Βάσει των συνθηκών όπως έχουνε διαμορφωθεί ως τώρα στο πολιτικό τοπίο, είναι σχεδόν απίθανο να αποφύγουμε τις εκλογές εντός του 2015. Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανής η δημοκοπική υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ με τα τρέχοντα δεδομένα, αλλά και η αντίστοιχη δυσκολία του να φτάσει σε ποσοστά αυτοδυναμίας.
Ωστόσο, επειδή είναι καλό τα πράγματα να λέγονται ξεκάθαρα, η προοπτική μιας κυβέρνησης με κορμό έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κατά τη γνώμη μου ανησυχητική, παρά την όποια επιφανειακή «ηρεμία» ως προς τους τόνους προκειμένου να δείχνει πιο κεντρώος αλλά και τα κάποια δειλά βήματα προς τον ορθολογισμό (σε ορισμένους τομείς). Είναι φανερό ότι δεν έχει ακόμη πρακτικά ωριμάσει αρκετά, ώστε να διαχειριστεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό έγινε εμφανές τόσο με το πρόγραμμα που παρουσίασε στην ΔΕΘ, που δεν έπαυε κατά την ουσίαν να αποτελεί ένα πρόγραμμα δραχμής. Αλλά και από την πολυφωνία στο θέμα –εμμονή– του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το μνημόνιο. Όλα τα προηγούμενα θα πρέπει να συνδυαστούν με το γεγονός ότι έχει υπάρξει ελάχιστη ανανέωση του προσωπικού του σε καίριους τομείς, λειτουργώντας εν πολλοίς ακόμα δομικά ως ένα κόμμα του 4%. Φυσικά δεν υπάρχει αντίρρηση στο ότι ακόμη έχει κάποιους μήνες προσαρμογής μπροστά του.
Βέβαια το σημαντικότερο πρόβλημα με μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν τελικώς ωριμάσει και δεν καταρρεύσει από το ίδιο το βάρος των υποσχέσεων που έχει δώσει, δεν είναι αν τελικά θα παραμείνει στην εξουσία. Αλλά το ότι δεν θα έχει τίποτα να προσφέρει στο μέλλον της χώρας μας όντας σε αυτήν. Διότι το όποιο όραμά του, αφορά πρακτικά μια διαδικασία επιστροφής στο status quo της προ κρίσης εποχής. Και μπορεί σε ορισμένα πράγματα όντως να χρειάζεται η χώρα να επανέλθει σε λογικότερες επιλογές. Όμως αντικειμενικά η επιστροφή στο μοντέλο της κοινωνίας που χρεοκόπησε –και που είχε και τότε μεγάλες κοινωνικές αδικίες– δεν θα οδηγήσει σε τίποτα άλλο παρά σε μια εκ νέου χρεοκοπία υπό χειρότερες συνθήκες.
Ωστόσο, πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτόν το μικρό διπολισμό που διαμορφώνεται έχουμε και μια τουλάχιστον «κουραστική» Νέα Δημοκρατία. Η οποία ναι μεν είναι υπέρ της διατήρησης της χώρας μας εντός ΕΕ, δεν παύει όμως να έχει σχεδόν απελπιστικά δεξιά και συντηρητικά αντανακλαστικά σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της πολιτικής της και τις οποίες τις έχουμε δει λίγο ως πολύ στην κυβέρνηση, στην οποία κυριαρχεί.
Είναι πιστεύω κοινώς αποδεκτό ότι σε αυτόν τον μάλλον νοσηρό διπολισμό, ο κατακερματισμένος χώρος του κέντρου και της κεντροαριστεράς είναι ο μόνος που έχει εκφράσει με τις πολλές «μικρές» φωνές του, την ανάγκη για μια ολοκληρωτικά διαφορετική πολιτική, αυτή την πολιτική της επόμενης ιστορικής φάσης.
Το τραγικό αστείο βέβαια του χώρου είναι ότι αν και τολμά να οραματίζεται και να συγκροτεί απόψεις για το αύριο, αδυνατεί να συναθροιστεί σε μια ενιαία παράταξη. Παρά το γεγονός ότι, συλλογικά, θα μπορούσαν να έφταναν άνετα ένα διψήφιο εκλογικό ποσοστό.
Αυτή την περίοδο, όμως, ο κατακερματισμός καλά κρατεί. Με το ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική Παράταξη (με τις πολλές εσωτερικές του τάσεις) και το Ποτάμι να αποτελούν τους σημαντικότερους πόλους, αλλά χωρίς να αγνοούμε και την κίνηση Λυκούδη/ -«Μεταρρυθμιστές», (ίσως) την- ΔΗΜΑΡ, καθώς και άλλες ανένταχτες κινήσεις και προσωπικότητες.
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι μπορεί εύκολα κάποιος να παρατηρήσει πως τα νεότερα στελέχη από όλα αυτά τα κόμματα και τους φορείς έχουν πολλά περισσότερα να τους ενώνουν από ό,τι να τους χωρίζουν, σε επίπεδο κορυφής, όμως, η συνάντηση είναι πραγματικά δύσκολη για αντικειμενικούς λόγους πολιτικής ωρίμανσης.
Αλλά ας προχωρήσουμε στο διά ταύτα. Καλώς ή κακώς το Ποτάμι έχει επιλέξει τη στρατηγική τού να πρεσβεύει το απολύτως «νέο» στα πολιτικά πράγματα και αυτό είναι μια απόφαση καθόλα σεβαστή, η οποία του προσφέρει το πλεονέκτημα της φρεσκάδας και μια φαινομενική τουλάχιστον δυναμική. Βεβαίως αυτή η επιλογή φέρει αναμφίβολα και το μειονέκτημα του μικρού πολιτικού βάθους και της μικρής «κυβερνησιμότητας», η οποία θα πρέπει να συνυπολογιστεί ως παράμετρος σε ένα ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως σημαντική παράμετρος.
Από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ - ΔΠ φέρει το βάρος της παρουσίας του στην πολιτική εδώ και δεκαετίες, τη διαχείριση της κρίσης, καθώς και της συγκυβέρνησης. Είναι έτσι πιο δύσκολο να «πείσει» ότι έχει πραγματικά κάτι καινούργιο να πει στο πολιτικό τοπίο. Έχει όμως αναντίρρητα μεγαλύτερο πολιτικό βάθος, αλλά και τη σημαντική εμπειρία των στελεχών του στις δυσκολίες της διακυβέρνησης μιας χώρας.
Προκύπτει, λοιπόν, από τα παραπάνω το αβίαστο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον προεκλογικά οι δύο αναφερόμενοι σχηματισμοί δεν θα συμπορευθούν και ίσως να είναι και καλύτερα από μια άποψη σε αυτό το στάδιο.
Μένει λοιπόν το μεγάλο ερωτηματικό τι γίνεται με τους υπόλοιπους. Με ποιους θα συνεργαστούν; Θεωρώ πως από τη στιγμή που Το Ποτάμι έχει διαλέξει την πορεία του «μοναχικού καβαλάρη», που θα προχωρήσει με «καθαρότητα» και με σημαία το πρόσωπο του Σταύρου Θεωδοράκη, θα πρέπει οι ενδιάμεσοι να σκεφτούν σοβαρά αν το πολιτικό τους παρελθόν θα «ταίριαζε» σε μια τέτοια δομή ή αν θα έπρεπε συμπορευόμενοι με το ΠΑΣΟΚ/ΔΠ να συμβάλουν καθοριστικά σε ένα ανανεωμένο μεν, αλλά πολιτικά και ιδεολογικά πολύ πιο βαθύ ψηφοδέλτιο.
Όμως πρώτος από όλους εγώ θα πω ότι αυτή η επιλογή συνεργασίας δεν θα πρέπει να είναι άνευ όρων. Το συνέδριο το οποίο η παράταξη έχει ανακοινώσει, είναι και το κομβικό σημείο. Το ΠΑΣΟΚ/ΔΠ έχει εκεί την πραγματική ευκαιρία να δείξει ότι αλλάζει και αλλάζει ουσιαστικά. Ιδανικά θα μπορούσε να διερευνηθεί εκεί το ενδεχόμενο της συλλογικής ηγεσίας με τους υπόλοιπους φορείς μέχρι τις εκλογές. Αν ακόμα και αυτό είναι δύσκολο, θα ήταν εφικτή ίσως η πορεία έστω σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο και η απόφαση για επανίδρυση της παράταξης με όλους (ίσως και με το Ποτάμι τότε), αμέσως μετά τις εκλογές.
Είναι δεδομένο ότι δεν μιλάμε για τις πλέον ιδανικές καταστάσεις και ότι ο χώρος του προοδευτικού κέντρου και της κεντροαριστεράς, θα χρειαστεί πολύ καιρό μέχρι να ανανήψει πλήρως. Αλλά αυτό δεν θα γίνει ούτε με ευχολόγια, ούτε με εξ΄ αποστάσεως κριτική. Αλλά με την συμμετοχή και τον σε βάθος πολιτικό αγώνα με πολιτική ουσίας.
16°
