Τρεις άνθρωποι κυρίως σημάδεψαν την πολιτική σκέψη και τον αξιακό μου κώδικα. Στον πατέρα μου οφείλω τις φιλελεύθερες αρχές, την προσήλωση στον ορθό λόγο και την υποταγή στον έλεγχο της συνείδησης. Στο Λεωνίδα Κύρκο οφείλω την ένταξη στην Αριστερά της Δημοκρατίας και των ανοιχτών οριζόντων. Με έμαθε να απεχθάνομαι τον λαϊκισμό και να μη φοβάμαι τον αιρετικό λόγο. Στο Μιχάλη Παπαγιαννάκη οφείλω τον ευρωπαϊσμό και την πίστη στο φεντεραλισμό και την προσήλωση στην ολιστική οικολογία. Με αυτή την προίκα πορεύτηκα ως ενεργός πολίτης στο δημόσιο βίο μου.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ως βουλευτής του Συνασπισμού μέχρι χτες ως ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αγωνίστηκα για την υπόθεση αυτού που λέμε «κεντροαριστερά»: τη δημιουργία ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Σήμερα με την ΔΗΜΑΡ σε εξαύλωση και τον Ευάγγελο Βενιζέλο τοποτηρητή του χώρου καθίσταται μη ρεαλιστική η αναζήτηση αυτή. Ως σοσιαλδημοκράτης τάσσομαι απέναντι στις δυνάμεις της αδράνειας σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση που αγωνίζονται λυσσαλέα ώστε να μην αλλάξει τίποτα κρατώντας ζωντανό το μοντέλο της χρεοκοπίας. Θεωρώ ότι αυτό που πρωτίστως ζητείται είναι η σύμπτυξη του ευρύτερου δυνατού μεταρρυθμιστικού μετώπου απέναντι στο λαϊκισμό και τον πελατειασμό.
Το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο στον πολιτικό μας χάρτη είναι το Ποτάμι. Με μία γνήσια δυναμική στην κοινωνία, με θέσεις τολμηρές, προτάσεις οραματικές και ρεαλιστικές, μιλάει τη γλώσσα του ορθολογισμού και της αλήθειας. Έχει στις αποσκευές του τις έννοιες της συναίνεσης και του συμβιβασμού με στόχο την επί τέλους εθνική συνεννόηση.
Η πολιτική μορφοποίηση του Ποταμιού ως σύγχρονου ευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού κόμματος δημιουργεί τις προϋποθέσεις συνάντησης των μεταρρυθμιστικών προοδευτικών δυνάμεων της κοινωνίας, που ασφυκτιούν στο δίπολο ανεπάρκειας-ανικανότητας και τυχοδιωκτισμού. Το Ποτάμι προβάλλει ως το σημείο αναφοράς ενός «μετώπου λογικής» που περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη η χώρα και αναζητά η κοινωνία.
19°
