Το ολοήμερο σχολείο, η προαιρετική εισαγωγή των μαθητών στο διευρυμένο ωράριο, το αίτημα των εργαζόμενων γονιών και οι αντιδράσεις.
Η κυβερνητική πολιτική, όπως κάθε κυβερνητική πολιτική, έχει ψωμί για οποιονδήποτε θέλει να αντιπολιτευτεί. Από την απροθυμία επιβολής της τάξης μέχρι τις χαριστικές τροπολογίες για επιχειρηματίες του τουρισμού-καταπατητές και από την αλόγιστη μοιρασιά του δημόσιου χρήματος υπό την μορφή επιδομάτων μέχρι την απροθυμία σύγκρουσης με το βαθύ κράτος υπάρχουν πολλά κακά να γράψει ή να πει κανείς για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όμως φαίνεται πως πολλοί συμπολίτες αντιλαμβάνονται την αντιπολίτευση όχι ως απαραίτητη διαδικασία βελτίωσης αλλά ως στάση ζωής. Και πιο συγκεκριμένα ζωής δύσκολου εφήβου που πεισματικά λέει όχι σε όλα. Οπότε αντιπολιτεύονται ακόμα κι εκεί που ο οποιοσδήποτε θα χειροκροτούσε και γκρινιάζουν για τις εξαγγελίες της Κεραμέως για το «ολοήμερο» σχολείο.
Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, εξαγγέλθηκε ότι πλέον θα παρέχεται η δυνατότητα στα παιδιά των οποίων οι γονείς δεν έχουν χρήματα (ή δεν θέλουν) να πληρώνουν μια άγνωστη κυρία να τα φυλάει μέχρι οι γονείς να γυρίσουν από τη δουλειά, να παραμένουν στο σχολείο μέχρι τις 17.30 με δασκάλους με τους οποίους θα απασχολούνται, θα κάνουν τα μαθήματα της επόμενης μέρας κλπ. Το μέτρο αρχικά θα εφαρμοστεί πιλοτικά σε κάποιους παιδικούς σταθμούς και κάποια δημοτικά με στόχο να επεκταθεί σε όλους τους παιδικούς σταθμούς και όλα τα δημοτικά και είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ. Κι επειδή διαπιστώνω ότι πολλοί συμπολίτες μάλλον δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη εξηγώ: είναι για όποιον θέλει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αφήσει το παιδί του στο σχολείο μέχρι τις 17.30. Μόνο όποιος θέλει. Κανείς άλλος. Δεν είναι υποχρεωτικό. Αμα δεν γουστάρεις δεν το κάνεις.
Αν δεν ζείτε στην Ελλάδα ή ήρθατε προσφάτως, ίσως να μην ξέρετε ότι ένα σχολικό ωράριο συμβατό με το πρόγραμμα των εργαζόμενων γονιών είναι ένα κοινωνικό αίτημα πολλών ετών το οποίο διεκδικήθηκε με πάθος και από την αριστερά. Όμως, δυστυχώς, αυτός που φαίνεται να το υλοποιεί είναι η κεντροδεξιά κι έτσι από αίτημα μετατράπηκε σε απειλή. Και οι συμπλίτες με ψυχοσύνθεση δύστροπου εφήβου ξεσηκώθηκαν. Κορυφαία αντίδραση θεωρώ το κατεβατό μιας σελέμπριτι συμπολίτισσας το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ολοήμερο σχολείο έχει στόχο να κάνει τα παιδιά «πιο εύκολα διαχειρίσιμα» και να τα μετατρέψει σε «σωστά εργαλεία του κράτους». Κατά τα άλλα, τα λιγότερο αστεία, αλλά σίγουρα διασκεδαστικά, «επιχειρήματα» ήταν ότι τα παιδιά «κινδυνεύουν από ιδρυματισμό» (επειδή θα μείνουν μιάμιση ώρα αραπάνω στο σχολείο τους με τους φίλους τους και οχι μόνα με μια κυρία), ότι «δεν θα αντέξουν φυλακισμένα τόσες ώρες» (επειδή οι παιδικοι σταθμοί και τα δημοτικά είναι φυλακές), «ότι αποξενώνονται από τους γονείς τους» (τους οποίους έτσι κι αλλιώς δεν θα έβλεπαν μέχρι να γυρίσουν από τη δουλειά), ότι «δεν θα αντέξουν οι δάσκαλοι» (παρότι το μέτρο συνοδεύεται από προσλήψεις δασκάλων) και άλλα ωραία. Αντιστοίχως τα αιτήματα μετατέθηκαν. Έπαψαν να αφορούν τη θεσμοθέτηση του ολοήμερου σχολείου και έγιναν αιτήματα για πολυετή γονεϊκή άδεια, δια βίου επίδομα baby sitting, 6 αριθμοί του τζοκερ για όλους και άλλα τέτοια ρεαλιστικά.
Και να πεις ότι δεν υπάρχουν πράγματα συζητήσιμα στο μέτρο... Ας πούμε οι υποδομές είναι ένα θέμα. Δεν είναι απαγορευτικές (όπως θέλουν να προπαγανδίζουν οι καθ έξιν γκρινιάρηδες που μπορεί να θέλουν ξενοδοχειακές υποδομές στα σχολεία όλης της χώρας) αλλά πρέπει να υπάρξουν βελτιώσεις. Ένα άλλο θέμα είναι το οικονομικό. Ενα τέτοιο μετρο επιβαρύνβει τους φορολογούμενους. Μήπως οι γονείς που θα επιλέξουν αυτήν την υπηρεσία να δίνουν ένα μικρό ποσό π.χ. 50 ή 100 ευρώ τον μήνα (κάτι πολύ χαμηλότερο από τα εκατοντάδες ευρώ που απαιτούνται για μια μπέιμπι σίτερ) το οποίο θα καλύψει μέρος του κόστους των προσλήψεων;
Βεβαια αυτές είναι συζητήσεις που μπορούν να κάνουν μόνο οι συμπολίτες που δεν είναι εθισμένοι στην γκρίνια και την αντιπολίτευση για χάρη της αντιπολίτευσης. Συμπολίτες που δεν πιστεύουν ότι ένα παιδί είναι καλύτερα με μια άγνωστη κυρία παρά με τους δασκάλους* και τους συμμαθητές του. Που αντιλμαβάνονται πως η χώρα μας δεν είναι Δανία (πράγμα αναμενόμενο καθώς κι εμείς δεν είμαστε Δανοί) και ως εκ τουτου δεν μπορούμε να έχουμε τις υποδομές της Δανίας αλλά μπορούμε, έστω και με καθυστέρηση, να βελτιώνουμε τις δικές μας με τον μόνο τρόπο που δυστυχώς γίνεται να βελτιωθούν οι υποδομές: όχι από την μια μέρα στην άλλη.
Αλλά αυτοί οι συμπολίτες δεν καταλαβαίνουν ότι η αντιπολίτευση και η άρνηση είναι παθιασμένη στάση ζωής και όπως σε κάθε παθιασμένη στάση ζωής η λογική και η πραγματικότητα δεν παίζουν ρόλο. Και σίγουρα δεν προκειται να εμποδίσουν κάποιον που του αρέσει να δημιουργεί προβλήματα για κάθε λύση και να διαρτύρεται για μια επιπλέον υπηρεσία που κανείς δεν τον υποχρεώνει να χρησιμοποιήσει. Και μπράβο του.
* προφανώς αυτό δεν ισχύει για κάποιους δασκάλους αλλά αυτοί δεν πρέπει να είναι ούτε μια ώρα με παιδιά, οπότε το θέμα προς συζήτηση δεν είναι το ολοήμερο αλλα η ποιότητα του προσωπικού των σχολείων γενικώς.
20°
