Σε φάση εθνικού reality εξελίσσεται με άψογη μεθοδολογία η ανασκαφή της Αμφιπόλεως. Σε ρόλο «insider» η κυρία επί των τιμών Άννα Παναγιωταρέα, η οποία διαθέτει έγκυρη και συνεχή πληροφόρηση από τη διαχρονική γενική γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. Η φιλική σχέση μεταξύ των δύο γυναικών εγγυάται και την ποιότητα της πληροφόρησης επί της ανασκαφής η οποία και αναρτάται στον προσωπικό λογαριασμό κοινωνικής δικτύωσης της δημοσιογράφου-σχολιαστή. Διά του τρόπου αυτού ο πρωθυπουργός όστις ηγείται της εθνικής καμπάνιας μπορεί να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός κ. Τασούλας περιορίζεται σε ρόλο ελάσσονα, εκείνον του «τελάλη».
Ευτυχώς για την ίδια την ανασκαφή οι ειδικοί επιστήμονες ακολουθούν by the book τις επιταγές της επιστήμης, μια που η Αρχαιολογία εδώ και καιρό έχει απολέσει την «προσεγγιστική διάσταση» η οποία και τη χαρακτήριζε για να εισέλθει στο χώρο των θετικών επιστημών. Η Χημεία, η Βιολογία, τα Ιστορικά Αρχεία, οι εξελίξεις στη Μηχανική και τη Μηχανολογία, με λίγα λόγια οι επιστημονικές μέθοδοι ανάλυσης και όχι οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί του κάθε αρχαιολόγου-καθοδηγητή ή του εκάστοτε πολιτικού αγκιτάτορα, έχουν τον πρώτο λόγο. Άλλωστε οι ταχύτητες διασποράς των πληροφοριών μέσω διαδικτύου εγγυώνται την άμεση κατανάλωση των πληροφοριών αυτών από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και άρα την άσκηση επιστημονικού ελέγχου επί των ευρημάτων. Απλά τίποτε δεν μένει κρυφό. Ευτυχώς.
Βεβαίως τα ελληνικά ΜΜΕ πρωτοστατούν σε αυτή την «εθνική καμπάνια» με τη γνωστή αμετροέπεια, φλυαρία και πληθωρικότητα, καθιστώντας την ίδια την επικοινωνιακή καμπάνια του πρωθυπουργού… πληκτική. Ευτυχώς που η ελληνική κοινωνία εμπιστεύεται μόνο κατά το 1,5% επί των ερωτηθέντων πολιτών τα ΜΜΕ, όπως καταδεικνύει με σαφήνεια δημοσκόπηση της εταιρείας Kapa Research που δημοσιεύθηκε την Κυριακή που μας πέρασε στο κυριακάτικο «Βήμα». Με τέτοια «δημοφιλία» και βαθμό εμπιστοσύνης, η «εργολαβία» υπέρ της εθνικής ανάτασης κατά τη μεταμνημονιακή περίοδο φαντάζει ήδη υπονομευμένη. Και πάλι ευτυχώς.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν ομοϊδεάτες επιχειρούν να μετατρέψουν τη σπουδαιότητα των αρχαιολογικών ευρημάτων σε επικοινωνιακή εκστρατεία απόδειξης της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Η διεθνής δυτική κοινότητα από την άλλη θα επιθυμούσε σφόδρα την ταυτοποίηση του οικουμενικού μύθου, εκείνου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κατακτητή της Ασίας και των σημιτικών ή άλλων λαών, τουτέστιν των βαρβάρων, τη στιγμή μάλιστα που η Εγγύς και Μέση Ανατολή εισήλθαν στη φάση της αντιπαράθεσης της Jihad με τα έτερα ισλαμικά δόγματα. Πρόκειται για ένα ιστορικό «momentum» το οποίο δεν μπορεί να παραμείνει ανεκμετάλλευτο.
Βεβαίως ούτε ο πρωθυπουργός ούτε οι συν αυτώ μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν μερικές αράδες ενός αντικειμενικού φαφλατά της εποχής, δημοσιογραφικά ωστόσο ανεκτίμητου παρατηρητή, του Πλουτάρχου, ο οποίος σπεύδει να προλάβει τους απανταχού ιεροκήρυκες και ιδεοληπτικούς ερμηνευτές της Ιστορίας με το πόνημά του «Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής». Γράφει, λοιπόν, ο Πλούταρχος εκ Βοιωτίας: «Ο Αλέξανδρος δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη να συμπεριφερθεί στους Έλληνες σαν να ήταν ηγέτης τους και στους βαρβάρους σαν να ήταν απόλυτος κύριός τους και να αντιμετωπίζει τους Έλληνες σαν φίλους και συγγενείς του…
Εκείνος (ο Αλέξανδρος) αντίθετα πίστευε ότι ήρθε σταλμένος από τους θεούς ως συμφιλιωτής και ειρηνοποιός για όλο τον κόσμο και για τούτο εξανάγκαζε με τα όπλα όσους δεν μπορούσε να πείσει με το λόγο και συνένωνε σε ενιαίο σώμα τους ανθρώπους από τους διάφορους τόπους, αναμειγνύοντας σαν σε κύπελλο φιλίας τους τρόπους ζωής και τα ήθη και τους γάμους και τις συνήθειές τους. Όρισε σε όλους να θεωρούν πατρίδα τους την Οικουμένη και καταφύγιο και προστασία τους το στρατόπεδό του και να αναγνωρίζουν ως συγγενείς τους τους καλούς ανθρώπους και ως ξένους τους κακούς. Και να μη ξεχωρίζουν τι είναι ελληνικό και τι βαρβαρικό από τα ρούχα, αλλά από την ύπαρξη ή μη της αρετής...»
(Πλουτάρχου, Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής 329Β-D)
Μένει η λογοδιάρροια αρμοδίων και μη, κυρίως των δεύτερων, που πασχίζουν να προσδώσουν χαρακτήρα εθνικής ανάτασης υποβαθμίζοντας τη σημαντικότητα της ανασκαφής σε επίπεδο αντιπαράθεσης με γραφικούς χαρτογιακάδες της ΠΓΔΜ. Κρίμα.
Σε αυτό το σκηνικό εθνικής παλιννόστησης του μακεδονικού χώρου, λες και το είχε ανάγκη ο δυστυχής, προστίθεται και η από καιρού διολίσθηση σε τόπους χλοερούς και πολιτικής αναπαύσεως ενός άλλου χώρου, εκείνου του εκσυγχρονιστικού παπανδρεϊσμού. Προφανώς η υπόθεση αυτή ανήκει στη σφαίρα της ψυχανάλυσης. Ποτέ άλλοτε και με τόση μάλιστα πειθαρχία και εμμονή, ένας πολιτικός και εκφραστής πολιτικών ιδεών δεν κατάφερε να αυτοδιασυρθεί με τέτοια αποτελεσματικότητα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα πρέπει να αντιμετωπίζει την «Υπόθεση ΓΑΠ» ως δώρο εξ ουρανού σε συνάρτηση με τη σταδιακή εξουδετέρωση της πολιτικής επιρροής του Φώτη Κουβέλη, που προτίμησε τη διαχείριση της πολιτικής ίντριγκας από τη συνεπή άσκηση πολιτικής. Το αποτέλεσμα είναι απολύτως τραγικό, με εμφανή ενίοτε κωμικά στοιχεία για την Κεντροαριστερά, όπως όταν ο Θεόδωρος Μαργαρίτης, ο εκ δεξιών (κατά το εξαπτέρυγον) του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, σπεύδει να διεκδικήσει για το κόμμα το βουλευτικό θώκο του Σπύρου Λυκούδη. Πρόκειται για κοκορομαχίες που παραβιάζουν και τους ελάχιστους (εναπομείναντες) κανόνες πολιτικής αισθητικής, όπως άλλωστε καταδεικνύει και η πολιτική στάση του κ. Κουβέλη ως προς την προεδρική εκλογή, που παραπέμπει σε θρησκευτικού τύπου πολιτικαντισμούς που μεταμφιέζονται σε ρητορικές ακροβασίες.
Αν απουσίαζαν οι χούλιγκαν του κ. Φίλιππου Πετσάλνικου και οι μέχρι δακρύων αστείοι χειρισμοί της Αγίου Κωνσταντίνου σε συνδυασμό πάντα με την ακόρεστη εθνική φλυαρία περί Αμφιπόλεως, ενδεχομένως η εμμονή της Κουμουνδούρου περί αυτοδιαλύσεως του ΝΑΤΟ και η ανάδειξη της κυρίας Ρένας Δούρου ως νέας εθνικής (πολιτικής) σταρ από τα ξένα ΜΜΕ (και άρα ως εσωκομματικού αντιπάλου του κ. Τσίπρα) να αποκτούσαν κάποια σημαντικότητα, μεσούσης της θρυλικής πλέον διαπραγμάτευσης με την τρόικα εν Παρισίοις. Αν και η είδηση της εβδομάδας είναι μία και μόνο μία. Η ιστορική αποστολή της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα στη Σιβηρία, όπου θα παραστεί στα αποκαλυπτήρια μνημείου προς τιμήν του Νίκου Ζαχαριάδη. Η πρωτοβουλία αυτή του Περισσού κλείνει τον κύκλο της ανεκδοτολογίας που τόσο πειστικά χαρακτηρίζει το πολιτικό σκηνικό κατά την έναρξη του φθινοπώρου, αν και, μεταξύ μας, θα παραμείνει για πολύ καιρό στη μνήμη μας εκείνο το αλλόκοτο και αμήχανο χαμόγελο του κ. Γκίκα Χαρδούβελη, που άφησε άναυδο το ακροατήριό του με την εξαιρετικού ήθους δήλωσή του «Δεν επιθυμώ να απολογηθώ για τα σφάλματα του ΕΝΦΙΑ καθώς δεν πρόκειται για δικό μου δημιούργημα». Πρόκειται για την επιτομή του σύγχρονου, έγκυρου και αξιόπιστου stateman. Και εις ανώτερα.
11°
