεν Αριστερά κάνει πως δεν καταλαβαίνει και υπόσχεται αστακούς και μακαρόνια με αραιότερη σάλτσα, ο δε παλιός δικομματισμός που βλέπει την πτώση του να έρχεται δανείζεται τα αιτήματα της αριστεράς και κάνει αντιπολίτευση στον εαυτό του. Και θέλει να σπρώξει χρήμα και πάλι στους πελάτες. Και αναζητά απεγνωσμένα μια πολιτική λύση, μήπως και οι ομόσταβλοι από πολιτικής άποψης δανειστές τη λυπηθούν. Αλλά εκείνοι δε μασάνε γιατί και αυτοί εκλέγονται από πολίτες πολλοί από τους οποίους ζουν ακόμα και σήμερα χειρότερα από εμάς.
Γιατί τους πληροφορούν οι άνθρωποί τους ότι πέρα από τους αριθμούς οι Έλληνες είναι κάθε βράδυ έξω και κάθε καλοκαίρι στις διακοπές και κάθε ΠΣΚ στις εθνικές οδούς και τρελαίνονται. Και έχει αλλάξει πλέον το κλίμα και όλο και λιγότεροι πείθονται ότι υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Γιατί οι τιμές όχι μόνο δεν πέφτουν αλλά ανεβαίνουν. Και δε σου δίνουν πια μπουκαλάκι νερό και τυρόπιτα με τον καφέ. Και πασχίζει η κυβέρνηση να διώξει την τρόικα για να αποδείξει ότι η αστακομακαρονάδα είναι στο δρόμο. Και κανείς πια δεν μιλάει για μεταρρυθμίσεις, για επενδύσεις, ούτε για ιδιωτικοποιήσεις. Και αλλάζουν στρατόπεδο οι ευνοημένοι που βλέπουν τη χρεοκοπία να έρχεται κάθε μέρα πιο κοντά και κάνουν τους λογαριασμούς τους σε δραχμές. Και σαλεύει ο δικομματισμός και πλειοδοτεί.
Γιατί πώς να πείσεις τους προτεστάντες και τους καθολικούς όταν μόνο το 21% συνταξιοδοτούνται στην κανονική ηλικία; Όταν το 16% είναι δικαιούχοι αναπηρικής σύνταξης. Όταν το 1/3 περίπου των συνταξιούχων είναι βαρέων και ανθυγιεινών σε μια χώρα που δεν έχει βιομηχανία. Όταν οι ένστολοι (το 1/3 των συνταξιούχων του Δημοσίου) αποστρατεύονται στα 53 και υπάρχουν ακόμα συνταξιούχοι με 15 χρόνια εργασίας. Όταν έχεις ακόμα κραχτές αποκλίσεις από το ενιαίο μισθολόγιο της τάξης των 690 ευρώτο μήνα και έξτρα αμοιβές για δήθεν συμβούλια, οδοιπορικά, εκτός έδρας, υπερωρίες και μύρια άλλα τόσα που ανακάλυψαν οι πρωταθλητές του ρουσφετιού; Πώς να πείσεις ότι η χώρα ανακάμπτει όταν οι εξαγωγές σου είναι το 29% του ΑΕΠ, ενώ αυτοί που θέλεις να δαγκώσεις με κούρεμα του χρέους είναι πάνω από 40% και οι πτωχοί Εσθονοί στο 88%; Πώς να πείσεις όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν έχουν βρει ένα δίαυλο συνεννόησης και κοινής στάσης προς τα έξω κάτι που βρήκαν όλοι οι υπόλοιποι εταίροι;
Οι δανειστές βλέπουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως ένα μπουλούκι αντιμαχόμενων φατριών που νοιάζονται μόνο για τη δική τους λεία και αδιαφορούν για τη χώρα τους. Πώς να μασήσουν απέναντι στους διαπραγματευτές ή τους επίδοξους αντικαταστάτες τους; Πώς να μασήσουν ειδικά σε αυτούς που ανακάλυψαν τη λύση που περιλαμβάνει αυξημένα έξοδα, μειωμένα έσοδα και κούρεμα του χρέους και την περιέφεραν στη Μέκκα του καπιταλισμού, στο Λονδίνο; Πώς να πείσεις όταν δεν ξέρεις τις 4 πράξεις της αριθμητικής;
Η Ελλάδα δεν σώζεται ούτε με κυβέρνηση ειδικού ή γενικού σκοπού ούτε με κυβέρνηση Εθνικής ή άλλης Ενότητας. Δεν σώζεται ούτε με κυβέρνηση Αρίστων ούτε Μετεξεταστέων. Σώζεται μετά δυσκολίας μόνο με μια κυβέρνηση που θα πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, θα εξηγήσει με απλά μαθηματικά την κατάσταση, θα βοηθήσει έμπρακτα αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη και θα προχωρήσει σε δράσεις που θα απελευθερώνουν την οικονομία και την κοινωνία της. Μια κυβέρνηση που θα κάνει τις περισσότερες από τις 19 μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει η Τρόικα εδώ και τώρα και θα συζητήσει σοβαρά τις υπόλοιπες. Για να μπορεί μετά να ζητήσει νέα ρύθμιση του χρέους.
Η άλλη λύση είναι να κηρύξει και επισήμως Σοσιαλιστική Δημοκρατία με πόνο, αίμα και δάκρυα. Και όποιον πάρει ο χάρος. Πού ξέρεις; Μια ζωή προς τα πίσω κοιτάμε. Μήπως ήρθε η ώρα να πάμε;
25°
