Πίσω στις αρχές των 80’s, οι τηλεφωνικές φάρσες κατείχαν σημαντικότατη θέση στην ψυχαγωγία μας. Υπήρχαν πολλών ειδών τεχνικές. Η πιο απλή ήταν να καλείς ένα τυχαίο νούμερο και να σκυλοβρίζεις όποιον το σήκωνε. Πόσο απελευθερωτική ήταν αυτή η αθυροστομία, αυτή η αναίτια επίθεση σε έναν άγνωστο άνθρωπο! Άσε που τότε δεν υπήρχε η αναγνώριση κλήσεων και έτσι ήσουν σίγουρος ότι η κακοήθειά σου θα έμενε ατιμώρητη.
Υπήρχαν και πιο πολύπλοκες, πιο εγκεφαλικές φάρσες. Μια από τις αγαπημένες μου ήταν η εξής: Έπαιρνες και έλεγες πως είσαι από τον ΟΤΕ: «Ο τεχνικός μας βρίσκεται ανεβασμένος στην κολώνα, έξω από το σπίτι σας. Να μην σηκώσετε, λοιπόν, το τηλέφωνό σας για μισή ώρα γιατί μπορεί να πάθει ηλεκτροπληξία ο συνάδελφος». Το θύμα, συνήθως κάποια εύπιστη νοικοκυρά, έσπευδε να μας καθησυχάσει. Κλείναμε λοιπόν το τηλέφωνο και από το επόμενο λεπτό αρχίζαμε να την ταράζουμε στις κλήσεις. Στην αρχή έδειχνε ευσυνειδησία και δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή όμως σκεφτόταν: «Και αν είναι κάτι επείγον;». Έτσι σήκωνε δειλά δειλά το ακουστικό. Τότε ο φαρσέρ έβγαζε μια τρομερή κραυγή πόνου, τσουρουφλισμένος δήθεν από το ρεύμα. Το θύμα έκλεινε πανικόβλητο το τηλέφωνο και μάθαινε να ζει με τις τύψεις για τη ζωή που αφαίρεσε.
Άλλη μία, πάλι με τον ΟΤΕ. Αυτήν την κάναμε στην εφηβεία, όταν πια μας άφηναν να κοιμόμαστε –ή μάλλον να ξαγρυπνούμε- ο ένας στο σπίτι του άλλου. Παίρναμε λοιπόν τηλέφωνο στις τρεις τη νύχτα και λέγαμε με κέφι: «Υπηρεσία αφύπνισης! Καλημέρα σας!». Τότε ο κόσμος είχε ένα δέος προς τις υπηρεσίες. Έτσι, σπανίως μας απαντούσαν επιθετικά. Ένας μονάχα έκανε το λάθος να μας διαολοστείλει και το πλήρωσε πολύ ακριβά. Τον πήραμε άλλες δύο φορές τηλέφωνο, διαβεβαιώνοντάς τον ότι οι κλήσεις θα συνεχίζονταν κάθε νύχτα. Και θα τις χρεωθεί και στο λογαριασμό, διότι κάποιος συνάδελφος –ίσως από λάθος, δεν θα το κρίνουμε εμείς αυτό- τις έχει περάσει στο Σύστημα. Στο τέλος, όταν πια είχε σπάσει, τον συμβουλέψαμε να πάει το πρωί στα κεντρικά της υπηρεσίας, στην Πατησίων, στον τάδε όροφο και στο τάδε γραφείο, ώστε κάποιος άλλος συνάδελφος να ακυρώσει τις μελλοντικές αφυπνίσεις. Ο άνθρωπος μας ευχαρίστησε κιόλας για τις συμβουλές μας.
Ήταν αναμφίβολα μια πολύ επιτυχημένη φάρσα, ένας πραγματικός θρίαμβος. Κι όμως, κάτι δεν μας πήγαινε καλά. Το επόμενο μεσημέρι, όταν ξυπνήσαμε, φανταστήκαμε το θύμα μας με κύκλους στα μάτια από το ξενύχτι, να τριγυρνά από όροφο σε όροφο και να ρωτά αγενείς υπαλλήλους, αναζητώντας ένα ανύπαρκτο γραφείο. Φανταστήκαμε την απελπισία του, αλλά και τα νεύρα του, όταν θα συνειδητοποιούσε ότι είχε πέσει θύμα κάποιων σπυριάρικων κωλόπαιδων. Κανονικά, όλα αυτά θα έπρεπε να μας χαροποιούν. Περιέργως όμως νιώθαμε και οι δύο άσχημα. Ποιος ξέρει τι άλλα βάσανα θα έχει αυτός ο κακομοίρης, σκεφτόμασταν. Του φίλου μου για παράδειγμα, είχε πεθάνει πριν από λίγα χρόνια ο αδελφός του. Αν είχε κι αυτός κάτι ανάλογο. Αν ήταν άρρωστος ή φτωχός; Αν κινδύνευε να χάσει τη δουλειά του; Μήπως το παιχνίδι αυτό είχε ολοκληρώσει τον κύκλο του; Μήπως έπρεπε να βρούμε κάτι άλλο για να περνάμε τον χρόνο μας; Μήπως να ασχολούμασταν πιο μεθοδικά με τα κορίτσια, τα οποία μέχρι τότε μας σνόμπαραν, θεωρώντας μας – με το δίκιο τους- βλαμμένους; Μάλλον είχαμε αρχίσει να μεγαλώνουμε.
Κάποτε λοιπόν, φτάνει η στιγμή που ο άνθρωπος αφήνει πίσω του την παιδική ηλικία και κάνει ένα βήμα μπροστά, στη μακρά πορεία της ενηλικίωσης. Ο στείρος ανταρτοπόλεμος απέναντι στην κοινωνία των ενηλίκων, δεν τον γεμίζει πια. Έχει ανάγκη να αποκτήσει ερωτικό αντικείμενο και κοινωνική συνείδηση. Να ξέρει τι αναζητά και ποιον έχει απέναντί του. Αυτό όμως δεν ισχύει στην ελληνική τηλεόραση. Εκεί οι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν ποτέ. Μπορείς να είσαι φαλακρός και να κάνεις φάρσες σε γριές. Να είσαι ρυτιδιασμένος μεσήλικας και να χαχανίζεις με σαχλά αστεία, ή φτιασιδωμένη μεγαλοκοπέλα και να υμνείς ξαναμμένη το απόλυτο τίποτε.
Όμως είναι άδικο να κατηγορούμε την τηλεόραση και τις «ψυχαγωγικές» εκπομπές της. Αυτή είναι η φύση της. Για αυτό υπάρχει. Για να κρατά καθηλωμένους τους τηλεθεατές σε ένα αιώνιο τέλμα. Να μην τους επιτρέπει να προχωρήσουν ή να κάνουν κάτι ουσιαστικό γιατί θα τους χάσει από πελάτες. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι εμείς της έχουμε παραχωρήσει το δικαίωμα να τα κάνει όλα αυτά. Εμείς της έχουμε επιτρέψει να φουσκώσει και να κατακτήσει όλον αυτόν τον χώρο στο δημόσιο λόγο. Είναι λοιπόν πιο λογικό να κατηγορούμε τους εαυτούς μας –ή απλά να το ξανασκεφτούμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί της.
