«Είμαστε αυτό που ψηφίζουμε». Τόση δύναμη σε μια μόνο πρόταση (Αλκης Κούρκουλος στο περιοδικό Elle). Αυτή η σκέψη θα γίνεται όλο και πιο σημαντική όσο πλησιάζει η ώρα της προεδρικής εκλογής. Το παρασκήνιο οργιάζει. Η κυβέρνηση τα δίνει όλα για να βρει τους 180 βουλευτές που χρειάζεται για να μείνει στην εξουσία και ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνεται γιατί δεν έχει «σχέδιο Β» σε περίπτωση που δεν καταφέρει να οδηγήσει σύντομα τη χώρα σε εκλογές.
Αυτά ενώ η διαπραγμάτευση με την Τρόικα καρκινοβατεί, οι σχέσεις με τους θεσμικούς εταίρους και πιστωτές επιδεινώνονται, η πρόσβαση στις αγορές παραμένει αδύνατη, και τίποτα δεν δείχνει ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να επιδράσει η έξοδος από την ύφεση στις ζωές των ανθρώπων και να έρθει κοινωνική καταλλαγή.
Επειδή ολοκληρώνεται τον Δεκέμβριο το τρέχον πρόγραμμα προσαρμογής, θα μπορούσε να οργανωθεί τώρα μια ομαλή και ασφαλής μετάβαση στη μεταμνημονιακή εποχή, όπου θα ισχύουν κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, αυστηρή εποπτεία και η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, αλλά με καλύτερους όρους και την προοπτική απομείωσης του δημόσιου χρέους, εφόσον αναληφθούν οι αναγκαίες δεσμεύσεις από την ελληνική πλευρά. Αν προείχε το εθνικό και όχι το κομματικό ή το προσωπικό συμφέρον, θα δημιουργούταν ένα συμπαγές εσωτερικό μέτωπο προκειμένου να διαπραγματευτεί σκληρά και εποικοδομητικά με τους δανειστές ώστε να μπει ένα τέλος στη διαρκή ελληνική κάθοδο και να αντιμετωπιστεί, πρώτα απ όλα, η βαθιά ανθρωπιστική κρίση που προσβάλλει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Και βέβαια, θα διαμορφωνόταν ένα εθνικό σχέδιο διαρθρωτικών αλλαγών και ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης ώστε να ξεπεραστούν με αντιπρόταση οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες των αρχιτεκτόνων των μνημονίων που ξέρουμε.
Αντί για μια τέτοια προσπάθεια, παρακολουθούμε νέα επεισόδια πόλωσης και το παιχνίδι της συναίνεσης που αντιμετωπίζεται ως πρόσχημα, από την κάθε πλευρά για να εγκαλεί την άλλη. Ετσι κι αλλιώς, ουσιαστική συναίνεση μπορεί να επιδιωχθεί αμέσως μετά και όχι πριν από εκλογές, γιατί στη δεύτερη περίπτωση είναι ολοκάθαρο ότι το σχετικό αίτημα αποτελεί απόπειρα καθυστέρησης ή αποτροπής μιας πολιτικής αλλαγής.
Παρακολουθούμε επίσης το ρεπορτάζ για την ανεύρεση των 180 που δείχνει ότι διαρκώς ανεβαίνει ο αριθμός εκείνων που σκέφονται να ψηφίσουν πρόεδρο της δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τελικά θα μαζευτεί ο αναγκαίος αριθμός. Αν έχουν βάση αυτές οι πληροφορίες, το παράξενο αλλά όχι και τόσο παράξενο είναι ότι πληθαίνουν οι πρόθυμοι ενώ δεν υπάρχει στο τραπέζι συμφωνία για το χρέος, ούτε καν συμφωνία με την τρόικα για την επόμενη μέρα. Δεν είναι, δηλαδή, το πολιτικό κλίμα που βελτιώθηκε υπέρ της κυβέρνησης, αλλά κάτι άλλο, μη ορατό.
Το ενδιαφέρον ερώτημα αφορά όσα προηγούνται του «ναι». Τι είναι αυτό που κάνει ανεξάρτητους, βουλευτές των ΑΝΕΛ ή και της ΔΗΜΑΡ να στρέφονται υπέρ του κυβερνητικού υποψήφιου ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι αυτός; Πιστεύουν ότι έτσι θα εξυπηρετηθεί καλύτερα το εθνικό συμφέρον; Αν ναι, με ποιο σκεπτικό; Δεν θέλουν να χάσουν το μισθό και τα προνόμια; Κλείνουν κάποια συμφωνία για να είναι στις λίστες ή να πάρουν καρέκλα; Κρίνουν ότι τους συμφέρει καλύτερα και για ποιο λόγο; Ανάλογα ερωτήματα έχουν ενδιαφέρον και ως προς το «όχι». Γιατί θέλουν τόσο πολύ τις εκλογές τώρα; Γιατί αυτό χρειάζεται ο τόπος; Η μήπως βλέπουν μια δυνατότητα για τον εαυτό τους σε περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Θέλουν να δουν το όνομά τους στα ψηφοδέλτια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή απλώς να φαίνεται ότι είναι με τον -βάσει δημοσκοπήσεων- νικητή;
Και για να το συνοψίσουμε, οι 300 βουλευτές θα πάρουν την απόφασή τους με μοναδικό κριτήριο το δημόσιο συμφέρον, όπως υποκειμενικά το βλέπει ο καθένας, ή όχι;
Την απάντηση δεν θα τη βρούμε στις δηλώσεις που θα κάνουν, ούτε μπορούμε να την αναζητήσουμε στο βλέμμα τους, στη σταθερότητα της φωνής τους, στο πολιτικό παρελθόν τους, στην κουλτούρα τους. Μπορεί να προκύψει από όσα θα ακολουθήσουν, πού θα τους βγάλει η επιλογή τους, μπορεί και να μην προκύψει, αν χαθούν τα ίχνη τους. Όπως και να χει, όταν έρθει η ώρα, θα ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη. Και αν καταλαβαίνοντας εξοργιστούμε καλό θα είναι να θυμηθούμε ότι αυτοί οι βουλευτές δεν είναι εχθροί ούτε ξένοι γιατί «είμαστε αυτό που ψηφίζουμε».
15°
